Today I will, except I won't

Nee hoor, ze was echt niet aan het wachten totdat Pepperpaw het kamp uit ging. Heus niet. Het was gewoon toeval dat ze ook net toen besloot te gaan jagen, puur toeval en echt niet omdat ze haar graag wilde spreken zonder dat er anderen bij waren, hoor. Zo vertelde ze zich keer en keer opnieuw terwijl ze toevallig dezelfde richting opging als de kersverse medicine cat apprentice. De laatste tijd merkte ze meer en meer dat ze het liefst tijd met haar spendeerde. Langzaamaan begon ze te accepteren dat Pepperpaw ongeveer haar enige vriendin was. Of nuja, vooral ook haar favoriete vriendin. Kon ze het een vriendin noemen? Of was het gewoon meer dat ze haar het minst slecht kon accepteren. Natuurlijk zou ze eerder sterven dan dat ooit tegen een levende ziel toegeven, want ze wist ook wel dat het niet wederzijds was. Immers was Pepperpaw natuurlijk weer walgend perfect, ze kon goed opschieten met alles en iedereen, had meer vrienden dan ze op haar poten kon tellen- in een wereld waar katten kunnen tellen- en was nu ook nog eens de medicine cat apprentice geworden. Ze had altijd alles, was perfect op iedere manier en ook nog eens met die stomme, betoverende blauwe ogen van haar. Wolf kon niet beslissen of ze haar nu mocht of niets met haar te maken wilde hebben, maar toch nam ze altijd de moeite om hoi te zeggen wanneer ze langs kwam. Wanneer ze met haar was voelde ze zich minder paranoïde, minder schuldig en opgejaagd door wat er was gebeurd. Maar dat mocht ze nooit, nooit weten. Nooit.
Uiteindelijk kwam ze het huppelkonijntje tegen ergens bij een boom. Ze was aan het frutselen met een blaadje ergens, zoals nu haar taak was sinds Acefray eruit was geknikkerd. "Oh,uh, hey, toevallig dat ik je tegen-" ze deed nog zo haar best om achteloos over te komen maar stopte met praten toen ze zag hoe erg de poes aan het trillen was. Nu waren haar cognitieve vaardigheden omtrent emoties nou niet heel ver ontwikkeld dankzij een nalatige opvoeding, toch had ze wel door dat er iets niet goed was met haar. Iets van bezorgdheid lag even in haar ogen. "Alles... Oké?" haar stem was haast voorzichtig en hoewel ze de poes niet meer aan durfde te raken, ging ze wel naast haar zitten.

Ze was aan het huilen. Starclan verdomme, waarom moest ze nou weer huilen? Iets van paniek sprong in haar ogen op, terwijl ze zich probeerde te bedenken wat je in een dergelijke situatie deed. Toch was het enige referentiekader dat ze had aan de hand van haar moeder, en ze was er inmiddels wel achter gekomen dat slaan niet bepaalde het gewenste effect had. Die had gezegd dat ze zich niet aan moest stellen, dat Shadowclan vrij was en dat ze verdomme een Medicine cat apprentice was geworden ook. Misschien zou ze haar slaan. Maar ze wilde Pepperpaw niet slaan, of haar pijn doen. Ze wilde gewoon dat ze zou stoppen met huilen, en gelukkig zou zijn. Maar hoe? Ze kon het voor zichzelf niet een voor elkaar krijgen.

Een frons kwam op haar gelaat toen Pepperpaw stug bleef beweren dat er niets aan de hand was. "Maar je bent aan het janken," stelde ze wat nukkig vast. Er was wél iets aan de hand en het irriteerde haar dat Pepperpaw het niet gewoon vertelde, hier kon ze helemaal niets mis mee. Toch hield ze kort haar mond, ze snapte de gewoon niet. Ze was zo anders dan zij zelf, maar ze wilde haar wel snappen. Dus haalde ze adem en deed haar best te raden wat het was dat haar dwars zat. "Heeft iemand je pijn gedaan..?" haar klauwen kwamen wat uit hun hulzen.

Ze deed haar best om niet geërgerd te raken, om haar niet gewoon 'kop op' te vertellen en een goede stoot tegen de schouder te geven. Dat leek alleen maar averechts te werken, ze bleef zich alleen maar verontschuldigen. Wolfblood slikte en stapte iets dichterbij. Misschien zou ze haar moeten omhelzen, dat had haar vader vroeger gedaan als ze verdrietig was. Lang geleden, heel lang geleden. Wanneer ze zich geprikt had aan een doorn, of haar mosballetje kapot had gemaakt. Maar ze kon het niet. Ze kon het gewoon echt niet. Haar blik gleed af naar haar klauwen. Ze was zo bang om alles kapot te maken.

De vloedgolf van woorden die Pepperpaw sprak bracht een boze frons op haar gelaat. Misschien vooral omdat het ook schuldgevoel opbracht, want wie was het die verteld had dat ze een stom windclan konijn was? Zij. Ja, natuurlijk zij weer, als de lompe boer die ze was. "Je bent geen stom konijn. Alleen een huppelkonijn... Een, uh, uh, leuk... Huppelkonijn? De goede variant, zeg maar," Shit, misschien had ze dat nou niet helemaal lekker verwoord. Ze beet kort op de binnenkant van haar wang. "Denk je dat een kitten een warrior wordt als je ze zonder hulp in het moeras laat rotten? Nee. En jij gaat niet alles opeens weten door met je kop tussen de kruiden te maffen," ze keek de ander aan. Haar woorden allicht wat hard, maar uiterst oprecht. Ze was gewoon verward waarom Pepperpaw dat zelf niet zag. "Je werkt jezelf het apenzuur, meer kan je niet doen. Ik denk niet dat iemand het beter zou kunnen dan jij... Behalve misschien Smokebreath, maar telt niet meer," zij zou het iniedergeval zeker niet beter doen. Al dat gepiel met al die plantjes. Het was monnikenwerk waar zij helemaal geen geduld voor had, laat staan de hele dag kittens en elders helpen. Raap haar op. "En, uh, ik kan altijd helpen. Als je wilt," ze wist niet hoe, maar dat mocht Pepperpaw dan lekker zelf bedenken. Voor haar zou ze misschien nogwel een elder aanhoren.

Wie een kuil graaft voor een ander, valt er zelf in. Was dat het niet? De poes knarste met haar tanden, niet zeker hoe ze zich eruit moest lullen. Immers kon ze niet bepaald zeggen dat ze vroeger graag had gewild dat Pepperpaw weer terug opgerot was naar Windclan, en nu gewoon dat niet meer vond. Dat besefte ze zich dan nog net wel. Bij de volgende woorden gaf ze de ander een stoot tegen haar schouders, al deed ze haar best om het niet te hard te doen. Door de aanraking trok ze zich snel weer terug. "Dat is niet waar, en dat weet je zelf ook," ze keek weg van de ander, haar oren wat naar achter getrokken. "Ik ben toch ook geen Bloodclan?". Als zij haar moeder niet was, was Pepperpaw dat ook niet. Want ze was haar moeder niet. Nee, ze kon ze mocht ze nooit worden, en Pepper ook niet.

Haar frustratie nam toe naarmate Pepperpaw sprak. Deels om de weemoed in diens stem, deels omdat ze niet wist wat ze eraan kon doen. Zeggen dat alles goed kwam? Ze had geen idee of alles goed kwam. Ze moest gewoon haar best doen, en dat deed ze al. Wat was er dan nog? De kers op de top was vervolgens dat de poes zei dat ze haar er niet mee moest belasten. Ze noemde haar een goede warrior. Wolfblood werd stil, haar blik gleed af naar de klauwen aan haar poten. Een goede warrior. Het deed haar ogen prikken, al weigerde ze te laten zien hoe zeer die woorden haar staken. Ze had twee katten vermoord, ze had verdomme haar eigen moeder vermoord. Zelfs al was haar bloed volledig van Shadowclan, vooral de laatste tijd voelde ze zich alsof ze geen haar beter was dan de moordenaren in het mensen gebied. Haar klauwen klapten zich uit. "Je bent een betere Shadowclanner dan ik ooit kan zijn," haar stem was bitter en er was pijn in te horen. Ze wilde er niet over spreken, ze wilde het gewoon vergeten. Vergeten dat die afschuwelijke dag ooit was geweest.

Dapper, heh. Ja, misschien. Maar waar lag de lijn tussen dapper en dom? Of roekeloos? Ze had Pepperpaw gered, maar ze had ook een poes gedood terwijl dat allicht niet eens nodig was geweest. Het had haar altijd geleken dat het extreem moeilijk was een kat te doden. Maar de waarheid was dat dat niet zo hoefde te zijn, als je vuil speelde. En het was net haar moeder die haar exact had verteld waar alle zwakte punten van een lichaam zaten.
Haar blik had ze star op haar poten gericht, waardoor ze Pepperpaw haar pure paniek niet doorhad totdat de poes begon te schreeuwen. Wolfblood schrok van haar toon, hoe ze de woorden uitspuugde zo'n beetje. Verbouwereerd bleef ze dan ook zitten bij de uitbarsting van de ander, zelfs toen deze er als een haas vandoor ging duurde het even voordat Wolfblood in actie kwam. Een vlaag van woede trok ver haar gezicht "Kom terug hier!" blafte ze en zette de achtervolging in, met krachtige sprongen schoot ze over het landschap. "Je kan niet zoiets zeggen en dan wegrennen, Pepperpaw!" wat moest ze hier nu weer mee? Had ze iets verkeerd gedaan? De poes klemde haar kaken op elkaar en probeerde nog een tandje bij te zetten, alleen had zij niet het windclan bloed dat de rossige poes had. "Dat je moeder-" haar poot klapte dubbel, en zonder dat ze haar zin af kon maken kwam ze met een harde klap op de grond, waar ze een kort doorrolde. De poes kreunde gefrustreerd en pijnlijk. Waar haar poot inmiddels weer redelijk genezen was, had de periode van rust ervoor gezorgd dat de spieren verzwakt waren, dit soort geintjes vonden ze niet echt heel leuk. Moeizaam kwam ze overeind en schudde kwaad haar vacht uit.

Rot poor, absoluut klote ding. Wolfblood schold een paar woorden die ik hier zeker niet kan typen terwijl ze zich overeind hees, haar poot nu pijnlijk omhoog getrokken. Toen Pepperpaw zich omdraaide en bezorgd klonk zette ze deze echter weer heel snel neer, ondanks de pijn. "Mijn poot is prima," gromde ze bozer dan ze bedoelde, gezien haar frustratie eerder vanuit haar eigen gene kwam. De grote poes haalde diep adem en deed haar best om niet tegen de kleine poes uit te vallen. "Kan je nou alsjeblieft stoppen met rennen?" bromde ze tussen haar tanden door. Waarom moest haar lichaam dit nou weer flikken? Rot Shade. "Ik ben niet je verdomde vijand! Ik ben je vrien-".. Waren ze vrienden? Wel toch? Maar wat als zij het niet zo zag? Wat als ze het vervelend vond als zij het zo noemde? Ze slikte en keek weg. "Ik ben niet je vijand," mompelde ze erachteraan.

Pepperpaw bleef stil staan en deed één stapje terug. Al was het er maar een, zelfs dat zou ze nemen. Als ze nou gewoon zou stoppen met rennen, want dat begreep ze gewoon niet. Haar was geleerd dat je gewoon dingen op moest lossen, het liefst met daden. Dit alles vond ze al machtig ingewikkeld, en zeker als Pepperpaw dan ook nog eens letterlijk wegrende van haar problemen. Dat zou toch niets oplossen? Enkel dingen uitstellen, en erger maakte? Ze haalde diep adem, om de pijn te verbijten. Dat hoefde alleen niet echt meer, want Pepperpaw noemde haar een vriend. Wolfblood slikte en keek de ander niet aan, de ander die geen idee had hoeveel die woorden voor haar betekende. Ze waren vrienden. Ze had een vriendin, eentje die haar ook echt een vriendin vond. En dan ook nog eens een vriendin zoals Pepper, hoe zag ze niet in dat iemand zoals Wolf zich daar zo gelukkig voor prees? Hoe zag ze niet in dat Wolf een idioot zou zijn om zoiets te verliezen? Pepperpaw was zo goed, en zij... Zij was Wolf. "Natuurlijk niet," sprak ze dan ook. "Het is niet jouw schuld dat je ma van windclan is en je pa een eikel, Huppelko- Pepperpaw." ze keek haar aan met een diepe frons. "Jij bent gewoon Pepperpaw. En met jou is helemaal niets mis."