Say hello to me

Het kleine katertje lag opgerold tegen zijn moeders buik aan. Hij was zich van geen kwaad bewust, wat maar goed was. Want er was nogal wat kwaad in de wereld. Maar niet in zijn wereld, nog niet. Langzaam werd hij wakker en na een grote gaap - met een klein piepje - rekte hij zich eens goed uit. De plek waar hij nu was, zo dicht en warm bij zijn mama, dat vond hij de beste plek om te zijn. Niet dat hij andere plekken kende, maar dat maakte even niet uit. Zijn nu nog blauwe oogjes keken twinkelend op naar zijn mama. Een klein glimlachje verscheen op zijn snoetje en hij begroette haar met een zacht piepje.

Ambermommy <3

Vier kittens. Vijf hadden het er moeten zijn. Ze had zich toch maar in de nursery gelegd, niet in staat om van hun zijde te wijken. Uiteindelijk zou ze moeten, af en toe. Maar niet voor lang. Ze kon niet opnieuw die pijn doorstaan. Ze zou ervoor zorgen dat ze bleven leven, dat ze oud en gelukkig werden, dat hun toekomst niet verpest werd. Maar het was moeilijk te zeggen of met dit nest dan wél de warmte en de moederliefde in haar blik lag toen ze naar hen keek. Het was meer een vastberadenheid, een koppigheid om hen in leven te houden. Ze mocht niet te gehecht worden.. Het was te gevaarlijk, een te groot risico. Liefde betekende enkel pijn, dat had het leven keer op keer bewezen. Winterkit piepte en glimlachte naar haar. Amberstorm gaf hem even een likje over zijn bol, als om te checken of hij nog ook was, alsof er geen verborgen kwaaltje was. Maar hij leek oké - alleen zo klein, zo fragiel. Ze voelde zich alsof ze elk moment dood konden neervallen.. En Starclan, was dat ook niet de waarheid? Wat weerhield hen van te sterven? Zoals Cootkit gedaan had?

Zijn borstje voelde warm aan toen de blik van zijn mama de zijne ontmoette. Hij piepte blij toen ze hem een lik over zijn kopje gaf. Hij wilde wel meer doen, meer zeggen. Maar nu kon hij alleen nog maar piepen. Wel iets meer dan eerst, gelukkig maar. Nu was het een blij piepje, en om zijn mama dat nog eens door te geven piepte hij nog eens sprankelend. Ze moest wel weten dat hij blij was toch? Hij wilde graag dat ze dat wist. Met wat moeite kroop hij wat dichter naar haar toe en besnuffelde geïnteresseerd haar vacht. Was dat lichte angst wat hij rook?

Winterkit piepte, een vrolijk piepje. Nog zo onschuldig, zo jong. Ze kwetsbaar. Het kleine katertje besnuffelde haar vacht. Op een bepaalde manier deed hij haar denken aan Falconpaw, toen die kitten was. Hoewel ze zich eigenlijk niet heel veel meer herinnerde van toen - het was een waas van emoties, zo kort na Cootsnarl's dood. Maar ook nu werd ze opgefreten door schuldgevoel. een ander schuldgevoel, weliswaar. Maar het was er. Ze voelde zich niet genoeg. Niets wat ze deed was ooit goed genoeg. Zelfs Starclan vond dat, duidelijk. De jonge kattin zuchtte even geluidloos en krulde haar staart nog wat meer om de kittens. Om hen dicht bij haar te houden, waar ze veilig zouden zijn van de grote boze wereld.

Het leek wel een beetje meer te worden nadat hij het geroken had. Huh? Dat was niet goed, het voelde in ieder geval niet goed. Zijn vachtje prikte en hij wiebelde met zijn oortjes. Zachtjes piepte hij, nu met een bezorgde toon. Hij klom op de voorpoten van zijn mama en tikte haar kin haar met zijn neusje. Hallo, niet bang en verdrietig zijn hoor! Hij piepte nog wat meer en drukte zichzelf tegen haar borst aan. Hij wilde niet dat ze zich zo voelde...

Winterkit wriemelde van onder haar omhelzing vandaan en kroop dichter naar haar hoofdje. Ze voelde zijn kleine natte neusje tegen haar kin en toen hoe hij zich tegen haar borstkas duwde. Amberstorm sloot haar ogen en klemde haar kaken op elkaar terwijl ze zo hard probeerde om zich sterk te houden. Maar de brok in haar keel werd alleen maar dikker en een enkele traan ontsnapte haar dichtgeknepen ogen. Met haar voorpootje duwde ze het jonge katertje nog iets dichter tegen zich aan, terwijl ze met haar staart de andere drie van de wereld verborg. Het was de raarste gedachte - maar ergens wou ze dat haar staart pluiziger was, zodat ze hen volledig zou kunnen verbergen.

Hij wist niet precies wat het was, maar het voelde niet goed. Hij was bezorgd om zijn mama, maar hij had geen idee waarom. Wat was er loos? Hij had toch niets gedaan? Hij dacht heel even na, maar kon op niets komen. Wat was het dan? Met grote, nieuwsgierige oogjes keek hij op naar de grote poes. Verbaasd en geschokt zag hij hoe dikke tranen langs haar wangen naar beneden rolde. Oh nee! Dat mocht niet hoor! Winterkit piepte hard en duwde zijn bolle wangetje tegen haar kin, verder kon hij niet reiken. Ze mocht niet zo verdrietig zijn, het maakte hem ook verdrietig! Zachte en bezorgde piepjes verlieten zijn bekje.