Your gaze would haunt me

Hij was weer eens wakker geworden uit een nachtmerrie deze nacht. Een waarin hij weer eens werd herinnert aan het feit dat Cobra vermoorden toch wel iets met hem deed. Het was nodig geweest, dat bleef hij constant tegen hemzelf zeggen, maar dat nam niet weg dat het hem leek te achtervolgen. Zelfs al had hij geweten dat dit de gevolgen ervan zouden zijn, dan had hij het nog gedaan, want het was beter voor de clan en het was nodig. Maar de ander was ook maar een kat geweest en moorden was niet iets dat je zomaar deed als een clankat, waardoor het zwaarder woog. Hij probeerde de gedachte van zich af te zetten door zich te focussen op de bomen om hem heen, maar het was lastig. In je eentje was afleiding lastig en hij kon niet zomaar met iemand hierover praten, de meesten wisten niet hoe dit kon voelen.


[Wolfblood]

Hij merkte al snel genoeg dat hij niet de enige meer was die hier was. Een pijnlijke kreun was het eerste dat hij hoorde en het deed zijn haren iets rijzen voor hij zag wie het was. Hij wist nooit goed of hij nu wel of niet overweg kon met de poes voor hem. Het leek vaker niet het geval te zijn dan wel, maar een ding wist hij bij haar wel zeker en dat was dat ze te vertrouwen was. Misschien als een van de weinige in de clan. Of ze ook zo over hem dacht was nog maar de vraag, vooral na alles dat hij had verandert in de clan. "Goedenavond Wolfblood," Een naam die Tall haar gegeven had terwijl hij weg was. Een naam die haar er altijd aan zou herinneren wat ze had gedaan. Het zorgde ervoor dat hij ergens de naam wilde veranderen, maar zolang ze zelf niet aangaf dit te willen kon hij dit moeilijk doen. "Wat brengt je buiten het kamp?" Ze was de laatste tijd tenslotte niet vaak buiten het kamp te vinden door haar poot, maar dat was niet iets waar hij over ging. Als ze haar warriortaken maar verder kon zetten wanneer haar poot genezen was, dan zou je hem er niet over horen.

Ze kon niet slapen, net als hem eigenlijk. Dat was niet heel verrassend gekeken naar wat ze beide meegemaakt hadden en gedaan hadden. Hij knikte dan ook begrijpelijk, tenslotte zat hij in hetzelfde schuitje. "Ik kon ook niet slapen." Gaf hij dan ook eerlijk toe. Hij hield het verborgen voor de hele clan, maar het voelde beter om het deze keer toe te geven. "Al een lange tijd niet als ik eerlijk ben." Al voor Bloodclan was gekomen om de clan over te nemen, maar toen was het meer gekomen doordat hij zo druk was, nu was het om een andere reden. Het was zelfs meer dan een reden waarom dit nu zo ging. De vraag die echter volgde was een die hem nog niet echt gesteld was door veel katten, alsof ze het hem niet durfden te vragen, maar Wolfblood was duidelijk anders daarin. Hij hield zich dan ook voor even stil, bedenkende wat voor een antwoord hij hierop zou geven. Niemand kon hij tenslotte de echte waarheid zeggen, de reden waarom hij achter Tall aangegaan was. Hij moest maar hopen dat het antwoord genoeg was dat hij kon geven. "Ik kon Tall niet weer laten gaan. Ik wist dat hij er tussenuit zou proberen te gaan." Dat was de waarheid, maar dat had er misschien uitgezien alsof hij alles in de steek liet. "Het was misschien niet mijn slimste beslissing, maar anders was Tall misschien verdwenen zonder dat we wisten waar naartoe." Zijn blik vertrok wat bij die gedachte. Zou hij daar echt mee hebben kunnen leven? Dan had hij geen afscheid kunnen nemen en had de kater hem voor de zoveelste keer in de steek gelaten. En hoe graag hij ook Tall wilde haten, dat was niet zo makkelijk, niet wanneer je van de ander hield. Dat had dan ook zeker meegespeeld toen hij achter de ander aan was gegaan. Hij wilde niet nog een keer achtergelaten worden zonder te weten waarom. Hij kon alleen moeilijk toegeven dat hij wat voelde voor de kater, want dat zou de clan hem nooit vergeven, het was dan ook iets dat nooit verder meer zou kunnen gaan en dat misschien wel het beste was om te vergeten, ook al was dat nog niet zo makkelijk.

Het was niet alsof hij wilde toegeven waarom niet, want dat ging de clan niks aan als hij eerlijk was en het leek er ook op dat Wolfblood er niet over wilde praten. Dan waren ze het daar in ieder geval over eens. Ook al hoopte hij wel dat ze met iemand zou praten als het te veel werd, maar hij was niet de kat om dat advies te geven, gekeken naar zijn eigen situatie. Waarschijnlijk zou hij doorgaan tot zijn lichaam niet meer kon, maar hopelijk was dat nog ver weg als het al ging gebeuren. Hij ging er ook niet vanuit dat zijn volgende antwoord genoeg was, dat was het voor niemand. Maar de waarheid zou eigenlijk alles alleen maar erger maken. Hoe zouden ze dan wel niet naar hem kijken als de clan dat wist? Ze begon over dat het misschien beter was geweest als Tall gewoon was verdwenen. "En dan zonder levens gaan leiden?" Die opmerking kon hij niet laten. "Dan was ik al geen leider meer geweest," Dan was hij al dood geweest tegen Cobra waarschijnlijk of misschien had hij dan meer op zijn leven gelet, maar waarschijnlijk niet als hij heel eerlijk was. "Ik ben me bewust van de gevolgen van die keuze, ik had ook gewild dat het anders kon zijn. Het zal me niks verbazen als de andere clans me als een verrader zien nu." Dat zou hem echt niks verbazen. Het zou dan ook mogelijk een lastige gathering gaan worden, maar dat zou hij moeten zien. Bij haar volgende woorden gingen zijn gedachten terug naar hoe Tall stuk voor stuk zijn levens had verloren. Dat slaan was wel gelukt, ook al was het misschien niet door hem. "Ik kan je verzekeren dat hij zijn levens zeker pijnlijk verloren is." Misschien was dit alleen niet iets dat hij mocht zeggen, maar de woorden waren er nu al uit. "Hij heeft alleen zijn laatste nog." En die had hij inderdaad ook af kunnen pakken, maar hij had hem niet kunnen vermoorden, dat was de waarheid. Hij kon het niet doen, ook al had hij de mogelijkheid.