Siblingbond

Met pijn in zijn hart had hij zijn zus moeten zien vertrekken. Natuurlijk wist hij dat het noodzakelijk was, ze moest haar taken doen als Medicine Cat van Windclan en hij snapte ook dat Shadowclan het lastiger had, aangezien ze wel de apprentices hadden, maar geen voltrainde Medicine Cat. Hij was trots op haar, natuurlijk, maar vond 't ook niet prettig om weer gescheiden te zijn van haar. De tabby kater klom omhoog, in de richting van de vier grote bomen. Nog niet zo heel erg lang geleden was hij hier ook al geweest, toen met de volle maan hoog. Nu was hij hier om een hele andere reden. Zijn gifgroene ogen gleden over het landschap heen en hij zuchtte eventjes, waarna hij droog hoestte en slikte. Routnose had zelf gezegd dat hij voor de rest van zijn leven last zou houden van zijn keel sinds die dag, maar hij had er inmiddels aardig mee leren leven. De kater keek omhoog, in de richting van de zon die inmiddels hoog aan de hemel stond. Die betekende echter niet dat 't warm was. Nee, de wind was koud en kil en probeerde onder zijn dichter, korte vacht te kruipen.
Eenmaal bij de Fourtrees keek hij om zich heen en zuchtte zachtjes. Routnose was er nog niet, hopelijk was ze niet te laat voor haar afspraak. Tomtitgaze ging zitten, met zijn neus in de wind, zodat hij meteen zou merken als ze eraan zou komen. Hij had haar gemist, ondanks dat het nog niet eens zo heel lang geleden was dat ze was vertrokken. De kater knipperde sloom met zijn ogen, voordat hij zijn kopje schudde en zich uitrekte.

[First Routnose]

Ze wist inmiddels wel een beetje hoe Acornstar was. En hoewel ze waardeerde dat hij zich zorgen om haar maakte, vond ze het ergens vervelend dat hij haar zo in de gaten hield. Natuurlijk begreep ze het, zeker na wat Shadowclan was overkomen, en het was ook simpelweg logisch dat ze niet altijd gezellig even een theekransje bij Windclan vriendjes kon doen... Maar ze miste haar clan, haar vrienden, haar broer. Voor de laatste had ze een uitzondering gemaakt, voor een deel ook omdat ze wist dat hij haar niet graag uit het oog verloor. Ze plaagde hem er vaak mee, maar ergens was ze zelf niet anders. Daarom ook dat ze zo naar Fourtrees haastte, een beetje laat omdat de training was uitgelopen. Eenmaal daar nam ze niet de moeite om hem netjes te begroeten, meteen stapte ze op hem af en drukte vol overgave haar kopje tegen zijn borst. Zijn geur was zo bekend, zo rustgevend terwijl ze haar neus door zijn vacht heen wreef. Ze voelde zich alsof ze ieder moment in tranen uit kon barsten. Alles met Amberstorm en arme, kleine Gorskit vrat haar op van binnen. Misschien nog wel meer omdat ze het hem nooit zou kunnen vertellen, omdat ze het niemand ooit zou kunnen vertellen. En nu zat ze ook nog eens in een heel andere clan, zo ver van iedereen. Het deed pijn. Soms wilde ze gewoon naar huis. "Hey Tommy," murmelde ze.