With you

Het oranje katertje ontwaakte uit een vredige, diepe slaap. Het duurde even voor zijn oogjes wat wakker geknipperd waren. Hij strekte zijn voorpootjes uit wat gepaard ging met een luide gaap. Hij smakte wat en toen volgde plots nog een gaap! Een zachte giechel ontsnapte uit zijn keeltje. Zijn ronde oogjes gleden zijn omgeving af, wat vooral nog uit zijn moeder, zijn siblings en mos bestond. Perfect dus. Zijn blik viel op een wit vachtje en een grijnsje verscheen op zijn snoetje. Met zijn korte, stevige pootje duwde hij zachtjes tegen zijn sibling aan, voordat hij met wat moeite naar hem toe kroop. Winterkit liet zich half op hem vallen, als uiting van zijn liefde.

Sandkit <3

Hij lag nog heerlijk vredig opgekruld naast een van zijn siblings, maar blijkbaar had deze een ander plan in gedachten. Plots voelde hij een gewicht op zich vallen en met een luide piep opende hij zijn oogjes om te zien dat een van zijn broertje had besloten half bovenop hem te vallen. Hij werkte zijn pootjes tegen het lichaam van zijn broertje aan en probeerde hem zo van zich af te duwen. Het was gelukkig niet pijnlijk geweest, maar prettig was anders.

Het was een gebaar van liefde geweest, maar Sandkit probeerde hem van zich af te duwen. Winterkit keek zijn broertje verbaasd aan en piepte opstandig. 'An-ki!' piepte hij. Het was nog steeds moeilijk om zijn naam uit te spreken. Het was ook meer een piepje met een klank dan echt een gevormd woordje, maar goed. Hij deed zijn best. Hij duwde zijn pootje weer tegen de witte kitten aan, gevolgd door het gewicht van zijn lichaampje.

Was het raar dat hij zijn broertje niet bovenop hem wilde hebben en dat hij daarom de ander weg probeerde te duwen? Toch leek er een protest te komen van zijn broertje, waarop hij zelf ook kort piepte uit lichte frustratie. Hij merkte dat zijn broertje nog een poging deed om tegen hem te duwen en eigenlijk vrijwel meteen probeerde hij de ander juist van zich af te houden met zijn pootjes. Waarom begreep Winterkit niet dat dit vervelend kon zijn?

Sandkit wilde blijkbaar geen liefde van hem. Dat vond hij maar raar. Winterkit knipperde verbaasd met zijn oogjes toen hij weer weggeduwd werd. Hij wilde juist graag liefde geven! In zijn ogen was dat knuffelen. Hij kroop om zijn broertje heen zodat hij hem aan kon kijken. 'An-ki!' piepte hij opnieuw met een lachje voor hij zijn pootje op de wang van de witte kitten zette, gevolgd door zijn kopje die met een bonk tegen hem aankwam.

Zijn broertje wilde het duidelijk nog niet opgeven, ondanks dat hij zijn best deed om de ander weg te duwen. Hij kreeg deze keer een poot tegen zijn wang gevolgd door de kop van de andere kitten. Hij bracht een pootje naar zijn eigen kop toe en wreef over de plek heen waar de ander tegenaan was gekomen. "Auw," Sprak hij alleen maar voor hij zijn poot tegen de wang van de ander probeerde te duwen.

Zijn broertje had pijn, maar ook Winterkits kopje bonkte eventjes. Dat was niet zo handig geweest. Hij keek op naar zijn broertje en zette een pruillipje op. 'Owh.. Sowwy,' piepte hij. Hij wilde al naar hem toe om zijn sorry uit te drukken in een knuffel, toen hij werd gestopt door de poot van Sandkit. Hij werd met zijn kopje wat achterover gedrukt. 'Nouuu.. Kwuf-el!'

Dat had meer pijn gedaan dan hij had verwacht, maar Winterkit had sorry gezegd, dus trok hij zijn poot toch maar weer terug en knikte kort. Als de ander een knuffel wilde, dan was dat goed, zolang het maar niet weer een kopstoot ging zijn, want dat had pijn gedaan. "Knuf," Sprak hij dan ook alleen maar en zorgde ervoor dat hij al zijn pootjes deze keer op de grond hield.