Practice makes perfect

Hij was nog niet echt goed in jagen als hij heel eerlijk was, maar wat konden ze dan verwachten als hij nog niet al te lang een apprentice was? Hij had het al een paar keer geprobeerd, maar was meestal net te laat of hij wilde alles te gehaast doen. Hij leek er gewoon niet het geduld voor te hebben. Zo nu ook had de muis hem blijkbaar al door voor hij de sprong maakte en was het diertje er allang vandoor voor hij zijn klauwen erin had kunnen zetten. Hij sloeg zijn staart wat geïrriteerd heen en weer, want dit was al de zoveelste prooi die hij vandaag had laten gaan. Hij kon toch moeilijk met niks terugkomen naar het kamp?


[Ferretpaw]

Op zijn gemakje wandelde Ferretpaw richting the Little Creak. Hij had een vogeltje te pakken die hij triomfantelijk in zijn bek droeg. Die zou hij zo terug naar het kamp brengen. Maar het was nu eerst tijd voor een slokje water. Kalmpje liep hij de waterstroom af. Echter werd hem hem zijn aandacht al snel ontnomen door iets anders: aan de overkant van het water zat een zwarte kat. Needlepaw en zo te zien had deze nog wel wat problemen met jagen. Hij zag hoe de ander net naast een muis sloeg. Het diertje sprintte er razendsnel vandoor, zo het hoge gras van de slootkant in. Ferretpaw waagde zich een sprongetje en kwam zo netjes aan de overkant terecht. Hij legde het vogeltje op het gras waarna hij zich tot de zwarte kater wende. “Hey Needlepaw.” Begroette hij hem, aardig maar met een ondertoon van status in zijn stem. “Kan ik je daar toevallig mee helpen?” Vroeg hij en gaf een knikje in de richting waar de muis heen was gestoven. Hij hoopte eigenlijk dat hij Needlepaw wat jacht trucjes bij zou mogen leren. Maar tja, dan moest die er wel voor open staan.

Misschien had hij niet zoveel hoop moeten hebben dat het wel goed zou komen met jagen en nu leek het er ook nog op dat hij niet alleen meer was. Het was gelukkig alleen maar een oudere apprentice en niet een warrior, maar toch leek de apprentice hem met een bepaalde toon aan te spreken die hem niet helemaal lekker zat als hij eerlijk was. "Ik had gewoon pech," Antwoordde hij dan ook zonder de ander echt te begroeten. "De volgende lukt me vast wel," Maar zo zeker was hij daar eigenlijk helemaal niet van. Hij was tenslotte gewoon niet de beste wanneer het op jagen aan kwam.