Caligula

Langzaam groeide zijn groep, in Caesar's kop vormde het plan om binnenkort een eerste uitbreiding van hun territorium te organiseren. De eenzame rogue die op het gebied woonde zou niet opgewassen zijn tegen meerdere aanvallers. Maar misschien zou hij voor nu ook nog wel gedeisd houden. Misschien was het beter als hij plotseling opdook met een grotere, sterke macht die niet teruggedrongen kon worden door een andere groep. Ook was hij niet stom genoeg om niet in te zien dat de clans of de Elite zich er uiteindelijk niet mee zouden willen bemoeien. Dus Caesar wilde minstens één van hen te vriend houden voor noodgevallen. Al met al had de cyperse kater veel zorgen, maar ook veel vreugde en ambitie: Zijn plan was in werking gesteld en de prille beginselen van een groot eigen territorium onder zijn leiding waren tot stand gekomen.

"Rax" Glimlachte hij. Op de een of andere manier had hij de zwarte kater herkend, ook alw as het al zo lang geleden dat ze elkaar gezien hadden. Raximé was toen nog maar een kitten geweest en had nog bij mensen gewoond. Caesar had hem ontmoet op zijn eerste eenzame tochten. Toen hij nog zwak en onervaren was geweest. Maar voor een kitten, en zeker een huiskat, was hij natuurlijk enorm indrukwekkend geweest. En dus hadden ze elkaar een tijdje ontmoet. Caesar leerde hem jaagkunstjes in ruil voor een slaapplek, verstopt in de tuin van de mensen. En nu vond hij hem hier: Ver weg van zijn vroegere huis en zonder een spoortje van die vroegere onschuld: Hij leek verwilderd, en Caesar durfde er op te wedden dat hij niet meer bij zijn baasjes woonde.

Raximé slenterde door de mensen straten. Het was alweer een hele tijd geleden dat hij zich hier had bevonden. Sinds hij de vrijheden van het Rogue leven had mogen beproeven moest hij er niet aan denken om ooit nog weer bij de mensen terug te keren. Hij wist ook eigenlijk niet hoe hij het zo lang uit had kunnen houden. Vriendschap wellicht. Hij was bepaald niet verlegen geweest in zijn jeugd. Zelfs niet als kitten. Dat had hem van allerlei situaties en avonturen opgeleverd. Achteraf gezien had alles ook zo z’n nut gehad. Zonder die al die ervaringen, good & bad, had hij het waarschijnlijk niet gered als Rogue. Een daarvan kwam zowaar op hem afgelopen. Hier, in de bewoonde buurt of all places. Rax tuurde naar het einde van de straat. Zag hij dat nou goed? Was dat daadwerkelijk Caesar? Het was toch haast een beetje ontroerend om die oude knar hier terug te zien. De perzische kater was namelijk het enigste beetje ‘familie’ dat Rax kende. Hij had Caesar ontmoet toen hij zelf nog kitten was. Hij mocht hem graag. De kater had hem van alles geleerd in ruil voor een vaste slaapplaats en zo nu en dan een stuk gestolen kip van zijn baasjes. Zonder Caesar had hij hier nu niet gestaan. “Rax” Klonk het door de straat. Ze waren nu nog maar een huis van elkaar verwijderd. Dat laatste stukje overbrugde hij zelf. “Caesar! Dat ik jou hier tref, hoe gaat het er mee?” Vroeg hij opgewekt. Zijn stem was diep met een warme ondertoon. Het zou voor die kater vast ook wennen zijn om hem weer te zien. Hij was immers al lang geen kitten meer.

-sorry dat deze reply zo lang geduurd heeft ;o;
 

Toen Rax hem ook opmerkte grijnsde Caesar breed en liep zijn oude vriend tegemoet. De kater was enorm veranderd: Hij was niet langer de hulpeloze kitten die hij zo lang geleden gekend had. De zwarte kater begroette hem joviaal en vroeg direct hoe het er mee was. "Na al die tijd, Raximé... Wat ben je gegroeid." Hij kon zichzelf er niet van weerhouden het op te merken: Het moest gewoon gezegd worden. "Met mij gaat het prima... Nee, beter dan prima. Het gaat echt goed." Grijnsde de cyperse kater opgetogen. Zijn koude, gecalculeerde imago en toon was compleet weggevallen. "En met jou? Je zit niet meer vast in die tuin zie ik." Vervolgde hij terwijl hij Rax van dichtbij bestudeerde.