[Event] Life brings life

Echt, het heelal was tegen haar. Stonden de sterren verkeerd? Want wat nú gebeurde, deed haar maag omkeren. Ze zag ze aankomen, die twee, een vooral Day, met zo'n maar te gelukkige blik op zijn snoet. Waarom, waarom gebeurde dit? Waarom kreeg hij het perfecte leven, een meisje aan zijn zijde, kittens om voor te zorgen. Hij kreeg alles waar hij maar voor wenste, en haar leven was daar de dupe van. Hij verdiende dit niet... deze, deze moordenaar. Dat hij nog chief was, was een wonder. Dat de Tribe hem nog niet haar neer gebliksemd. Het was oneerlijk. Het was alsof er weer een steek door haar hart ging. Ze gunde het hem gewoon niet. En zíj, nou zij was de ongelukkige bijstander, want vanaf vandaag waren ook haar pijlen op haar gericht. Ze was niet eens Tribe, en toch had ze het perfecte leventje hier. Blossom en Day, een sprookjesleven. Ze walgde ervan. Wren was dan ook niet geschroomd om haar mening te laten horen. ‘Ik kan niet voorstellen dat een moeder twee gezonde kittens achterlaat. Hebben jullie ze niet gestolen voor jullie eigen belang?’ siste ze kwaad naar het koppel. Alles, ze zou alles doen om ervoor te voorkomen dat zij dit geluk gegund zou krijgen.

Hij zette zijn stappen zorgvuldig om de in slaap gevallen kitten niet wakker te schudden. Het bundeltje voelde zo kwestbaar. Blossoms vacht streek langs zijn pels terwijl ze dieper de grot in liepen en Day glimlachte. Er werden al blikken op hen gericht, verbaasde, bezorgde, en één vlijmscherpe die de glimlach van zijn gezicht vaagde. Toen Blossom halthield, plaatste hij de kitten voorzichtig naast de ander aan haar poten. Zij deed het woord, zich richtend tot Fireteller, die rustig afwachtte wat ze te zeggen had. Day luisterde naar haar zachte stem, maar zijn blik was gericht op zijn to-be, in wiens vurige ogen hij al een brandend repliek zag nog voor ze in kwaad gesis begon te spreken. Kittens stelen. Was dat nu wat ze dacht dat hij deed? Het deed hem pijn, maar hij wist dat hij geduld moest hebben, en hij sterkte zich met de gedachte dat ze het diep vanbinnen niet echt meende. In één ding ging ze nu echter te ver. "Houd Blossom hierbuiten", miauwde hij zacht. Wren was boos op hém, niet op haar, en Blossom verdiende die woede ook niet. Hij wist niet eens hoe hij op de beschuldiging zelf moest reageren. Hij wist niet hoe hij moest bewijzen dat hij geen kittens had gestolen, anders dan door een kat te zijn die nooit zoiets zou doen. Die nooit de indruk had gewekt iemand te zijn die zoiets zou doen. Fireteller kwam echter met een idee dat in Days ogen wel kans moest maken. Wren zou met eigen ogen kunnen zien dat de ouders van de achtergelaten kittens onvindbaar waren. En als ze toch gevonden werden, en dit allemaal een misverstand bleek te zijn? Nu, dan zou hij ook alleen maar blij kunnen zijn, toch, dat de kittens en hun ouders herenigd werden? Ook al... zou hij niet graag afscheid nemen van de kleintjes. Het voelde alsof ze hier hoorden. Het voelde alsof ze naar hen toe waren gebracht, dat de geesten het zo hadden gewild en gestuurd.
De Chief zag de pijn in de ogen van de Healer niet, zijn aandacht lag elders. Pas bij de laatste woorden keek hij naar Fireteller en tegen die tijd was diens blik alweer kalm en formeel. Formeler dan Day van hem verwacht had, misschien, maar na de ijzige blik van Wren leek Fireteller nog altijd een baken van warmte. "Een voorwaarde?"

Buitenstaanders. De hele Tribe bestond bijna inmiddels meer uit buitenstaanders. Schorem en afdankertjes die onderdak kwamen zoeken in de bergen. Ze waren hier niet geboren, hier niet voor gemaakt, en toch mocht jan en alleman komen. Haar moeder had misschien toch gelijk gehad, dat ze niet te vertrouwen waren. Appleblossom probeerde het nog goed te praten, en Wren haar blik stond op haar gevestigd, waarbij Day nog even een schepje bovenop deed. Houd Blossom erbuiten. Haar blauwe ogen die nu ijzig vuur hadden staarden naar haar mentor. Dat was een verkeerde opmerking, want oh, nu had hij haar er juist in getrokken. Door zijn toedoen. Hield hij van haar? Haar blik ging naar de rosse poes, die haar eigenlijk nooit wat had misdaan, maar nu ook tot een vijand bestempeld werd. Spark stelde voor dat ze zelf de locatie mocht gaan patrouilleren. Wel lef om haar rond te commanderen. ‘Oh ja, ik zoek de waarheid wel uit,’ bromde ze onheilspellend. Wren dacht heus wel dat ze die kittens hadden gevonden, dat ze ze niet zomaar mee zouden nemen, maar ze deed er alles aan om Day in kwaad daglicht te zetten. Maar haar interesse werd gewekt. Spark ging alleen akkoord als er een voorwaarde was. Oh, nou nu kon het interessant worden. Day en Blossom luisterden natuurlijk heilig naar hun "healer".

Haar totem zoeken. Wren keek naar Spark. Dit zorgde voor openingen. Ze hield haar gezicht strak en drukte haar oren nog verder in haar nek. Gingen ze het nu in de handen van de Tribe of Endless hunting leggen? Hopen dat zij het goede antwoord hadden. Maar Appleblossom stemde meteen in en liet de kinderen achter bij Day. Mooi, zat hij ook koest. Ze keek nog even naar Spark, waarna ze even kort de puntjes van haar tanden liet zien. Ze zou nooit hem als haar healer accepteren. Ze draaide op haar achterpoten en ging ook de grot uit. ‘Ík ga de ouders zoeken,’ bromde ze kribbig. Maar in haar kop had ze al een heel ander plan bedacht. En ze volgde niet lang na Appleblossom het pad langs de waterval naar beneden. Tijd om het heft in eigen klauwen te nemen.

Hij zou nooit boos kunnen worden op Wren, maar de manier waarop ze Blossom hierbij betrok... Zij had Wren noch Starteller ooit iets aangedaan. Day wist dat hij Wrens wantrouwen ook niet verdiende, maar hij kon niet ontkennen dat hij dingen had gedaan die in haar ogen begrijpelijkerwijs fout waren, ook al trok ze het in haar emotionele staat veel te ver door. Blossom had hier echter niets mee te maken, zij verdiende hier de geborgenheid en het vertrouwen waar ze altijd naar had gezocht, en nu werd ze gedwongen om haar acties te verdedigen alsof ze iets verkeerd had gedaan.
Gelukkig leek Fireteller aan Blossoms kant te staan. Er was een voorwaarde voor het blijven van de kittens, maar daarover maakte Day zich geen zorgen. De bergen hadden de kittens op de Highlands beschermd, ze hadden al laten zien dat ze zich om hen bekommerden. De wasbeerhond trok zich hun lot aan en zou zorgen dat ze een veilig thuis zouden krijgen. Misschien bij hun echte ouders, misschien hier, maar de kittens zouden niet alleen achtergelaten worden, van zo veel was Day zeker. Dat deden de geesten niet. Day krulde zijn staart om de kittens heen en glimlachte bemoedigend naar Blossom. "Tot snel", miauwde hij haar warm na.
Ook Wren vertrok, om de ouders te zoeken. Het was goed dat ze zo de kans kreeg haar verdenkingen zelf te toetsen. Niemand kon haar vertellen dat ze ongelijk had, maar ze zou het zelf kunnen zien. Misschien kon er dan weer wat rust in haar terugkeren. Day keek haar na en ademde diep uit. "Bedankt, Fireteller", miauwde hij, terwijl zijn blik naar de jonge Healer gleed. Ja, hij had een goede beslissing gemaakt, één die hopelijk ieders twijfels weg zou nemen.