Unravel me

Zijn kittens begonnen groot te worden en binnen de kortste keren zou hij ze warrior mogen maken. Hij hoopte dat ze er stuk voor stuk klaar voor zouden zijn wanneer het zover was, maar dat was altijd maar de vraag. Iedereen was anders tenslotte. De een leerde sneller dan de ander. Hij had ondertussen ook begrepen dat hij een aantal apprentices minder had nu, want blijkbaar had Tall er twee warrior gemaakt terwijl hij weg was en Pepperpaw zou nu medicine cat apprentice gaan zijn. Het was een gek besef om het ene moment nog druk te zijn met apprentices en dan kwam je terug en was het er eigenlijk nog maar een. Hij zou sowieso de apprentices en warriors in de gaten moeten gaan houden, misschien soms meegaan met een training om te zien hoe alles ging. Alleen hoopte hij dat ze dan niet te nerveus zouden worden.


[Sedgepaw]

Trainingen gingen goed, hij blonk uit in verkennen maar ook jagen en vechten waren geen probleem voor Sedgepaw. Natuurlijk voelde hij zich soms een beetje anders, met zijn vreemde gepraat en scheve kaken. Het maakte het soms moeilijk om op nieuwe katten af te stappen, aangezien hij niet wilde luisteren naar de honderdste: 'Oh, jij praat wel vreemd.' Het was allemaal goed bedoeld, maar vooral een apprentice wilde niet bijzonder zijn. Hij wilde gewoon zichzelf zijn en niet gekenmerkt worden door zijn handicap. Zijn mentor had aangegeven nog even te gaan jagen, en had Sedgepaw alleen naar huis gestuurd. In een impulsieve bui had de grijze kater besloten om nog ene keer langs de verbrande eik te gaan waar hij zoveel van zijn eerste trainingen had meegemaakt. Hij had op een stille wandeling gerekend, maar toen hij de bosjes doorkwam zag hij niemand minder dan zijn vader, hun nieuwe leider. Sedgepaw liep op Acornstar af en gaf de kater een respectvol knikje. Natuurlijk was het nog steeds zijn papa, maar het was ook zijn leader, en dus was een beetje respect tonen wel zo gepast.

Veel apprentices brachten hier hun eerste trainingen door en vooral voor vechttraining was het ook zeker een goede plek om te gebruiken. Iedereen wist dat hier trainingen konden zijn, dus vaak kwam iemand hier niet om te jagen. Hij kon een andere kat al aan horen komen en voor een moment was hij op zijn hoede, niet goed wetende wie het zou zijn, maar op dat moment kwam de geur zijn neus binnen en ontspande hij iets. Het was Sedgepaw en hij moest proberen om niet te gespannen eruit te zien voor zijn eigen kittens. Hij had geen idee hoe ze nu over hem dachten na alles wat er gebeurd was, maar hij hoopte toch dat de meeste nog steeds naar hem toe zouden komen als er wat aan de hand was. "Sedgepaw," Begroette hij zijn zoon dan ook rustig. Hij merkte dat de ander hem een respectvol knikje gaf, maar ergens voelde dat toch wel raar. "Drukke training gehad?" Hij was echt niet de beste in het beginnen van een gesprek, tenzij het zakelijk was, maar hij probeerde het.

[Sedge's spraakgebrek is hier wel aanwezig, maar niet uitgeschreven]

Natuurlijk sprak hij zijn vader wel eens, maar Acorndust had het de afgelopen tijd erg druk met zijn leiderschap. En daarbij vond Sedgepaw het ergens wel moeilijk om zomaar op hem af te stappen. Hij werd rustig begroet en kreeg een beetje een standaard vraag. Maar hij was al blij dat zijn vader zich om zijn trainingen bekommerde. "hmhm" Miauwde hij knikkend. "Vechttraining, nu we aan het einde komen begint het echt zwaar te worden." Hij grinnikte een beetje. Zijn spieren hadden gebrand terwijl hij voor de zovéélste keer op zijn mentor was afgesprongen.

Het was in het begin wat wennen geweest om om te gaan met het spraakgebrek van zijn zoon, maar ondertussen was hij eraan gewend geraakt, waardoor hij het eigenlijk nog maar amper doorhad. Het was een kwestie van jezelf eraan aanpassen. Het zat de ander ook zeker niet in de weg van zijn trainingen. "Dat is mooi," Want dat was het ook. Het feit dat zijn jongste kittens bijna warrior werden was toch wel een herinnering dat hij zelf ook wat ouder aan het worden was. "Heb je nog veel te leren? Of zijn het voornamelijk herhalingen?" Want het was belangrijk dat een apprentice alles te leren kreeg wat nodig was om een warrior te worden.

Zijn vader wist van zijn gebrek, en had er ogenschijnlijk weinig last van in hun gesprek. Net als Twistedpaw was hij vertrouwd met Sedgepaw's manier van spreken en wist hij wel ongeveer wat bepaalde klanken hoorden te zijn. De apprentice glimlachte even bij de woorden van zijn vader. Hij was er bijna: Het warriorschap lag in zicht en als hij dat bereikt had zou hij bewezen hebben dat zijn handicap hem in geen enkel geval gedeerd had. "Als we tijd hebben voor mijn laatste assessment zal ik nog wat over kruiden leren. Dat kan altijd van pas komen." Zijn mentor had hem een moon  of twee geleden de basisprincipes van de kruiden al uitgelegd, en Sedgepaw was van plan zijn kennis nog wat te vergroten.

Dat was zeker niet verkeerd om te leren, hij had er zelf alleen totaal geen aanleg voor, dus naast de echte basis van de basis wist hij eerlijk niks. Het was iets dat hij meestal niet openlijk liet merken, maar het was misschien wel te zien aan het feit dat hij zich er nooit mee bemoeide wanneer het op kruiden aankwam. "Dat kan zeker nooit kwaad. Basiskennis kan je altijd helpen als een medicine cat niet direct in de buurt is." Vooral nu ze eigenlijk niet eens een volleerde medicine cat hadden. Hij wist dat het voor problemen ging zorgen als ze zo doorgingen, maar hij probeerde dit niet te laten merken aan de rest van de clan. Ze hoefden dit niet te weten tot de gathering er zou zijn. Waar hij dit probleem zou moeten aankaarten als hij hulp wilde van de andere clans. Hij verwachtte alleen niet echt dat er hulp zou komen als hij heel eerlijk was.