Weep, little lion man

Pridekit had misschien een dag geleden zijn oogjes opengedaan. Nu waren ze nog kittenblauw, zoals elke kitten - maar dat zou binnenkort waarschijnlijk beginnen veranderen. Het jonge katertje spendeerde zijn tijd vooral kijkend. Naar alle katten die de den in en uit gingen; naar alles wat hij nu nog niet kende, maar binnenkort maar al te bekend zou zijn. Een kat kwam op hem af, groter dan hij was; maar iedereen was nu nog groter dan hij was. Zijn oogjes keken nieuwsgierig omhoog naar de jonge kat, hoewel de uitdrukking op zijn snuitje eerder neutraal was. Hij was niet het soort kitten dat de hele tijd giechelde of lachte; hij leek soms bijna emotieloos.

+Oakpaw eerst

Pridekit hield zijn kopje bijna vragend scheef bij de haperende begroeting van de apprentice. Dat snapte hij niet heel goed. Een lichte frons rimpelde zijn tweekleurige voorhoofd, maar verder gaf hij niet heel veel reactie. Het katertje was nog jong en niet heel mondig - hij was iemand die liever luisterde, dat zag je nu al. Dat zou later niet anders zijn.

Veel werd er niet gereageerd. Enkel een lichte frons verscheen op het gezichtje en hij kantelde zijn kopje, bijna vragend. Zelf wist de apprentice niet goed wat er gaande was, maar besloot na wat onzeker te knikken wat meer te zeggen. Misschien begreep de kitten gewoon  niet goed wat hij hier deed. “Ik ben Oakpaw, en… Ik kom je bezoeken”, zei de jonge tom met een onzeker lachje op het einde. De kater moest echt eens leren niet zo socially awkward te zijn, want zelfs de kitten kon waarschijnlijk begrijpen hoe raar dit was. Met een kleine glinstering van hoop in zijn amberen ogen keek hij de kitten aan. Zou die het begrijpen?

De oudere kater gaf gelukkig al snel meer info, die Pridekit opsloeg in zijn hoofdje alsof het later nog wel eens heel belangrijk zou kunnen zijn. En wie weet, misschien was het later ook wel heel belangrijk. Pridekit wist immers nog niet veel, dus alles wat hij leerde was heel belangrijk, heel nuttig. Hij wou er niets van vergeten. De jonge kitten zag de uitdrukking op het snuitje van Oakpaw, maar kon niet echt interpreteren wat er omging in diens hoofd. Hij lachte, dus dan was hij blij. Dat was ongeveer zo ver als het voor hem ging. "Hallo.", antwoordde hij uiteindelijk na een stilte die misschien net iets te lang uitgerokken was. Zijn stem was kalm en helder. Op dit woord had hij veel geoefend, tot hij het perfect uit kon spreken. Want Pridekit deed niet aan iets minder dan perfect doen.