Zandkasteel [OPEN]

Onderwerp: Zandkasteel [OPEN] ma 24 aug 2020 - 18:27

1 moon, dat betekende dat haar tandjes aan het groeien waren om bijna vast voedsel te eten. Het was geen fijn gevoel in haar roze mondje en daarom lag ze te sabbelen op haar pootkussentje om het gevoel te verzachten. Het deed een beetje zeer maar ze zeurde er veder niet om. Haar andere siblings hoorde ze namelijk ook niet klagen en ze wou niet de eerste zijn die bij elk pijntje ging piepen. Als afleiding zocht ze naar wat anders. Een takje stak uit de wand en geïnteresseerd sprong het jonge poesje omhoog. Haar staartje stak omhoog en was pluizig opgezet. Ze ging jagen! Met een piepje maakte ze een paar sprongetjes naar voren om daarna met haar nageltjes het takje te slaan. Helaas was hij te hoog en kon ze er niet bij. Nou! De kitten keek omhoog en probeerde het nogmaals te slaan maar weer raakte ze het niet. Shiverkit zakte op haar billen en keek met toegeknepen oogjes naar boven. Hoe moest ze daar nou bij komen? Hmm.. Nadenkend keek ze om haar heen. Knedend met haar teentjes in het zand. Oh! Wacht eens even! Zand! Ze kon een heuveltje graven en er dan op staan! Wat slim van haarzelf! Direct ging ze aan de slag, groef zo snel als ze kon het zand onder haar pootjes vandaan.

Onderwerp: Re: Zandkasteel [OPEN] ma 24 aug 2020 - 18:35

Amberstorm keek plots op toen ze beweging voelde. Een momentje was ze in slaap gedommeld, maar een paar seconden, maar ze merkte meteen dat één van de vier niet meer op zijn plaats lag. Haar hart sloeg een slag over en met grote groene ogen keek ze om zich heen; gelukkig zag ze Shiverkit daar al staan, gravend in de aarde voor Starclan mocht weten waarom. De deputy rechtte zich lichtjes en gebruikt haar voorpootje om het jonge poesje weer wat dichter bij het nest te duwen. "Kom, Shiverkit, voorzichtig zijn.", mauwde ze zachtjes, vermoeid en met angst in haar stem. Het stresste haar enorm dat de kittens zo ontzettend snel groter werden en zelfstandiger werden. Ja, met haar eerste nestje had ze het fijn gevonden, had de tijd niet snel genoeg kunnen gaan. Maar nu was compleet het tegenovergestelde. Elke beweging maakte haar bang, bang dat ze zouden vallen en zich pijn zouden doen en dood zouden gaan. het zou zo makkelijk zijn, ze waren zo fragiel. Er was niets tussen hen de dood, niets behalve zij. En dus deed ze alles dat ze kon om ze veilig te houden, om het beter te doen dan vorige keer, om ervoor te zorgen dat Cootkit niet voor niets gestorven was.