And so we meet again

Onderwerp: And so we meet again za 14 jan 2012 - 14:47

Een zwarte kater schoot tussen het gras door. Hij was zijn neus achterna gegaan en waarbij buiten het territorium van ShadowClan gekomen. In de richting van Vierboom liep hij nu. Zijn lichte ogen speurde de omgeving af, zijn bek stond iets open om de geuren op te vangen en zijn klauwen stonden uit voor het geval dat. Terug in het territorium had hij al een paar muizen gevangen, die zorgvuldig verstopt waren. Later vandaag zou hij ze wel terug ophalen, nu eerst zoeken of hij hier nog wat te pakken kon krijgen.
De schemering was gevallen. Het begon donker te worden hier. Hij moest langzaamaan weer eens terug gaan naar ShadowClan, voordat ze hem daar zouden gaan missen. Toch bleef hij op een of andere manier staan treuzelen. Hij kon zich de laatste keer dat hij hier was geweest nog goed herinneren. Toen hij een witte SkyClan apprentice tegen was gekomen. Lilypaw was haar naam geweest. Hij vroeg zich af of ze nog gesnapt was na hun vorige ontmoeting. Zelf had hij geen problemen gehad. Niemand had er wat van gemerkt. Gelukkig maar. Zijn ogen gleden over de plek waar ze toentertijd hadden gezeten. Hoe zou het nu met Lilypaw zijn? Hij was niet echt geïnteresseerd in de aprentice, maar vroeg zich alleen af of ze inmiddels warrior was geworden. De vorige keer had ze aan hem gevraagd of hij Deputy wilde worden. Toentertijd had hij afgewezen, maar het had hem wel aan het denken gezet. Natuurlijk wenste hij Brokenstar niet de dood in, hij was een geweldige leader, maar Deputy worden en later misschien Leader, ergens stond hem het wel aan. Ravenstar, leader van ShadowClan. Ja, dat klonk goed genoeg.
De ravenzwarte reu ging zitten en dacht na. Ondertussen begon het echt donker te worden, waardoor Ravensong wat voorzichtiger werd. Zijn klauwen stonden uit en zijn oren gingen zenuwachtiger heen en weer. Opeens ving hij een bekende geur op. Zijn ogen knepen zich samen tot spleetjes en hij zuchtte zachtjes. "Hoelang sta je al te kijken, Lilypaw?" vroeg hij kalm, terwijl hij zich wat meer relaxte en voor zich uit bleef staren.

[&Lilypaw]

Onderwerp: Re: And so we meet again za 14 jan 2012 - 18:51

Lilypaw was hier steeds vaker gekomen sinds de ontmoeting met Ravensong, op een rare manier deed zijn aanwezigheid iets met haar. Het liet haar hersenen slechter werken, haar hart sneller kloppen. Het enige wat ze wilde was zijn ogen zien, zijn geur opsnuiven alsof het haar in leven zou houden. Maar hij kwam niet meer, ze was teleurgesteld elke keer weer. Na een aantal prooien gevangen, stalde ze zich op het vaste plekje aan de top van de heuvel. Ze zag een zwart gelaat van de andere kant van het territorium komen.
Ze sprong op, en rende half de heuvel af, om zich achter een bosje te verschuilen. Het was, Ravensong! Enthousiast keek ze naar de zwarte kater, haar hart raasde. Met haar oren gespitst keek ze naar de kater, die ging zitten en keek voor zich uit. Opeens opende hij zijn mond, "Hoelang sta je al te kijken, Lilypaw?" Betrapt kwam ze vanachter het bosje vandaan, hij had haar natuurlijk geroken.
De kater draaide zich niet om, moest hij daar iets van denken? Wílde hij haar niet zien? Natuurlijk niet. Een schampere grinnik rolde uit haar mond, hoe kon ze zo denken. Ze was van een andere Clan, en als ze eerlijk moest toegeven was hij een tikje te nors om vriendschap te sluiten met een jongere poes. Hoe moest ze deze ontmoeting nou eigenlijk beschouwen? Geluk? Altijd was ze zo zeker van haar zaak geweest, maar nu speelde de twijfels op. Haar enthousiasme ebde weg en maakte plaats voor zorgen. ''Ik ben hier ook nog maar net hoor,'' mauwde ze kortaf. Haar stem was een beetje schor, ze wist niet echt wat te doen.
Ze verraadde haar Clan, was het niet? Was ze haar hart echt kwijtgeraakt aan hém? Misschien moest ze weggaan. Maar het leek alsof iets zich naar Ravensong terug trok. Dat als ze zich nu omdraaide het ook echt allemaal voorbij zou zijn, en was ze daar sterk genoeg voor? Hem de rug toe te keren? Nee.

Onderwerp: Re: And so we meet again za 14 jan 2012 - 19:13

Zijn staart sloeg kalm over zijn poten heen, terwijl hij rustig bleef zitten. De geur van de witte apprentice kwam dichterbij en het duurde niet lang voordat ze tegen hem sprak. "Ik ben hier ook nog maar net hoor." Het klonk nogal kortaf, alsof ze zich beledigd voelde door zijn uitspraak. Hij grijnsde even en rolde, voor Lilypaw niet te zien, met zijn ogen. Met een ruk draaide hij zich om en keek Lilypaw, bijna streng, aan. "Lieg niet!" gromde hij haar bijna toe. "Sinds onze eerste ontmoeting heb ik je geur hier vaker dan voorheen geroken. Waarom Lilypaw? Waarom kom je telkens terug?" Hij ging zitten en keek op de kleine poes neer. Het was niet normaal meer. Ze waren van twee totaal verschillende clans. Dit was geen goede ontmoeting. Sowieso, hij was een warrior, zij nog apprentice. Dit was totaal niet goed.
Zijn lichte ogen gleden over haar witte vacht heen. Ze mochten elkaar niet meer zien. Hij had zichzelf voorgenomen haar niet meer op te zoeken. Maar de drang, drang? Ja, om haar te beschermen voor andere werd hoe langer hoe groter. Alsof hij bij haar móest zijn. Alleen maar om zijn ongeduldigheid te sussen. Op een of andere manier was hij rustig, rustiger, bij Lilypaw dan bij de katten van zijn Clan. Damn. Hij werd gek van zichzelf. "Stirrings, stirrings. Damn those goddamn stirrings," schoot er voor de zoveelste keer door zijn kop heen. Hij wist dat hij zichzelf alleen maar voor gek aan het houden was. Hoevaak had hij wel niet aan de rand van het kamp gezeten, wachtend totdat hij weer terug naar Vierboom kon komen om te kijken of Lilypaw er was? Damn, damn, Damnit!
Ravensong gromde zacht en draaide zich om. Hij haalde diep adem, keek voor zich uit en zei kalm. "Het is beter als we elkaar niet meer zien, Lily," Het lukte hem verbazingwekkend goed om zijn stem niet te laten trillen. Hij wilde dit niet, maar het moest gewoon. Anders tekende hij zijn eigen dood, en dat nooit!

Onderwerp: Re: And so we meet again zo 15 jan 2012 - 11:22

"Lieg niet!" Zijn stem klonk vijandelijk, en Lilypaw kromp een beetje ineen. "Sinds onze eerste ontmoeting heb ik je geur hier vaker dan voorheen geroken. Waarom Lilypaw? Waarom kom je telkens terug?" Wat moest ze hier nou op antwoorden? Ja ik zat gewoon eeuwen te wachten tot ik jou weer zag? Wat zou ze dan stom lijken zeg. ''Ik vind het hier gewoon fijn,'' het was maar deels een leugen. Een heel verhaal ophangen had geen zin, hij zag direct door haar heen.
Het bleef een periode stil, Lilypaw wist wat zijn dilemma was. Maar betekende het feit, dát hij een tweestrijd had niet dat hij Lily ook wilde zien? Of werd ze nou helemaal gestoord. Onbewust ging er een sprankje, hoop, of geluk door haar heen. "Het is beter als we elkaar niet meer zien, Lily," hij zuchtte. En gekwetst keek ze omhoog, ze probeerde zijn ogen te vinden, maar hij leek haar blik te ontwijken. Het voelde alsof haar hart, werd verbrijzeld. Ze leek een letterlijke steek te voelen. Gaf ze meer om deze kater dan ze dacht?
Hij zei het zo koel, nog een kenmerk dat hij er totaal niks om gaf. Lilypaw was een blok aan zijn been, als ze dat nou eerder had beseft. ''Okè,'' miauwde ze strak. Ze was er niet geheel zeker van wat ze nou voelde. Woedde? Verdriet? Of had ze gewoon last van stemmingswisselingen. Ze snoof diep en sloot haar staart om haar poten. Waarom wist ze niet, maar ze maakte geen aanstalte om weg te lopen.
Als hij haar niet meer wilde zien, kon hij net zo goed zelf omdraaien en haar de rug toe keren.

Onderwerp: Re: And so we meet again