blue blood splatters

Onderwerp: blue blood splatters ma 25 mei 2020 - 16:08

Haar poot trok groeven door het water, die snel alweer gevuld werden. Haar eigen weerspiegeling was misvormd door de rimpelingen die ze voortbracht met haar futloze bewegingen. Om haar heen waren de vogels aan het fluiten, verderop was een nest met jonge eentjes die al kwakend achter hun moeder over de stroom heen dobberden. Het voelde vreemd, alles zou stil moeten zijn. Even koud als de winter, als het aan haar lag. Het klopte gewoon niet dat ze zo droevig kon zijn, en alles om haar heen leek te ontploffen van het leven. Het was niet eerlijk en het maakte haar boos, eigenlijk. Ze wilde het geluk uit iedereen slaan, omdat iedereen zou moeten rouwen om haar zus. Opeens was Chivysniff weg en haar vader was niet meer hetzelfde, de rots die ze altijd in de branding had gezien was zo weggespoeld door een grote golf. Opeens was zij de oudste zus, en ze zou nooit zoals Chivy kunnen zijn. Ietwat geërgerd veegde ze over haar snoet, boos om de tranen die weeral kwamen.

&Arcticwolf

Icarus flew too close to the sun
blue blood splatters Rook2

but at least he flew

Onderwerp: Re: blue blood splatters wo 3 jun 2020 - 15:56

Rouw was niet een gevoel onbekend in de clan. Het clanleven gaf veel verdriet en verlies met zich mee. Maar vaak was het verlies het resultaat van een heldenactie, een dapper gevecht of een zelfopoffering. Het was maar zelden dat de dood vrijwillig werd ontvangen, werd begroet als een oude vriend. Maar dat had Chivysniff wel gedaan. Dat had zijn moeder wel gedaan. Hij beet zijn kaken op elkaar en schudde zijn dikke pels uit, waarna hij stevig doorstapte. Hoewel hij zeker een meewalsing voelde in het verdriet van de rest en de dood van de oud medicine cat heel tragisch vond, was dit voor hem maar bijzaak. Ergens voelde hij ook een zekere woede over het onderwerp. Iedereen was zo ontzettend verdrietig over haar maar over zijn moeder werd nauwelijks gerauwt. Alsof zij niet belangrijk was. Haar vermissing… en volgens zijn vader haar zelfmoord. De kat haalde diep adem en liet de koude buitenlucht hem weer tot rust dwingen. Zijn poten hadden hem weggeleid van het kamp, en kwamen tot stilte toen ze een gevlekte schim zagen. “Rookpaw” opperde hij bijna, zijn stem een fluistering. Hij wilde vragen of het ging, maar hij wilde eigenlijk het antwoord ook niet horen. Dus ging hij enkel naast haar zitten, en leunde zich voorover om enkele slokken van het water te nemen. “Kom, dit helpt ook niemand, we gaan wat doen”

“I would like to be the air that inhabits you for a moment only. I would like to be that unnoticed and that necessary.”

Onderwerp: Re: blue blood splatters di 11 aug 2020 - 15:03

Verdomme, ze was weer eens niet meer alleen. Haastig veegde ze bij het horen van haar naam de laatste tranen uit haar ogen en keek wat koppig de andere kant op, zodat haar rode oogjes niet zichtbaar waren. "Hm?" was het enige antwoord op haar naam, wetend dat het Arcticwolf was die naast haar kwam zitten en het koele water oplikte. De partner van Seamist. Hmpf. Ze wilde niet dat hij haar zwak vond, zag rouwen. “Kom, dit helpt ook niemand, we gaan wat doen” dat liet ze zich geen twee keer zeggen. Haar moeder sprak ze niet zo veel, het grootste deel van haar opvoeding had ze van haar vader meegekregen. Het was niet gek dat ze nooit echt geleerd had hoe ze met nare emoties om moest gaan, liever hield ze zich gewoon met andere dingen bezig en dacht ze aan niets. Beter dan zielig huilen aan de waterrand. "Prima," mompelde ze, haar dankbaarheid moeilijk af te lezen. "Misschien kunnen we even naar de Moonstone gaan, vragen of ze m'n zus terug willen geven," ze snoof en een pijnlijk, sarcastisch lachje verliet haar bek, waarna ze hem voor het eerst in zijn mooie ogen aan durfde te kijken. Heel even. "En je moeder,"

Icarus flew too close to the sun
blue blood splatters Rook2

but at least he flew