girls like girls like boys do

<sub>De zon zat verstopt achter dichte wolken en sneeuwvlokjes dwarrelde door de lucht en landde op haar pels. De lucht die ze uitademde vormde wolkjes en het gras knisperde nog onder haar poten van de vorst die nacht. Het bos leek gehuld in een mysterieuze sfeer na de dood van Northernfaith en ook de clan leek somberder. Newtpaw kon het echter niet helpen toen een gevoel van iets wat bijna op trots leek over haar heen spoelde als een zware regenval over haar heen op een hete zomerse dag. Het voelde goed. Het idee dat ze een kattin vele malen ouder dan haarzelf om het leven had kunnen brengen was iets waarover ze bijna wilde opscheppen.

+blauwpoot</sub>

Een beetje verveeld liep Bluepaw door het territorium. Op het moment had ze wat vrije tijd en alhoewel Blue gek was op vrije tijd, vond ze het nu toch een beetje saai. De Clan was ziek en haar vader was helemaal gek aan het zijn en Bluepaw verveelde zich gewoon. De dood van verschillende katten, waaronder Northernfaith, viel zwaar op de Clan. En zelfs al kende Bluepaw de oudere poes niet goed, het was toch een verlies dat geleden werd. En ze merkte het goed in de Clan. In tijden als deze merkte Bluepaw dat ze zich eigenlijk best een beetje alleen voelde. Ze kon prima overweg met haar Clangenoten, maar een échte vriend of vriendin had ze voor haar gevoel niet zo. Ze vertelde alles aan haar vader en hoewel ze dat altijd zou blijven doen, was het dat ze sommige dingen liever met vrienden deelden. Beweging deed haar opkijken en ze spotte de lichte vacht van Newtpaw. Blue hield stil en kantelde haar kopje wat. Was ze dan zo slecht in vrienden maken?

_{Met een blik die nergens op gefocust leek te zijn staarde ze naar de donkere aarde onder haar poten die langzaam maar zeker wit kleurde door de sneeuw. Ze zuchtte en haar wenkbrauwen knepen zich samen tot een frons op haar gezicht. Er waren niet veel katten waar ze mee leek te kunnen praten. Soms dacht ze dat het kwam door hoe ze was, maar op andere dagen dacht ze dat het misschien gewoon de rank was die ze nu had. Zij was het luisterend oor voor iemand, niet andersom. Toen ze beweging in haar ooghoek zag hief ze haar kop en glimlachte ze naar de apprentice. "Hey, Bluepaw" miauwde ze vriendelijk.}

Misschien moest ze het dan toch maar gewoon proberen. Newtpaw was - hoewel ze een stukje ouder was - ongeveer haar leeftijd. Ze waren beiden van het poezelijke geslacht. Bluepaw was nooit erg slecht geweest in vrienden maken, niet dat ze dacht in ieder geval. Newtpaw had haar gezien en keek op. 'Hey, Bluepaw,' miauwde ze vriendelijk. Een goed begin. Bluepaw schonk haar een glimlach terug en knikte. 'Hi,' ze liep naar haar toe, 'Wat doe je?'