girls just wanna have fun✨

Het koude water voelde fijn in haar keel. De hele dag lang had ze stof in meten ademen in een van de meest afgrijselijke tunnels en zacht gezegd was de poes er klaar mee. Inmiddels was ze zon alweer ondergegaan, dit keer zonder de lucht uitbundig te kleuren. Voor nu leek alles haast onnatuurlijk blauw, net tussen de nacht en zonsondergang in. De poes zuchtte en schudde nog wat stof van haar vacht, waarna ze met haar poten aan het water ging zitten. Het was hier rustig en stil, iets wat ze op het moment meer kon waarderen dan anders. Het kamp zou wel wachten.

&Briarbell

girls just wanna have fun✨ Dcn7dpx-3a391222-caf9-483d-97b3-3c2aeca5c100.png?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOiIsImlzcyI6InVybjphcHA6Iiwib2JqIjpbW3sicGF0aCI6IlwvZlwvMmY1Y2YyMjUtM2ZlZC00MmUyLTgxOWEtNmI5NjYyMmU0MzRmXC9kY243ZHB4LTNhMzkxMjIyLWNhZjktNDgzZC05N2IzLTNjMmFlY2E1YzEwMC5wbmcifV1dLCJhdWQiOlsidXJuOnNlcnZpY2U6ZmlsZS5kb3dubG9hZCJdfQ

Zoals elke dag was ze snel het kamp uit geglipt. Blazesong zou haar vast wel op haar falie geven dat ze er weer vandoor was gegaan voor hij haar in kon delen voor een patrol, maar tegelijkertijd, als ze weer met zo’n dik konijn als gister binnen zou komen, zou hij het haar vast wel vergeven toch? Alleen ze kon niks vinden. Haar hoofd was zoals altijd stormachtig. Ze schudde haar kop en stapte op de small lake af. Misschien één keer nog de dorst lessen en dan weer nog een laatste ronde jagen… Dit besluit vervaagde als sneeuw voor de zon toen ze zag dat er al iemand aan de small lake lag, een bleke figuur, degene die haar gevonden had toen… Zou ze het weten… Nee. Dat kon niet. Toch draaide Briarbell zich abrupt om, hopend dat ze zich stilzwijgend kon laten verdwijnen.

Wat dacht ze? Dat ze blind, doof en reukloos was geworden? Rabbitcharm voelde zich stom door het sprankje blijdschap dat ze had gevoeld bij het ruiken van de ander. Ze waren altijd al jeudgvriendinnen geweest, samen met haar broer. En hoewel vele dingen anders waren nu, zou Rabbitcharm dat niet zeggen over hun vriendschap. Ze wist toch dat ze haar nooit zou verraden? Of kennelijk toch niet. De blik in haar ogen werd stoïsch en haar oren zakten wat naar achteren. Ze had niet heel veel katten om haar heen met wie ze een daadwerkelijke connectie had. Erg vond ze dat niet altijd, immers kon ze genoeg plezier halen uit andere situaties. Maar de katten die ze om haar heen had, hield ze het liefst zo dicht mogelijk bij zich. En Briar was daar een van. Briar, wie ze bebloed was tegengekomen. Briar, wiens broer toevallig de dag daarna met hevige wonden in de medicine cat's den moest verblijven. Briar, wiens geheimen ze moeiteloos mee zou nemen in haar graf. "Ik ben nog niet debiel, Briar, mijn zintuigen werken nog gewoon,"