Hearts Burning with Fire

Onderwerp: Hearts Burning with Fire ma 7 sep 2020 - 20:44

Flutterpaw.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw zijn poten hadden hem naar de verbrande boom gedragen. Het ware slome, ware passen, het miste de levendigheid die de meeste jonge katten hadden. Hij was nu eenmaal niet zoals de anderen, had geen hoop, geen wijsheid om hem door de dagen heen te brengen. Simpelweg omdat hij geen ervaringen had met de banden van familie, Shadowdclan was wellicht een hechte groep, maar het kon zijn ouders niet vervangen, kon hem niet geven wat hij echt nodig had om op te groeien. Stabiliteit, vrede, liefde en wellicht het belangrijkste van alles, begrip. Zijn bruine poten stopte in het midden van een beweging terwijl zijn tweekleurige ogen de verbrandde eik in zich op namen. Het was iets anders, iets dat een zekere kracht maar ook verwoesting uit straalde, het was gek genoeg een pracht plaatje, alleen was het de vraag of anderen het net zo zouden waarderen als hijzelf op dat moment deed. Zijn staart zwiepte hij licht gespannen heen en weer voordat hij diep in ademde en zijn ogen sloot. Het was stil, anders dan het kamp, de vrijheid gaf hem ergens een gevoel dat hij nog nooit had gehad, het gevoel dat hij alleen was zonder ergens eenzaam te zijn, zonder dat iemand ogen op hem gericht hield en hem deed twijfelen over elke beweging die hij maakte. Elke actie die hij uit voerde, dat gezegd hebbende, was hij nog lang niet klaar om Apprentice te zijn. Het voelde, onwerkelijk. Het was een proces van transformatie die hij nog niet kon snappen of bevatten. Onhandig nam de jonge kater naast de boom plaats voordat hij zijn tweekleurige ogen sloot en zich probeerde te ontspannen. Het was goed zo, hij was eindelijk op een punt waarop hij de wereld op een andere manier kon ontdekken, hoe eng hij dit ook vond. Hoe onbegrepen en onbelangrijk hij zich ook voelde.

- Voor een karakter van Cynthia

He began to fly.

Elfje

Ze was nog niet echt alleen buiten het kamp geweest, eigenlijk alijd wel met iemand samen. Maar dit was anders. Nu was ze helemaal alleen en was er ook een soort van rust dat daarmee kwam. Niks geen drukte om haar heen waar ze toch maar niks van begreep, maar wel een omgeving die ze haar best deed om te onthouden waar ze was. Want als ze heel eerlijk was had ze nog steeds moeite met haar weg vinden door het territorium. Toch probeerde ze dit niet te laten merken en liep ze dan ook met een soort overtuiging verder. Tenminste tot ze ergens kwam en een andere kat opmerkte. Ze hield vrijwel meteen halt en staarde naar de jonge kater. Ze wist wie hij was, maar er kwam nog geen signaal door dat ze de ander eigenlijk zou moeten begroeten hier, dus stond ze alleen stil en daarmee misschien ook iets te veel te staren naar de ander.

Flutterpaw.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw draaide zijn slanke kop om in de richting van de gevlekte kattin die deze kant op kwam gelopen. Een oortje wiebelde zich kort voordat de bruine kater zich langzaam naar haar toe bewoog. Immers wilde hij niet overkomen alsof hij haar negeerde, gewoonweg omdat hij ik gedachten verzonken was en nog niet wist wat het leven hem zou brengen. Had hij überhaupt wel een doel? De kattin bleef stil waardoor hij uiteindelijk zijn keel schraapte en langzaam sprak. 'Scarletpaw!' zijn stem klonk kalm, beheerst, maar ook een tikkeltje onhandig omdat hij niet wist of ze hem nodig had. Dat was altijd de vraag natuurlijk. Hij had haar ogen namelijk in zijn vacht voelen prikken.

He began to fly.

Elfje

Het was vast raar om te blijven staren, maar hoe zou ze hier anders moeten reageren? Het was niet alsof ze nu kon doen dat ze hem niet gezien had. Hij zei iets, haar naam mogelijk, alleen kreeg ze dat nog niet door. Alleen wist ze nu ondertussen wel dat ze hem zou moeten begroeten in plaats van hier de hele tijd te blijven staren. "Hey, Flutterpaw," Alleen iets meer om te zeggen kwam niet in haar op voor nu, dus ging ze helaas weer terug naar het staren zonder iets te zeggen. Ze wist ook niet goed wat ze met hem moest nu, ze was hem tegengekomen, maar wat nu? Moest ze iets verder zeggen of gewoon doorlopen?