I missed you

Chillypaw trippelde met grote gele ogen op haar mentor af. Hij zag er niet zo goed uit; alsof hij heel hard gevochten had. Hij was toch moedig, een sterke kater. Zij zou ook zo sterk worden, want hij zou dat haar leren, daar was ze zeker van. "Hey, Settleddust, zouden we misschien een soort training kunnen houden, hier? Ik zit al zo lang stil..", stelde ze voor, lichtjes aarzelend - maar met een zekerheid in haar stem. Ze wou iets doen, ze wou niet blijven nutteloos wezen. Wat ze geleerd had, had ze al zo veel mogelijk geoefend.. maar ze had nog niet zo veel trainingen gehad voordat Bloodclan binnenviel, dus veel had ze niet om te oefenen. Het was tijd om iets nieuws te leren. Ze wou niet mega laat maar warrior kunnen worden door deze hele situatie - ze zou nu al verlaat moeten worden, waarschijnlijk, door omstandigheden die totaal haar fout niet geweest waren! Hmpf.

+Settleddust

Settleddust had eindelijk een paar uurtjes kunnen slapen. Hij was praktisch knock-out gegaan. Zodra hij zijn ogen had gesloten was hij weggeweest, in een diepe, droomloze slaap. Toen hij de dag erop weer wakker was geworden, bonkte zijn hoofd nog vreselijk na, maar hij leefde nog. Het bloed op zijn oor was opgedroogd tot een korst en de wond op zijn flank.. Uh ja, hij had nog niet eens de moeite genomen die te wassen. Dus daar begon hij mee, het oude bloed uit zijn vacht wassend met korte halen, want zijn hoofd teveel bewegen deed verrekte zeer. Maar lang rust had hij niet, want Chillypaw, zijn apprentice, kwam naar hem toe lopen. ‘Hey, Chill,’ mompelde hij ook was uitgeslapen, toen ze hem begroette. Ze vroeg meteen om een training. Hij fronste en wreef met een poot langs zijn kop. ‘Oh, uhh.. Nu even niet, ik weet niet of ik überhaupt wel overeind kom zonder om te vallen,’ miauwde hij, toch met een scheve grijns. Hij ging niet dood, maar vrolijk heen en weer springen als een jonge apprentice. Hij begreep dat ze wilde trainen, dat ze wilde vechten. Maar oof, hij zou haar toch moeten teleurstellen.

Chillypaw keek fronsend naar haar pootjes toen hij haar snel neerschoot. Ok, hij zag er niet goed uit, maar een deel van haar voelde zich bijna alsof dit een persoonlijke afwijzing was. De grijze kattin haalde even diep adem en keek weer op; ze vermeed zijn blik niet maar keek hem recht in de ogen. Haar blik was niet smekend, maar vastberaden. Ze moest en ze zou iets nieuws leren, maakte niet uit was. Ze was het beu om stil te zitten, om te wachten, kon hij dat dan niet snappen? "En theorie dan?", vroeg ze, een hoopvolle ondertoon in haar stem. Kom op, Settleddust, ze hadden al zeker een halve maan geen trainingen meer gehad. Of wou hij niet dat ze ooit warrior werd? Had hij al opgegeven?

Chillypaw was een pittige, een doorzetten. Hij lachte even toen ze vroeg om theorie. Oké, daar was hij klaar voor. Hij kon haar alles vertellen wat hij wist. Hij tilde zijn kop wat op en antwoordde haar blik. ‘Oké, goed,’ miauwde hij tegen de grijze apprentice. Hij hield er wel van, haar vastberadenheid, haar pit. Haar leergierigheid. Ze zou met die kwaliteiten een fantastische apprentice worden. ‘Vertel me alles wat je weet over de clans. Hun sterke punten, hun zwaktes. Begin maar met Thunderclan,’ miauwde hij. Je tegenstander kennen voordat je in gevecht zou gaan, dat was het begin. Hij keek haar verwachtingsvol aan. Een beetje nadenken over je tegenstanders, dat was het begin.

Haar uitdrukking lichtte op toen Settleddust daarmee instemde. Chillypaw ging zitten en spitste haar oortjes. Hij vroeg meteen door - alles wat ze wist over de clans, sterke punten én zwakke punten. Even zweeg ze, nadenkend. Thunderclan, wat wist ze over hen? Nog niet heel veel, ze had dan ook nog nooit een Thunderclanner ontmoet.. Maar ze had wel al dingen gehoord, natuurlijk. "Thunderclan, zij wonen in het bos. Ik geloof dat ze vrij goed kunnen klimmen?", mauwde ze, niet geheel zeker of dat echt zo was - maar het leek wel logisch, toch, met al die bomen in hun territorium. Negatieve punten, daarentegen, hm. "En zwaktes, misschien zijn ze dan minder goed in één op één gevechten en houden ze meer van hinderlagen?" Een pure gok op wat ze dacht dat ze wist, maar hé - als het fout was zou hij haar verbeteren en dan had ze iets nieuws geleerd, nietwaar?

Settleddust keek de grijze apprentice met een half oog aan toen ze begon te vertellen. Het verwerken, nadenken, alles deed nog wat pijn aan zijn kop. Maar hij zou zijn best doen, voor haar. Het duurde alleen iets langzamer voordat hij reageerde. ‘Juist, Thunderclan woont in een loofbos, en inderdaad, ze houden meer van klimmen dan ons,’ miauwde hij met een knik. ‘Maar hun bos is dichter dan die van ons. Overal groeien bramen, bossen, ze hebben een dichte begroeiing, waardoor navigeren lastig is voor iemand die het gebied niet kent. Thunderclanners kunnen goed vechten in smalle plekken, draaien razendsnel om hun as, dat maakt ze geduchte tegenstanders. En heel goed, ze kunnen hinderlagen maken in hun gebied daardoor,’ miauwde hij, opnoemend wat hij nog allemaal wist van zijn trainingen. Hij had nog nooit op Thunderclan territorium gevochten. ‘Thunderclanners zijn sterk, maar ze zijn ook erg nobel en houden van eerlijk vechten. En dát is hun zwakte. Wij Shadowclanners moeten listig zijn om te winnen, iets wat wij natuurlijk wel leren,’ miauwde hij met een grijns. Ja, Thunderclanners waren sterk, erg sterk zelfs, met hun eeuwige vete met de enorme Riverclanners. Maar dat maakte Shadowclan niet minder geducht. ‘Vertel nu over Riverclan,’ miauwde hij vervolgens.

Toen Settleddust mauwde dat ze het juist had, glimlachte ze eventjes breed al werd haar uitdrukking snel weer geconcentreerder terwijl hij meer in detail vertelde. Over hoe Thunderclan's bos dichter was, met bramen en bosjes. En dat ze zich ook heel snel konden draaien en niet onderschat mochten worden in een gevecht. Chillypaw knikte, de informatie proberend zo goed als ze kon in zich op te slagen. Toen vroeg hij om te vertellen over Riverclan. "Riverclan zwemt natuurlijk graag. Ze zijn breder gebouwd en hebben een lange vacht. En ze ruiken heel vissig." De jonge kattin trok even een vies gezicht. Nee, ze had zelf nog niet écht een Riverclanner ontmoet - maar er werd veel verteld over de clan en ze had de vissige stank geroken toen ze aan de grens waren. "Ze hebben vast hele sterke poten om te zwemmen, maar ik denk dat ze misschien wel minder snel zijn, minder behendig op land? Zoals een vis op het droge, heh." Ja, ze zag er eigenlijk de humor nog wel van in. Een Riverclanner op het droge, haha.

Riverclan. Het was toch een onderdeel van hem, meer dan hij soms wilde. Al kon hij nu soms nog wensen dat hij een Riverclanner was, dan kon hij tenminste bij Seamist zijn. Maar dat was hij niet. Hij was een trotse ShadowClanner, voor altijd. Hij had ervoor gekozen en zou er nu ook mee door moeten leven. Hij luisterde hoe Chillypaw vertelde over Riverclan en hij grinnikte even. ‘Riverclanners zijn de meest sterke katten die je bijna kunt ontmoeten, daar heb je gelijk in. Maar inderdaad, met kracht offer je behendigheid op. Maar ze hebben de longen van beren, en zullen doorgaan tot het bittere eind,’ miauwde hij. ‘Je wilt geen RiverClanner bij het water treffen, daar zijn ze bijna onverslaanbaar. Maar ergens anders, kun je als je snel bent ze eenvoudig uitschakelen,’ sprak hij. Hij wilde niet degene zijn die minder sprak over de andere clans. Ergens waren ze allemaal familie, maar het was Shadowclan wie ze waren en waar ze voor vochten. En iedereen had zijn eigen gebruiken, sterktes en zwaktes. Maar ze hadden twee belangrijke dingen in gemeen: Hun geloof en hun code, en dat zou ze voor eeuwig toch verbinden. Zoals de vier seizoenen, in balans in het woud.