We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Steken staken door haar buik. En met elke steek leek het pijnlijker te worden, heviger - en korter na elkaar. Littlefish begon te hijgen en moest abrupt stoppen. Haar turquoise ogen keken met een angstige blik naar Stagtine. Was dit normaal? Moest ze iets doen? Haar hart klopte in haar keel. Haar poten konden haar niet meer houden want ze werd verscheurd door de plotselinge pijn die door haar kleine lichaam sudderde. Nee, nee, ging dit goed, was alles goed? Littlefish ging liggen op de harde grond. Ze voelde vloeistof stromen aan haar poten maar durfde niet te kijken of het bloed was. Starclan, help haar. Ze kneep haar ogen toe en kreunde luid in pijn. Waarom ging het zo snel? De steken staken door haar lichaam aan een bijna angstaanjagend tempo. Moest dit niet trager gaan, moest dit niet langer duren? Was ze de kittens aan het kwijtraken?
Haar ademhaling was gehaast en onregelmatig terwijl ze al haar spieren instinctief aanspande. Haar tanden knarsten over elkaar en haar oortjes waren stevig in haar nek gedrukt. Ze was zich niet bewust van haar omgeving, van wat Stagtine aan het doen was, of dat er tweebenen misschien naar hier kwamen door haar kreten. Ze kon niets anders dan toegeven aan het instinct dat haar lichaam uit elkaar leek te rijten. Duwen, duwen, duwen - dat was het enige woord dat door haar hoofd galmde, keer op keer, terwijl haar haart zo hard tekeer ging dat het voelde alsof het haar eigen hart niet meer was.
En toen.. Een tweede hartslag, een nieuwe. En de krijs van een kitten. Een zacht plofje. Een nieuwe ademhaling. De volgorde deed er niet toe; ze hoorde het allemaal tegelijk, kreeg alles tegelijk mee. En haar lichaam ontspande lichtjes. Leven, het leefde. Littlefish hief haar lichaam met veel moeite op en opende haar ogen - en ze keek hem aan, haar eerstgeborene. Een zoontje met een gevlekte vacht. Oh, hij leek zo hard op haar; en op hem. Op Warhound. Geen twijfel meer mogelijk in haar hoofd, deze kittens moesten van hem zijn. Hoe zou het anders kunnen?
Haar lichaam stond haar niet toe om er verder over na te denken. Ze boog zich met veel moeite over het katertje en likte hem droog terwijl haar lichaam verder trilde en beefde en in elkaar kromp. Maar uiteindelijk moest ze zich opnieuw uitstrekken en zich overgeven aan het instinct om te duwen. Maar haar wereld was niet groter dan het hier en nu; en met elke keer dat ze moest duwen leek haar wereld net een beetje groter te worden. En daar was het dan opnieuw, voor de tweede keer, een tweede kitten. Haar lichaam stopte niet, dit keer. Het bleef doorgaan, elke kramp feller dan de vorige. Met een zware ademhaling sloeg ze erin de tweede kitten ook droog te likken; maar ze zag niet meer dan dat ook deze gevlekt was, alvorens ze zich met volle kracht inspande om de derde op de wereld te zetten.
En toen dat gelukt was, opende ze opnieuw haar turquoise ogen en boog ze zich opnieuw naar voren om de kitten droog te likken in een gebaar dat ondertussen, op zo'n korte tijd, al zo bekend leek te zijn. En ze zag ze daar liggen, de drie kittens, drie gevlekte bundeltjes liefde, en haar hart zwol op. Wat waren ze mooi. Het was zo onwezelijk dat ze uit haar gekomen waren, uit haar en uit Warhound - hoe was het mogelijk? Maar de vlekken op hun vacht was het bewijs. Met grote glanzende ogen keek ze op naar Stagtine, die ze tot nu toe volledig vergeten was.
Maar haar lichaam was niet klaar. Er moest nog eentje komen - een helse pijn schoot door haar lichaam en van schrik kon Littlefish een luide kreet niet onderdrukken. Ze klemde haar lichaam samen en legde haar kopje opnieuw op de bezwete grond. Vier kittens, vier? Hoe was het mogelijk?
Deze deed meer pijn dan de vorige, alsof hij er niet echt bijhoorde; alsof hij groter was, en sterker, maar wel hoffelijk genoeg om zijn siblings voor te laten gaan. Littlefish hijgde moeizaam. Haar lichaam was moe, doodop, maar ze kon niet opgeven, dat kon ze fysiek niet - ze kon enkel verderdoen, de pijn verbijten en overleven. Want daarover ging dit, over leven. En uiteindelijk kwam ook deze tot leven. Hij ademde. Littlefish boog zich over hem heen en zag dat hij groot was, en sterk, en zo anders dan zijn siblings. Want deze had helemaal geen vlekken op zijn vacht. Dit katertje, dat meteen zo luid piepte toen zijn longetjes vrijgemaakt waren, had net zo'n bruine bengaalse vacht als de kater die hier nu bij haar was; en met grote geschokte ogen keek ze op naar hem, en meteen schudde ze met haar hoofdje. Nee, nee, dat kon niet.
Hij had dit nog niet verwacht. Ze was zwanger van zijn babies, dit wist hij, dit had hij vanaf moment 1 gezien. Maar hij had nog niet verwacht dat ze nu al zijn babies in de wereld zou zetten. Dat ze hem dit geluk zou gunnen. En hij kon er bij zijn. Hij was er bij en hij zou zijn kinderen de wereld in kunenn likken.
Ze kreunde, een gehaaste ademhaling, hij zou zich zorgen moeten maken om zijn geliefde. Inplaats daarvan lagen zijn ogen gefocust op haar buik, op haar babies, zijn babies die vandaag naar buiten zouden komen. Hij zou alles voor ze doen. Hij zag hun toekomst samen. Ze zouden opgroeien in Thunderclan, dat was nu een absolute zekerheid. Ze zouden hem kennen als pappa, want hij was hun pappa. Ze zouden grootste krijgers worden met de schoonheid van hun moeder en zijn bloedlijn. Ze zouden perfect zijn, net zo perfect als mama.
Hij streelde met zijn tong over haar kop, hielp haar op de enige manier die hij wist, hij had geen wetenschap van kruiden, wist niet hoe hij haar pijn kon verzachten. Maar deze pijn was de pijn die ze zou moeten doorstaan voor hun kinderen. Voor hun kleine babies. Dat was de pijn meer dan waard.
De eerste, starclan wat was hij mooi. Hij leek op zijn moeder en zodra Little haar kop weer liet vallen omdat er een tweede aan kwam begon hij snel zijn zoon schoon te maken. Duwde hem zachtjes richting zijn moeders buik. Hij had een zoon. Hij had een kleine baby.
Maar het mooie, het goede was nog niet over. Ze was zo sterk, natuurlijk was zijn Littlefish zo sterk en zijn dochter werd geboren. Ze leek ook zoveel op mama. Ha, hij was niet de enige met sterke genen zo bleek het. Maar het was oke, natuurlijk was het oke want Little was de mooiste kat die hij kende. Natuurlijk zouden zijn kinderen ook zo mooi zijn. Zachtjes duwde hij zijn brede kop tegen die van Little en spinde, geluk overvloeiend. "Je bent er bijna Little, je bent er bijna." Fluisterde hij in haar oor. Liefde in elk woord duwend. Spinnend om haar te kalmeren. Zijn babies waren zo mooi.
De derde, was ook net als haar. En het begon lichtelijk te steken. Starclan, waarom waren al zijn babies niet zoals hij.. MAar misschien hadden ze zijn ogen. Misschien waren ze qua karakter net als hem. Hij gaf de tweede she-cat een korte lik over haar vacht maar verloor zijn focus op het evenbeeld van de moeder. De vierde kitten kwam en de vierde was waar hij zo van had gedroomd. Hij was zijn evenbeeld. Zijn baby, zijn, zijn zijn. Niet zijn broers. Hij greens enorm en duwde zichzelf dichter tegen haar aan. "Onze kinderen." Fluisterde hij liefdevol Liefde overvloeiend. "Ze zijn perfect Little. Net zo perfect als hun moeder." Hij ademde trillend in en uit en likte haar nogmaals. "Ik hou van je."
Als een kitten, ronddrijvend en ongeboren, kon nadenken, waar zou deze dan over nadenken? Niet over dit tenminste, niet over hoe 't leven eruit zou zien als hij geboren zou worden, immers had hij geen idee hoe het er uit zag buiten de ruimte waar hij nu in zat. Ronddobberend samen met zijn siblings, met de kitten met wie hij zijn leven zou delen, met wie hij een bond zou hebben die sterker was dan wat dan ook. Totdat hij misschien iemand tegen zou komen die zijn hart zou kunnen stelen, misschien zou diegene dan iemand kunnen zijn die de sibling bond zou kunnen doen knappen. Maar hoogstwaarschijnlijk niet, dat was niet iets waar ze vanuit zouden mogen gaan. Maar voor nu had hij andere dingen aan zijn kop, zoals de plotselinge veranderingen in zijn omgeving. De wanden trokken samen, er was een of andere kracht aan de gang die hem in de richting van ... iets trok. En voordat hij het wist gleed er een koud over hem heen, al snel gevolgd door een warme ruwe tong. Een tong waarvan hij instinctief wist dat 't zijn moeder was en dat dat de richting was waar hij heen moest. Dus bewoog hij zijn lichaam in de richting van de warmte, van de volle warmte die hem gemoed kwam en viel al half drinkend in een diepe kitten slaap.
En hij claimde ze, zoals ze bang was geweest dat hij deed. Littlefish krulde haar lichaam op, begroef hun vier kleine lichaampjes onder haar dikke pluizige staart, zo goed als ze dat kon. Haar turquoise blik was kwetsbaar en bang terwijl ze naar hem opkeek, zich wegtrok van zijn liefkozingen. Nee, ze mochten niet van hem zijn, dat kon niet, dat was geen mogelijkheid. "Nee, nee, nee, niet van jou!", antwoordde ze met schrille en hese stem, nog hijgend van de pijn die nog niet volledig uit haar lichaam geëbd was. Dit waren Riverclan kittens, met Riverclan bloed. Wat ze met hem gehad had was voor één keer geweest - en niets meer. Een klein pleziertje. Maar hij mocht ze niet claimen, mocht ze niet meenemen. Ze mochten niet naar Thunderclan, ze mochten geen Thunderclan bloed hebben. Nee, nee, nee. Van Warhound. Riverclan kittens, calico's. Dat die ene zo op hem leek was puur toeval, en niets meer!
De wereld kan zo goed zijn, zo mooi om je heen en in een seconde. Kan deze wereld instortten. Haar stem was schril, hees en sneed door merg en been. Niet van hem, ze wegierde om ze aan hem toe te kennen. Ze zei niet van hem. Niet van hem niet van hem. Maar zij was zijn alles. Zij was alles voor hem. En de vierde, de vierde leek zo op hem. Waarom zou het dan... Shock vervaagde, maakte plaats voor woede terwijl zijn oren in zijn nek vielen en hij diep gromde. "Van wie dan wel.." Hij gaf haar een kans om haar woorden terug te nemen. Om te accepteren dat dit zijn kinderen waren. Om gelukkig met hem te zijn. Een kans, een kans een kans om te zeggen dat ze niet van zijn broer waren.
Plots was ze bang van hem, hoewel ze zich net nog zo beschermd had gevoeld aan zijn zijde. Natuurlijk had haar instinct altijd geschreeuwd - ze was slimmer dan ze deed merken, soms toch. Maar Littlefish hield niet van al die complicaties, en ze bekeek het veel liever van de simpele kant, de gelukkige kant. Starclan, ze wou weg, terug naar Riverclan, waar Warhound zijn kittens zou kunnen ontmoeten. "Van Warhound!", antwoordde ze, rotsvast overtuigd van haar antwoord terwijl ze de vier wriemelende kittens aan haar buik dicht bij haar probeerde te houden. Haar hele lichaam deed pijn, maar haar hart klopte luid in haar keel. Ze werd overspoeld door het instinct om hen te beschermen, om hen weg te houden van deze fake vader, die hen zou meenemen naar een clan die niet van hen was. Want dat zou hij willen, dat voelde ze. Maar ze moesten zwemmen, Starclanverdomme, zoals zij al op jonge leeftijd ook had willen zwemmen! Dat was hun lot!
Pijn woede, verdriet, Rood, het was rood voor zijn ogen. Rood wat niet meer voor liefde voor haar stond. Ze sneed zijn hart er uit met haar woorden. Met haar staart die zijn blik van ZIJN kinderen verborg. Warhound, Warhound, Dat miezerige vieze.. "Met hoeveel katers ben jij wel niet tussen de struiken gesprongen." Siste hij haar toe. Verdriet vervaagd, haat achterblijvend, haat voor de leugens. Haat voor wat ze hem had aangedaan. Met een snelle poot griste hij de enige kitten die op hem leek tussen zijn siblings vandaan en trok die tegen zijn poten. "En deze dan he. Is die ook van Warhound." Laag gromde hij, diep in zijn keel. Starend naar degene die zijn hart brak. Die slet. Die vieze vuile.. "Of zijn ze allemaal van andere vaders kreng." Laatste kans Littlefish. Geef toe, ze zijn van mij, van mij, van mij van mij van mij.
Hij was eng, waarom was hij zo eng? Littlefish kromp in elkaar en verstrakte haar toch al uitgeputte spieren nog wat meer. Ze kon niet tegen zijn woede - een deel van haar wou nog steeds dat hij haar liefhad, zoals hij had gedaan, en ergens kon ze zijn buitenzinnige reactie niet goed snappen. Haar oortjes plooiden in haar nek maar ze kon geen woorden vinden om zich mee te verdedigen. Wat waren dat zijn zaken nu, ze was toch vrij om te doen wat ze wou?! Maar hij griste één van de kittens van bij haar beschermende omhelzing en haar turquoise blik werd groot en bang. "Néé, geef hem terug!", schreeuwde ze, en haar stem sloeg een slag over. Ze strekte een voorpoot uit naar hem en de zoon die zo hard op hem leek, maar kon haar drie gevlekte kittens niet achterlaten. Nee, want dan zou hij ze ook nemen, en stelen. Paniek was de enige emotie die momenteel ruimte had in haar hoofd. Haar jongste en grootste zoon - nee, hij moest naar Riverclan, hij moest bij haar blijven en veilig zijn. Niet in de poten van Stagtine, wiens bloed niet door hun aderen stroomde. Nee!
Ze was alles, hij zou haar altijd alles hebben gegeven. Hij zou de wereld hebben neergehaald voor haar en opnieuw opgebouwd. Maar ze had hem verraden, had besloten dat hij.. Hij niet de vader was, terwijl het bewijs zo duidelijk tussen zijn poten wurmde.
Koude ogen staarde naar Littlefish. Emoties wegvagend terwijl zijn lip trilde, langzaam krulde in een glimlachje. "Little Little.. Ik zou mijn kinderen nooit pijn doen." Fluisterde hij bijna zoet voor hij naar haar toe leunde, het katertje verder naar achter duwende. "Dus zeg maar schat, ZE zijn van MIJ!" Grijnzend gaf hij haar een lik tussen haar ogen. "Of niet soms. Schat." Diep ademde hij, staarde naar haar staart over zijn andere zoon en dochters. "Of. niet. soms."
Verwarring. Ze begreep niet goed waar hij naartoe wilde. Hij zou zijn kittens nooit pijn doen en bleef volhouden dat ze van hem waren - en het katertje dat tussen zijn poten wriemelde alsof het terug naar haar warmte en haar melkgeur wou leek daar bewijs van te zijn. Maar nee, dat moest toeval zijn. Als er iéts was dat Littlefish van haar moeder geërfd had, hoe weinig ze Winddancer dan ook gekend had, dan was het haar koppigheid. Ze kon niet opgeven. Deze kittens zouden allevier trotse Riverclan warriors worden, want het was Riverclanbloed dat door hun aderen stroomde. Dat geloofde ze met haar hele hart. Haar blik was strak gericht op de kitten aan zijn poten; zo levendig, zo surreëel. Ze wou hem weer voelen, weer aan haar buik hebben; waar haar zoon hoorde. "Nee, ze zijn van Warhound, ze zijn Riverclan..", bleef de jonge warrior volhouden in haar bijna naïeve optimisme. Ze had de hoop nog niet losgelaten dat hij dan zou opgeven, de kitten zou teruggeven of misschien zelfs zou helpen dragen naar Riverclan. Dat hij weer de lieve Stagtine zou worden die ze tot nu toe gekend had, en niet deze enge schim die zijn uiterlijk zo lelijk vertrok.
Simpele naive. Kleine.. Hij staarde haar aan. Tranen nu wellend in zijn ogen, druppend naar beneden van de haat en verdriet. Ze waren niet van hem, ze waren niet.. Ze zou nooit van hem zijn. ZE zou... Grommend trok de kater zijn bovenlip op. "Je kon niet gewoon gelukkig zijn." Mauwde hij een trilling in zijn stem. Een zachte lach over zijn lippen. "Maar Little, ik kan niet zonder jou, ik kan niet zonder jou en zonder deze kits. En als ik jou niet kan hebben. Als jij mij niet lief kan hebben zoals ik jou lief heb. Dan staat mij nog maar een ding te doen lieve Little. Lieve lieve Little." Grommend haalde hij uit met zijn achterpoot, de kleine kitten vloog door de lucht. Landde met een harde klap tegen een wand van de schuur maar hij keek nieteens op bij de dood van zijn zoon. NEe niet zijn zoon, ze waren niet van hem, ze had hem in de steek gelaten. HAd zijn liefde laten gaan had hem niet had hem verraden en nu, nu, nu zou niemand haar meer mogen hebben. "Dan zie ik je in Starclan, waar geen clan boundries zijn, waar jij wel mij zal accepteren. Waar onze kittens wel van ons zijn en niet van wie dan ook anders. Littlefish je bent van mIJ VAN MIJ HOOR JE MIJ." Schreeuwend trok hij aan haar staart voor de volgende kitten. "Ik maak het makkelijk, pijnloos voor ze ik maak het zo sijmpel voor iedereen mij schat, mijn lieverd. Ik maak het zo simpel en dan zullen we samen gelukkig zijn dan zullen we samnen zijn samen Littlefish wat we horen te zijn, vvanaf die eerste dag, vanaf die nacht samen je bent vAN MIJ."
Tranen welden op in zijn ogen en bijna automatisch begonnen ze bij haar ook over haar wangen te stromen, al had ze dat niet echt door. Haar hele focus was opgenomen door zowel de kittens aan haar buik als het katertje dat hij in zijn poten had. Zijn woorden klonken haar niet logisch in de oren, ze snapte niet wat hij zei, wat hij bedoelde - maar toen.. Maar toen.. Het was alsof het in slow-motion gebeurde. Ze zag het kleine, fragiele lichaampje van het jonge katje door de lucht suizen. Haar oren piepten, alsof er kortsluiting was in haar hoofd. Ze schreeuwde, maar hoorde haar eigen schreeuw niet. Ze bleef weerloos liggen, als een kalf dat klaar was voor de slachting. Haar spieren bewogen zich niet, leken net vastgevroren met het ijs dat door haar aderen leek te stromen. De vacht in haar nek stond recht omhoog en haar pijnlijk stijf gehouden spieren trilden. Ze kon het niet geloven, kon het simpelweg niet accepteren. Haar turquoise blik bleef vasthangen op het lichaampje van de jonge kitten, dat nu zo levenloos lag - en net nog zo levenslustig had gesparteld. Maar.. Maar.. Nee! Stagtine sprak verder, sprak woorden die niet veel goeds voor haar en haar kittens voorspelden; maar ze hoorde hem niet, ze kon niet reageren, ze kon niet denken. Ze kon enkel ademhalen, de ene moeizame ademteug na de andere, terwijl haar brein probeerde te verwerken wat er aan de hand was. Wat er te gebeuren stond. Ze zouden allemaal sterven als er nu geen mirakel gebeurde.
Warhound zag alles voor zich als een vreemd toneelspel. De hele situatie met Littlefish haar dracht was ook niks minder dan een goed vermaak op een lege ziel. Ze was impulsief, levens lievend en als haar lichaam een tempel was, dan had er net een beeldenstorm plaatsgevonden. Ook hij had het nest met haar gedeeld, zo vaak hij de kans kreeg. Het maakte de connectie tussen hun sterker, het bevestigde zijn recht over haar jongen. Ze zouden zijn bloed niet dragen, maar dat deerde niet. Hoe sterker de invloed die hij erop kon uitoefenen van een jonge leeftijd, hoe beter. Zijn oudere zoon was al goed bezig, zijn jongere zoon trainde nog als een apprence. Deze nieuwe kinderen waren weer een vers project, een lege bladzijde waar zijn afdruk op kon staan. Echter zou het te simpel zijn geweest als bevallingen altijd thuis in haard en den zou plaatsvinden, nee, natuurlijk had hij haar spoor tot het halve eind van de wereld moeten volgen. De ironie die sprak bij deze locatie was lachwekkend. Hij had het aan haar gezien, aan hoe ze haar lichaam droeg, aan hoe haar geur zoeter was. Ze was dichtbij. En het was zeker niet dat hij haar niet vertrouwde. Het was alleen dat hij haar wel degelijk in zeven sloten tegelijk zag lopen. En een daarvan droeg de naam Stagtine. Hij wist niet buitengewoon veel over deze kater, op algemene leeftijd en clan na. Mogelijk wat Littlefish hem had vertelt over deze man. Maar de conversatie die hij vanuit de geparkeerde tractor volgde sprak boekdelen. Voorzichtig sprong hij af bij het zien van de kitten moord, een onnodige sneuveling maar niet een die onmisbaar was, en kwam hij dichterbij. Hij verscheen achter Littlefish uit en stapte over haar lichaam heen, om een fysieke barriere tussen de aanvaller en het jonge gezin te stellen. Zijn koud zilveren ogen ontmoette de warme van de ander. Zoals altijd was hij onleesbaar, zijn ogen leeg en de kalme glimlach die niks over hem zei op zijn snuit. Hij had geen woede. Geen gemeende bezorgdheid. Dit was een spel en hij was klaar om zichzelf te introduceren. "Stagtine, duif" Hij behield de absolute kalmte in de situatie, al nam hij iedere actie in zich op. Hij wilde dit namelijk wel goed spelen. Geen onnodige fouten maken, maar woede was onvoorspelbaar. "Ze is nooit van jou geweest. Haar kittens dragen mijn bloed en deze poes deelt mijn nest. En met praat zoals deze zal jij je nooit tot de sterren kunnen voegen. Maar wie ben ik jou die keuze te ontnemen?" Hij stapte nu volledig over Littlefish heen, waar hij eerst over haar heen was blijven staan. "Je bloedlijn draagt de bosgrond in zich, zeker dat Dark Forest je ook mooi zult sieren" De calico trok zijn lip op bij zijn laatste woorden. "Maar ik laat je míjn gezin niet meesleuren" Hoewel het hem vrij weinig uit zou maken als dat zou gebeuren, was dit wel de beste gang tot actie. En terwijl zijn houding nog altijd die vreemde kalmte in zich had, waren zijn spieren aangespannen om actie te ondernemen mocht het nodig zijn.
Daar was ze dan. Een amper volgroeid wezentje, maar groot genoeg dat het tijd werdt om de veilige ruimte waarin ze tot nu toe gegroeid was te verlaten en een eerste adem te nemen.
Tot nu toe was alles een vage stroom van lichte prikkels geweest. Af en toe botste ze ergens tegen aan. Ze wist dat er anderen hier waren met haar, maar wie ze waren en waarom ze er waren dat waren vragen die nog niet in haar kopje op waren gekomen. Daarvoor was haar kleine brein nog niet goed genoeg ontwikkeld. Nee, het stuurde alleen nog maar de basis impulsen door naar haar lichaam. Eten en slaap. Maar nu zou alles gaan veranderen.
Het gebeurde zonder waarschuwing. De krappe, warme ruimte waarin ze zich bevond was in een keer een stuk minder aangenaam. En toen ineens ook een stuk minder bevolkt. Iemand had de ruimte verlaten en zij was nu aan de beurt. Een duwende kracht werkte haar naar buiten. Het voelde helemaal niet fijn, zeker niet toen ze daarna met een zachte plof op de grond belande.
Kou greep haar natte vachtje vast, en lokte een protesterend gepiep uit haar, tot een ruwe tong deze voorzichtig maar zorgvuldig droog begon te likken. Natuurlijk wist ze niet wat er gebeurde en het maakte haar ook helemaal niet uit. Ze was warmer nu, vooral toen ze uiteindelijk tegen haar moeders buik aan lag en begon te zogen. Dit was prima.
Daar was ze dan. Specklekit, als tweede geboren en totaal ontwetende van de wereld om haar heen. Maar dat zou ze snel genoeg gaan leren.
Emberkit let out a high pitched mew in protest when the cold air brushed against her body. Squirming under her mother's protective licks she let out another more squeak like sound. This was not how things were supposed to go. She had been warm, comfortable before. Happy with her existence. As she had sucked in the cold air, filled her lungs with life, a new sensation arose. She was hungry. Emberkit lacked the words nor understanding to properly convey this message to her mom but it seemed that mewing as loud as she can did the trick, for not much later she was placed against a warm, familiar belly. The warm milk tasted sweet, as she pressed her little paws against her mom's belly. Blissfully unaware of the tragedy happening around her.
And so, Emberkit was born.
thirsty gay
Stagtine
Deceased
❊ Michelle ❊ 175 Actief “It's hard and ugly to know someone can understand you without even liking you.”
Zijn leven was over, alles wat hij over had voor Littlefish, alles wat hij voor haar had willen opgeven. Alles wat hij had willen zijn voor haar was met 1 klap verloren. Met een zwiep van de kaart gevaagd, met 1 woord.. Grommend trok hij zijn bovenlip op. Het gebroken lichaam van de kit niets meer dan een vage vlek ergens in zijn onderbewuste. Het was niet van hem, ze waren niet van hem. Dus waarom zou hij dan.. Maar ze waren wel van hem. Grommend wou hij een van de calico's tussen haar poten vandaan trekken toen een andere partij zich ineens mengde. Een calico kater en geforceerd plaatste Stag een stap naar achteren. Starend naar het beest, haat in zijn ogen. "Warhound." Hij spuugde de naam uit. Starend van de kater naar Littlefish. "Ze zijn van mij en als ik ze niet kan hebben." Waarschuwde hij, zijn staart dik en heen en weer slaand. STarend naar het tweetal. Hij weigerde dit, weigerde deze realiteit. Littlefish was alles van hem, zijn kittens waren alles, alles alles en hij zou niet tegen deze kater opkunnen, niet op dit moment. Grommend deed hij nog een pas naar achteren. Starend naar Littlefish. "Ze zijn van mij, ze zullen altijd van mij zijn. En niemand komt hier mee weg. Zeker jij niet. " Blafte hij haar toe voor hij de barn uit sprong, zijn lange Skyclan benen in beweging zette met niets anders dan haat in zijn hoofd. Niets anders dan plannen, plannen die het daglicht niet konden verdragen. Maar oh, zulke mooie plannen voor zijn Littlefish. Zijn, zijn zijn little.
Onderwerp: Breathe 
di 22 sep 2020 - 20:19
