Accidents happen

De schemering begon te vallen. Featherkit wist dat het niet meer lang zou duren eer dat de duisternis aanwezig zou zijn en ze zou moeten gaan slapen. Het kamp leek te bruisen van leven, maar dat kon Featherkit ook alleen maar afleiden aan het feit dat er veel rumoer klonk buiten. Er lagen verscheidene katten voor de ingang van de nursery en het was voor haar onmogelijk om te zien wie dat er allemaal was. Haar buikje voelde warm aan omdat haar moeder haar net melk had gegeven en Featherkit deed moeite om de slaap weg te knipperen. Ze wilde het deze keer ietsje langer uithouden dan dat ze normaal deed, al was dat nog niet zo makkelijk met hoe warm en gevoed ze zich op dit moment voelde. Featherkit liet haar groene ogen afdwalen door de nursery en naar boven, waar ze de oranjekleurige hemel door het bladerdek heen kon zien. Ze glimlachte omwille van de mooie kleuren en bleef naar boven kijken terwijl ze een paar stappen deed, haar blik vallend op de eerste warrior die aan de hemel verscheen. Omdat ze naar boven aan het kijken was, had ze niet echt in de gaten waar ze naartoe liep. Het duurde dan ook niet lang voordat ze tegen iemand botste en verschrikt keek Featherkit naar beneden, waar ze opmerkte dat ze ook nog eens tegen een kitten aan was gelopen die jonger was dan haar. “Oh, Sparrowkit,” zei ze zachtjes. “Het spijt me.” Ze vouwde haar oren in haar nek en keek hem schuldig aan met haar groene ogen, hopend dat hij niet al te boos op haar zou worden en ook dat hij niet heel de nursery bij elkaar zou schreeuwen. Het laatste wat ze nu wilde hebben, was een stel boze queens op haar dak.

Slaperig kroop Sparrowkit over de vloer van de nursery, niet specifiek opzoek naar iets. Het was meer dat hij moeite had met stilzitten wanneer hij wakker was. Op dit moment leek de kleine kater twee standen te hebben: Compleet hyper of diep in slaap. Langzaam begon diep in slaap aan te komen, maar voor nu was hij nog wakker genoeg om overal vrolijk op te reageren. Zo ook het andere iets oudere kitten dat tegen hem aan liep. Even liet hij een verontwaardigd piepje horen. Hey, Sparrow was hier aan het kruipen! Lang bleef de verontwaardigde houding echter niet hangen zodra hij zijn kleine gestreepte kopje schudde en vervolgens wijde oogjes op Featherkit richtte. Met grote groene ogen bood ze haar excuses aan en in Sparrowkit's boekje maakte dat alles goed. Al helemaal van zijn clangenoten die allemaal onderdeel waren van de beste clan van het woud. "S'okay!" stelde hij haar gerust. "Waar kijken?" ging hij door. Nieuwsgierig waarom ze hem niet had zien kruipen.

Het viel haar mee dat de kitten geen keel opzette. Misschien kwam dat ook wel omdat ze haar verontschuldigingen snel had aangeboden, maar Sparrowkit besloot dat het geen probleem was en stelde haar gerust door te zeggen dat het oké was. Ze gaf hem een knikje en een kleine glimlach kwam om haar lippen terwijl ze hem in zich opnam. Hij kon niet veel ouder dan twee weken zijn en het leek erop dat hij al flink op avontuur aan het gaan was doorheen de nursery. Omdat Featherkit de twee manen naderde, had zij het wandelen al aardig onder controle en wist ze ook al goede zinnen te formuleren. Haar moeder had haar dan ook geleerd hoe dat ze dat moest doen, waar ze haar moeder dankbaar voor was. Ze begreep de meeste dingen wel wat anderen tegen haar zeiden en dus had ze ook vrij snel door wat Sparrowkit bedoelde toen hij gebrekkig vroeg waar ze naar aan het kijken was. “Naar de Silverpelt,” zei ze tegen hem. “Dat is waar alle katten zijn die naar StarClan zijn gegaan,” legde ze verder uit, waarna ze haar blik naar boven richtte. “Zie je? Daar is al een eerste warrior!” ging ze enthousiast verder, knikkend naar de fonkelende ster.