I don't care it's obvious

Falcon kon niet liegen dat de gebeurtenissen van de laatste tijd geen invloed op hem hadden gehad. Het was moeilijk, hij had het moeilijk. Zijn moeder had letterlijk net een nieuw nestje, eentje waar ze wel om scheen te geven en Falcon's hoofd draaide daar een beetje van. Shatteredice was weg, Stallionstar was weg en het leek dat ieder ander familielid steeds verder weg van hem ging op sommige momenten. Toch hield hij de moed er in, toch bleef hij zijn glimlach rondgooien naar andere katten om hun positiviteit omhoog te gooien. Want hij was nog oké en de katten waar hij om gaf waren allemaal gezond. Toch was hij vandaag wel iets nerveus, moest hij eerlijk bekennen. Hij hoorde totaal niet nerveus hiervoor te zijn, echt niet. Dat wist hij zelf ook wel, maar toch was er iets in zijn achterhoofd die hem vertelde dat hij wel nerveus moest zijn. Hij ademde diep in, dit was gewoon iets normaals, hij zou bij iedere kat ook nerveus zijn om dit soort dingen, right. Een brede en warme glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij zijn beste vriend zag staan, perfect. Hij snelde naar hem toe en drukte vriendelijk zijn neus tegen de schouder van de jongere kater aan. "Goedemiddag, Gorse." sprak hij met een warme stem tegen zijn pleegbroertje. Als er iemand voor hem was waar hij zich het meeste bij op de plaats voelde, naast Hazel en Rout, was het Gorse wel. "Ik heb een verrassing voor je." sprak hij vervolgens met een mysterieuze blik in zijn ogen. Misschien kon dat ook wel helpen met het verzachten van alles? Al had Falcon dit misschien net wel zoveel nodig als de jongere kater. Misschien nog wel meer.

Leven was vreemd nu. Hij was praktisch een wees, terwijl zijn beide ouders nog leefden. Ze waren alleen... weg. En hij wist niet zo goed meer wat hij hier moest doen. Rondhangen? Proberen een warrior te worden? Wat was het nut. Hij was echt een prutser op de heides, en hij weigerde de tunnels in te gaan. Hij was niet eens zo snel. Ugh! Maar tenminste waren zijn vrienden er nog en.. nou ja, daar was het waard voor om te leven toch? Het was alleen allemaal nog zo.. onwerkelijk. Maar hij wist de gedachte weg te schuiven toen hij een neus in zijn schouder voelde en hij keek recht in het stralende gezicht van Falconpaw. Een glimlach verscheen automatisch op zijn gezicht, zijn ogen begonnen wat te stralen en hij drukte even zijn kopje tegen hem aan. ‘Goedemiddag, Falcon.’ Wat plechtig allemaal! Hij giechelde even en keek weer naar zijn beste vriend. Hij sloeg zijn staart rond zijn lijfje en hij fronste een keer. ‘Voor mij?’ vroeg hij verbaasd. Nu maakte hij hem wel heel nieuwsgierig hoor! En eigenlijk was het ook wel heel erg lief.  Hij draaide eventjes met zijn oren en hij kantelde zijn kopje. ‘Wat dan?’