I believe I have the sweetest dreams

Haar slapen was steeds wat minder geworden en ze was ook een stuk actiever inmiddels. Ze ging er vaak op uit en zat wel eens vlakbij de apprentices. Het zou niet lang meer duren voordat ze in hun den mocht gaan en het achtervoegsel -paw zou krijgen. Het was even wachten geweest, maar iedereen zei nu dat ze vast bij de eerst volgende ceremonie naar voren zou worden geroepen. Ze was er best wel zenuwachtig voor, maar dat liet ze trots niet merken. Nee, ze zou flink haar best doen en er voor zorgen dat ze de clan trots kon maken. Alleen, ergens was het wel raar. Niet meer bij haar moeder slapen, met de andere kittens spelen en opeens taken moeten uitvoeren voor de clan. Belangrijk zijn eigenlijk. In haar korte leventje was er in een klap heel wat gebeurd. Ze hadden katten verloren aan Starclan, eentje zelfs aan Riverclan, zij had de clan verraden was er verteld. Intussen maakte Stork zich zorgen om haar vriend, misschien haar beste vriend, maar dat vond ze lastig om te zeggen. Sinds de laatste keer had ze maar weinig met Hedgekit gesproken, misschien omdat ze het niet echt wist hoe en ze zich eigenlijk ook niet wou opdringen. Nu zag ze dat hij alleen leek te zijn en durfde ze het wel weer aan. Wat voorzichtig liep ze op hem af. ''Hedgekit?''vroeg ze zachtjes om haar komst aan te kondigen. ''Is..Hoe gaat het?''liever had ze hem uitgedaagd voor een schijngevecht, dat was een stuk gemakkelijker dan dit. Alleen, dat voelde niet juist aan.

-Hedgekit

ooc: Storkkit is nog Storkkit hoor)

Waarom kon ze er niet zijn voor hem? Was dat niet genoeg? Ze was bang dat ze hem nog meer zou kwetsen, dat ze iets stoms zou zeggen. Hij vertelde haar dat het beter ging, maar ze wist niet of ze dat blindelings moest geloven. Want misschien zei hij dat omdat hij haar hulp niet wou, want dat kon ze wel begrijpen. Ze wist niet waar hij doorheen ging. ''Ik wil er voor je zijn''zei ze zachtjes, het was een vage belofte voor haar gevoel. Wat hield het in, voor hem zijn? Straks moest ze gaan trainen en dan kon ze niet meer voor hem zijn. Ze zouden in andere dens slapen en al zou het maar eventjes duren, ze wist niet hoe ze er dan nog voor hem kon zijn. ''Ik weet niet hoe''gaf ze toe terwijl ze naar haar tenen keek, er was een stammeling voordat ze verderging. ''Maar ik zal het proberen''ze keek weer op naar hem. Wie weet was ze niet de beste hierin en zal ze fouten gaan maken, maar ze zou het proberen.

Straks was ze een Apprentice en sliep ze in de Apprentice Den. Dan was ze niet meer hier en hoeveel tijd zou ze nog overhebben om met Hedgekit door te brengen. Natuurlijk, ook hij naderde zijn zesde moon wel, maar ze wist niet hoe die tijd zou voelen. Voor haar gevoel had ze niet veel vrienden, maar hij was toch wel haar beste vriendje. Toen Hedgekit zich tegen haar aan stortte voor een knuffel moest ze zich even schrap zetten, niet dat hij zwaar was, maar ze had het niet echt verwacht. Er kwam een klein dankje uit het katertje, het betekende veel voor Storkkit. Ze was genoeg voor hem, toch? Ze deed genoeg, zoveel als ze kon. Zoveel als ze durfde. De gevlekte kitten gaf hem een kleine lik over zijn kop, hopend dat je dat deed in zulke situaties. Ze had het moeders zien doen om hun kittens gerust te stellen en te troosten. Natuurlijk was Hedgekit niet echt een kleine kitten voor haar, ze scheelden maar een moon. Zou haar niets verbazen als hij later groter werd dan haar, maar nu was hij nog kleiner. ''Het komt vast wel weer goed''het voelde als een leugen, want ze wist echt niet of het nog goed zou komen. Nou misschien niet helemaal dan, maar er kwam vast wel weer verandering. Goede verandering.

Ze voelde zich onzeker en bang, maar dat wou ze niet laten merken aan Hedgekit. Dan ging hij zich misschien nog slechter voelen en dan waren ze nog verder van huis. Daarnaast, haar ervaringen waren lang niet zo heftig als de zijne. Ze was gewoon zenuwachtig misschien, dat was hooguit alles. De jongere kitten keek op en ontmoette haar gele ogen. De vraag die hij stelde liet Storkkit's hartje even in haar buik zakken. Niet dat het een erge vraag was, maar ze wist niet hoe ze hem moest beantwoorden. Ze wou het graag beloven, alleen zij had geen zicht op de toekomst. En als ze het moest weigeren? Hoe zou hij dan reageren? Ze was nog te jong hiervoor, ze had nog geen ervaring. Niet genoeg tenminste. ''Nee''mompelde ze, zachtjes. Als ze het zou beloven en alles zou alleen nog verder kapot gaan voor hem, voor haar en voor de hele clan, dan zou ze zichzelf niet kunnen vergeven. ''Alleen..hopen''vervolgde ze. Hoop was altijd goed, zeiden ze. En wie weet kreeg ze toch gelijk. Al kon ze wat er gebeurd was niet veranderen. Niemand kon dat. Misschien Starclan, maar die waren te wreed.

Er kwam geen antwoord van Hedgekit en ze voelde zich alsof ze het weer even verpest had, misschien was liegen beter geweest. Maar dan, als het allemaal weer fout ging of nog slechter ging dan nu. Dan had ze hem iets voorgelogen en wat zou hij daarvan vinden? Ze had verwacht dat hij weg zou gaan van haar nu, maar in plaats daarvan begroef hij zijn kopje nogmaals in haar vacht. Stilletjes nam ze zich voor om zoveel mogelijk tijd met hem door te brengen, net zolang totdat ze samen konden gaan jagen. Meer kon ze niet voor haar gevoel, dus hopelijk was het genoeg voor hem. Het clanleven was niet gemakkelijk, dat had ze al eens gehoord van de verhalen en wat ze al dichtbij mee had gemaakt. Alleen, het leek ook erg oneerlijk op sommige momenten. Ze zuchtte kort en liet Hedgekit bij haar uithuilen.

Ze was hier voor hem, ze bleef hier voor hem. Daar zou ze voor zorgen, als het moest zou ze Starclan zelf vechten om hier te blijven. Hij was haar vriendje en hij had haar nodig. En misschien had ze ook hem nodig. Want om eerlijk te zijn, wist ze niet wie ze allemaal nog meer had naast haar moeder. Opeens merkte ze dat hij sneller ging ademen en geschrokken keek ze naar hem. Wat gebeurde er? Hij ging toch niet. Hedgekit stapte weg van haar, al leek hij niet stabiel te zijn. Zijn ademhaling was nog steeds snel en niet zoals een kat moest ademen. Nee. Dit was niet goed. Dit was niet haar bedoeling geweest. Had zij hiervoor gezorgd? Ging hij dood?Hij kon niet ademen. Met bange ogen staarde ze naar hem, niet wetend wat ze moest doen. Ze had net beloofd om bij hem te blijven, hij kon niet dood gaan nu. ''Hedge!''riep ze in blinde paniek. ''Ik ben er, ik ben er nog''stootte ze bijna huilend uit, bang voor wat er gebeurde. Moest ze iemand halen? Routnose? Falconpaw? En waarom kwam er niemand?

Het liefst wou ze gaan gillen, maar dat hielp niks. Dat maakte het enkel erger. Of hij haar woorden had gehoord wist ze niet eens, laat staan of hij nog hie was, bij haar. Ze kon enkel toezien hoe hij in ademnood leek te zijn en niet wetend wat ze moest doen. Iemand halen, ze moest hulp halen. Routnose, Falconpaw, een Queen misschien. Niet toekijken. Net toen ze naar de Medicine Cat Den wou gaan, sprak hij weer. Blijf. Ze ging niet meer verder. Als ze nu weg zou gaan dan werd het waarschijnlijk enkel erger, want hij wou dat ze bleef. Ze moest blijven. Was zijn ademhaling beter geworden nu? Hij kon inmiddels praten. Al was het moeizaam. Nee, ze hadden nog steeds hulp nodig. Waarom kwam niemand. Hadden ze het allemaal te druk, had niemand wat door?Misschien was dat gillen dan wel beter geweest. ''Iemand help!''riep ze dan toch maar, zo hard als het kon. Het kamp in, zodat er iemand moest komen.