Out in the open

Kijk, dit was beter. Hoewel Routnose het gros van haar tijd verdeed in de medicine cat's den met trainingen, nam ze de kleine momenten van vrijheid graag om wandelingen te maken. Ze hoopte at Acornstar en Settleddust niet bang waren dat ze hun territorium en diens nadelen in kaart wilden brengen - zo ja, dan hadden ze duidelijk nog niet door hoe slecht haar orientatievermorgen was. Nee, ze hield er vooral gewoon even van om wat tijd op zichzelf te hebben en hoewel niet al haar uitstapjes even succesvol waren geweest - ze was nog steeds bezig met stukjes modder uit haar vacht halen - was ze hier meer op haar gemak dan waar dan ook in het territorium. De bomen waren hier hoog en rezen meters boven zich uit, als ze haar best deed kon ze bedenken dat het groene bladerdek de open hemel was.

&Settleddust

Settleddust was druk. Altijd druk. Apprentices, taken, patrols, jagen. Oh ja, soms dingen regelen, vuurtjes blussen, socializen, waar was hij niet mee bezig? Maar hij genoot ervan, de bezige bij zijn hield zijn gedachten bij de dingen die telden. Zolang hij werkte, dan kon hij zich focussen op waar hij mee bezig was. Het waren deze gevaarlijke momentjes in eenzaamheid waar zijn gedachten af begonnen te dwalen. Of wat hij deed wel goed was, of híj wel goed genoeg was, over zijn kittens, over Seamist... Nee, stop! Focus! Zijn blik ging tussen de naaldbomen. Zijn naaldbomen. Zijn blik ging omhoog en even voelde hij zich weer kalm. Dit was thuis. Een warm onthaal, iedere dag weer. Maar het was nu ook een tijdelijk thuis voor een bekende vreemdeling. Routnose, Windclans medicine cat was hier om hun medicine cats te trainen. Hij wist niet hoe lang ze zou blijven, maar hij hoopte dat ze alle tijd zou nemen. Dus hij benaderde haar. Hij kende Pepperpaw als geen ander, en als zijn zusje wilde hij weten hoe het ging met haar. Of Routnose dacht dat ze talent had. Of alles volgens schema ging. Maar al die vragen die hij had stelde hij niet. ‘Dit is mijn favoriete plek hier,’ miauwde hij naar de gevlekte poes. Ja. Hij wierp Routnose een glimlach. Dit moest zo anders zijn als haar kale thuis, eindeloze velden en geen boom op de horizon. Hij kon het niet voorstellen, maar zij zou dit waarschijnlijk vreemd vinden.

Ze was zo in haar gedachten opgenomen dat ze hem pas vrij laat door had. Het was een slechte eigenschap van haar dat enkel erger was geworden toen ze de rang ven Medicine cat op zich had genomen. Het was hard werk, maar de 'luxe' was dat ze zich zelden zorgen hoefde te maken om gevaren anders dan ziekten. De haartjes op haar nek waren even omhoog gesprongen van schrik, maar deze legde ze heel snel weer plat. Hopelijk had Settleddust, de kers verse deputy van Shadowclan, het niet gezien. Hopelijk. ‘Dit is mijn favoriete plek hier,’ een glimlach sierde haar lippen, aangenaam verrast door zijn vriendelijkheid. Ze zou het na alle gebeurtenissen niet eggen, maar hij deed haar ergens denken aan Tallshadow. Hij was ook altijd heel vriendelijk en hartelijk tegen haar gedaan, totdat hij zijn clan verraadde... Routnose wilde er liever niet aan denken. "Dat snap ik," snorde ze. "Ik vind het hier ook fijner dan in jullie moeras," gaf ze met een zachte lach toe. "Die modder is vrij moeilijk van je vacht af te krijgen..." ze sprak uit ervaring.

Settleddust wilde ergens lachen toen Routnose van hem schrok, maar hij hield het net in. Hij wilde dat niet zijn eerste indruk zijn, maar pretlichtjes schenen een beetje in zijn houding, maar hij probeerde haar gerust te stellen met zijn ontspannen houding. Zijn blik ging over de bruin-witte poes. De windclan medicine cat deed hem ergens wel denken aan Pepperpaw. Vriendelijk, hartelijk, altijd klaar om iemand te helpen. Ze zouden het vast goed met elkaar kunnen vinden. Ze praatte vervolgens over dat ze het gebied beter vond dat hun moeras. Zijn snorharen trilden geamuseerd. ‘Het ruikt ook beter,’ voegde hij er geamuseerd aan toe. Hij nam plaats bij de poes en wierp even een blik door het sterk geurende dennenbos. ‘Je went eraan,’ miauwde hij vervolgens, waarna hij haar weer aankeek. Jup, niets beter dan na iedere dag de smaak van modder in je bek als je jezelf waste. Maar het maakte hun hard, sterk. Niemand elke dag ploeteren zoals zij. ‘Ik moet je dankbaar zijn dat je zelfs in zo'n slecht gebied onze apprentices wilt helpen,’ miauwde hij grappend, maar er zat natuurlijk een sterke kern van waarheid in. Want wat zouden ze zonder haar moeten? Hun apprentices aan hun lot over laten? Dat zat hem te dicht aan zijn hart, niet alleen als deputy maar ook omdat het om Pepperpaw ging. En als er iets Pepperpaw aanging, dan ging het hem aan.

Ze glimlachte lichtelijk, ergens blij dat ze niet de enige was die echt een grote afkeer had tegen die rot modder. Ze vond het een beetje moeilijk om hardop te zeggen, gezien ze hier nog altijd te gast was. Maar zowel Bluejay als Settleddust leken er niet al te blij te zijn met hun dagelijkse modderbaden. Misschien was het beter in de zomer? "Ieder z'n smaak, niet?" sprak ze en keek even op naar de hemel vol lange bomen. Daar stopte ze echter gauw mee toen ze bijna over iets struikelde dat ze niet had gezien. "Oh, nee, dat hoeft echt niet," wuifde ze zijn woorden weg. "Ik doe het met liefde," haar groene ogen vonden de zijne. Ze leken eigenlijk wel een beetje op elkaar, qua aftekeningen en ogen. Dat vond ze een grappig idee. "Bovendien heb ik laatst een kikker geprobeerd, en dat is half zo slecht nog niet,"

Settleddust knikte toen de poes sprak over dat iedereen zijn eigen smaak had, en zijn gedachten gingen naar de open vlaktes waar zij vandaan kwam. Altijd de wind in je oren en moeten rennen, nauwelijks beschutting aan de horizon. ‘Ik zou niet in Windclan overleven. Ik zou me... blootgesteld voelen,’ miauwde hij toen. Zij overleefden op de schaduwen, om zich daarin te kunnen verschuilen en dan zo toe te kunnen slaan. Settleddust kon ergens wel lachen dat de poes het wegwuifde. Soms vergat je dat katten zoals zij een andere code hadden. Ze ging daar waar ze het harst nodig was, al lag haar loyaliteit bij haar geboorteclan. ‘Toch, ben ik dankbaar,’ miauwde hij met een welgemeende glimlach op zijn gezicht. Misschien begreep ze het niet helemaal. ‘Pepperpaw is me erg dierbaar. Ze is mijn zusje, ook al zijn we niet verbonden met bloed.’ Hij staarde weer even voor zich uit. Nee, Routnose wist als geen ander dat ze was geboren in Windclan. Misschien had ze zelfs wel geholpen haar op de wereld te zetten. ‘Nu Tallstar weg is, moet ik haar helpen waar ik kan.’ Ja, hij voelde zich erg beschermend over de rood-witte gup. Maar nu was ze niet alleen een apprentice meer, maar een medicine cat. Ze was opeens zo belangrijk en zo.. bijzonder. En ze werkten samen, soort van. Routnose sprak vervolgens over kikkers en hij gniffelde. ‘Voor je het weet eet je hagedissen,’ grapte hij.

Stiekem wilde ze een grap maken over zijn staart toen hij dat zei. Nee hoor Settleddust, je zou er prima thuis horen - de konijnen zien je als hun soort! Maar ze hield zich wijselijk in, dat was best wel een beetje gemeen immers. Zeker omdat Settleddust een van de meest vriendelijke katten was die ze tot dusverre had gesproken. Zijn vrolijke en sociale uitstraling was haast het tegenovergestelde van Acornstar, grappig genoeg. Bovendien was hij belangrijk voor Pepperpaw, en ze was blij te horen dat haar meisje iemand zoals hem om zich heen had. "Soms is dat de beste soort familie," sprak ze warm. Gekozen familie had voor maar niet minder waarde dan de familie die ze had van bloed. Er waren zat katten waar ze niet anders van hield dan van haar eigen kinderen. "Pff," lachte ze op hem. "Yuk, ik denk dat ik daar toch wel de grens trek," gaf ze toe. "Ooit breng ik je nog wel eens een écht windclan konijn, dan weet je pas wat goed eten is," plaagde ze

Routnose was een geschenk van StarClan. Ze paste hier wel een beetje. Maar ze paste hier zoals ze in RiverClan en ThunderClan zou passen. Het was een tweede natuur van haar, om geliefd te zijn. Ze sprak dat die familie die hij met Pepperpaw had soms de beste familie was. Hij glimlachte en knikte. ‘Ik denk dat je daar wel eens gelijk kunt hebben,’ miauwde hij. Hij was gek op zijn zusjes, maar dat was niet te zeggen over zijn ouders. Outrage had hij een hekel aan, omdat hij zijn familie had opgebroken. Winddancer kon hij niet begrijpen, waarom hij hen niet wilde. Hij wilde niets liever dan bij zijn kittens zijn, het was dat het niet kon. En Emberspark was een leugenaar, maar hem kon hij nog wel vergeven. Verder was hij met niemand van zijn moeders kant ooit close geweest, noch zijn vaders kant. Dus het waren nu hem en Pepperpaw. Ook al zou hij een moord plegen om zijn zussen en hun kittens te beschermen. Vervolgens sprak Routnose over hun prooi, de hagedissen en de konijnen. ‘Oh ik weet wel hoe konijn smaakt. Soms raken ze wat verdwaald,’ sprak hij met een grijnsje. Ze waren immers buren, een konijn was ze de grens over. ‘Maar goed eten, valt nog te overzien,’ sprak hij plagend.