[Indigo] For fleeing lost souls

Tegen beter weten in was ze naar vierboom gelopen de nacht na het gevecht. Ze had gehoopt hier Settleddust te ontmoeten, zoals ze afgesproken hadden. Maar goed, hun afspraak was geweest om hier de overwinning te vieren. Die afspraak hadden ze sowieso niet na kunnen komen. Ze hadden verloren. Ze wist niet eens of Settleddust nog leefde, of hij in gevaar was of dat hij gewond was. Het idee maakte haar misselijk van bezorgdheid. Hem opzoeken zou echter zelfmoord zijn. Zelfmoord terwijl ze hem zo graag spreken wilde.. De kleine sikkel van een maan was langzaam verder gegleden langs de hemel terwijl ze wachtte, tot ze besloot dat het geen zin had en ze verder moest lopen. Zwijgzaam liep ze fourtrees voorbij en het rogue gebied in, een wandeling makend om haar hoofd leeg te maken.

_{Het was laat in de avond, en eigenlijk was het allang haar bedtijd geweest. Maar eerlijk gezegd hield Indigo zich niet meer zo aan haar bedtijden, want er was niemand die haar controleren kwam en als ze moe werd kon ze overdag altijd een dutje doen. Ze had vandaag weer flink geschilderd; haar hele vacht zat onder de kleuren, waardoor het leek alsof er een stuk meer rood en geel in haar vacht zat dan dat ze eigenlijk had. Ze had een tekening gemaakt van de zonsopgang die ze die morgen gezien had, maar haar versie was een stuk meer abstract. Het was wel erg groot; Indigo had met al haar kracht de karretjes waarop allemaal verwilderde planten en bloemen stonden aan de kant geschoven. Dit had haar gister ook de hele dag gekost, en ze was er lichamelijk kapot van geweest. Maar nu had ze een heel groot doek om mee te werken, de hele betonnen vloer was haar canvas. Ze was redelijk tevreden met haar schilderij, maar nu ze de avondlucht zo prachtig bekleed met allemaal sterren zag, kreeg ze de kriebels om een nieuwe tekening te maken. Eentje die er zo uit zag, met de maan en met de sterren. Een glimlach sierde haar gezichtje toen ze iedere ster een vorm gaf. "Jij bent een poot, en jij bent een krekel.." Haar kleine kinderstemmetje maakte de oorverdovende stilte iets minder. Toen sneed er echter een tweede geluid door de lucht heen, en met gespitste oren hield Indigo abrupt haar mondje dicht. Ze had wat gehoord, ze wist het zeker. Muisstil bleef ze luisteren, ze sloot zelfs haar ogen hard dicht zodat ze zich beter concentreren kon. Ze hoorde het geluid opnieuw, en opnieuw, en het werd steeds harder. Het waren pootstappen! Meteen krabbelde ze overeind. Het was Bloodpaw! Bloodpaw kwam haar opzoeken! Tranen kwamen in haar ogen. Eindelijk!! Ze zou haar grote broer weerzien. Maar toen ze uit de deur stormde en wild om zich heen keek naar het bekende gestalte van de Shadowclanner, werd ze flink teleurgesteld. Ze zag weliswaar een gevlekte vacht, maar deze had wit erin en de drager was veel te klein en dun om Bloodpaw te zijn. Angst voor de ander had Indigo niet; hoewel ze haar hele leven verborgen was geweest, was haar niet geleerd om angstig te zijn. "Wie ben jij?" vroeg ze dan ook meteen, zonder een duidelijke emotie in haar vraag. Misschien was het een beetje direct, of zelfs wel brutaal, maar Indigo had dan ook niet zoveel sociale ervaring. Je kon het haar niet echt kwalijk nemen, de arme pup.}

[Indigo] For fleeing lost souls Indigo15

Misschien dat ze uit nukkigheid doorgelopen was, of gewoon uit pure onrust. Maar één ding wist ze zeker. Ze wilde nog niet terug naar het Riverclan kamp. Terwijl de sterren op haar neerkeken, haar wellicht ook veroordeelden, stapte ze tussen het struikgewas door met haar slanke lichaam. Haar tweekleurige ogen stonden bezorgd en ze was in gedachten verzonken, ze was in gedachten bij Settleddust. Wellicht dat dat ook de reden was dat ze in eerste instantie helemaal niet door had gehad dat iets naar haar aan het kijken was. Pas toen een stemmetje door de nacht klonk, keek ze verbaasd op. Eerst keek ze te hoog, maar al snel vielen haar ogen op een jong katje tussen de struiken. Voor een paar hartslagen bleef Seamist stil, haar grote oren naar voren gedraaid en haar tweekleurige ogen rond. "Mijn naam is Seamist.. en wie ben jij?" vroeg ze, enigszins behoedzaam. Zou deze kleine nog ergens vrienden hebben zitten die op de loer lagen? Of was ze alleen? Maar.. ze was toch te jong om alleen te zijn?

_{Haar oortjes stonden spits overeind terwijl ze naar de kat voor haar keek. Ze had geen idee wie dat was, of waar ze vandaan kwam. Van Bloodpaw had ze veel geleerd over de clans, maar nooit had ze een geur geroken die ze aan hun omschrijvingen kon linken. Windclan rook naar hei, Riverclan rook naar vis en Thunderclan rook naar loofbos. Maar nooit had ze één van die drie dingen geroken, dus ze had geen idee of deze mevrouw daar ergens vandaan kwam of niet. Wel kon ze gemakkelijk uitsluiten dat dit geen Shadowclanner was, die geur kende ze immers hartstikke goed! Het kon ook nog een alleengaander zijn - hoe had Bloodpaw ze altijd genoemd? De naam was nog wat te moeilijk voor haar om te onthouden. Die was ze in ieder geval nooit eerder tegengekomen. Al bedacht ze zich, dat zij eigenlijk nu ook als een alleengaander gold. Want zij was alleen, ze was geen Shadowclanner meer. Ze was nooit voordat ze apprentice werd aan de clan voorgesteld en nu mocht ze er niet meer in, zo waren de regels. De ander stelde zich voor als Seamist, en stilletjes herhaalde ze de naam om te proeven hoe deze over de tong rolde. Erg gemakkelijk en fijn, besloot ze. Seamist was een warrior naam, dat herkende ze meteen. Dus moest het een Thunderclanner, Windclanner of Riverclanner zijn. De andere kat keek haar wantrouwend aan, en met een vragende blik keek ze terug. Even liet ze een stilte vallen waar ze alleen maar keek. "Ik ben Indigopaw," sprak ze toen waarna er kort een trotse glim door haar ogen heen streek. Wel was er ook verdriet te vinden, als je goed keek.}

De struiken leken niet te ontploffen met woedende katten. Ze rook ook geen katten, er waren geen krakende takken die de aanwezigheid van naderende katten verrieden. Het was alleen deze kleine, tortie gup die tegenover haar stond. Er was geen angst in de blauwe ogen van de jonge kat, alleen een vreemde nieuwsgierigheid en een glans die Seamist niet zo snel kon plaatsen. Misschien dat haar moeder haar achter gelaten had? Ze spitste haar oren bij de naam van de jonge kat. Indigopaw...? Was ze een clankat? Haar ogen knipperden wat verbaasd, waarna ze zichzelf op de grond neerlegde, poten onder haar buik zodat ze de kattin beter kon aankijken. "Indigopaw huh? Ben je van een clan jonge apprentice?" Of was ze een rogue die wat aan het spelen was?

_{De ander keek net zo hard terug naar haar als andersom, en een lichte frons verscheen op haar voorhoofd terwijl ze harder ging staren. Zij wou dit staarcontest winnen! Maar na een tijdje beantwoordde ze toch maar de vraag van de vreemde. Want met vreemde praten was totaal niet slecht, of zoiets.. Een beetje schuldbewust keek ze naar haar poten toen ze zich bedacht hoe duidelijk Bloodpaw gezegd had dat ze met niemand praten mocht. Maar de andere kat voelde niet echt als een vreemde, immers wist ze dat haar naam Seamist was en ze leek vriendelijk en kwam zelfs liggen zodat Indigo haar goed kon aankijken. Met grote ogen keek ze de ander aan. Ze merkte op hoe mooi Seamist was, haar vacht was mooier dan haar eigen ook al waren ze beiden gevlekt. "Ik ben een apprentice," knikte ze op de vraag. "Maar niet van een clan, ik moet nog geaccepteerd worden, maar ik word te oud," sprak ze toen verder. Het klonk in haar eigen oren in ieder geval allemaal erg logisch.. "Ik mag niet met jou praten." besloot ze toen toch maar, voor het geval dat ze dalijk haar mond nog voorbij praatte.}

Een licht bezorgde glans verscheen in de ogen van Seamist terwijl ze de jonge kat in zich opnam. Wat was het eigenlijk een sneu kindje. Helemaal alleen. Wat bezorgd hield ze haar hoofdje scheef terwijl ze luisterde naar het verhaal. Jonge Indigopaw was een apprentice, maar niet van een clan en ze mocht eigenlijk niet met Seamist praten. Nou, scheelde dat Seamist de laatste dagen al in een vrij goede regelbreek flow was. "Nou aangenaam Indigopaw.." miauwde ze op vriendelijke toon, "maar van wie mag je dan niet met me praten? Je ouders?" vroeg ze, nog steeds vissend of de kattin alleen was.

_{Net nadat ze duidelijk gemaakt had dat ze niet met de ander praten mocht, begon deze weer tegen haar te praten! De frons op haar voorhoofd verdiepte zich. Dat was niet hoe het werkte. Als er regels waren, brak je die niet. Zo was dat haar geleerd. Ze had nooit leeftijdgenootjes gehad, en had dus ook nooit gezien dat andere kittens wel eens kattenkwaad uithaalden en regels braken. Dat gedrag kon ze dus niet kopiëren wat er uiteindelijk voor zorgde dat ze eigenlijk geen idee had hoe ze een kitten moest zijn. Maar voor haar stond een volwassene, en die zou het wel weten.. Bovendien leek ze een soort van, heel klein beetje op haar en Bloodpaw, dus dat was goed. Voor de rest kende ze alleen maar Beechresin die een andere vachtkleur had, verder niemand. "Grote broer," zei ze toen maar met zo min mogelijk woorden, waarna ze zich een beetje wegdraaide van de ander. Ze mocht niet praten met vreemden, dan gebeurden er erge dingen.}

De jonge kat wendde zich af van Seamist toen deze had gezegd dat ze een grote broer had. Ah, ze mocht niet praten. Natuurlijk. Een zachte glimlach verspreidde zich op Seamist haar lippen en ze legde haar kop over haar voorpoten heen, de blik van de jonge kat alsnog zoekend. Ze had het hart niet om de kattin achter te laten nu. De kleine gup zag er daarvoor veel te eenzaam uit. "Hmmm.. een grote broer he?" miauwde Seamist, "Zullen we het dan zo afspreken? Ik vertel een verhaaltje.. En dan hoef jij alleen te luisteren. Dan breek je de regels niet en dan vertellen we niks aan je grote broer." Ze gaf de jonge kat hierop een knipoog.

_{Haar oortje wiebelde naar achter toen ze de ander hoorde bewegen, en vanuit haar ooghoek hield ze haar en haar gevlekte vacht goed in de gaten. De ander was gaan liggen en een vreemd gevoel bekroop haar. Een soort.. Gevoel van gemis, maar ze kon het helemaal niet plaatsen. Maar ze wou eigenlijk, heel stiekem, tegen de ander aan kruipen. Al helemaal toen deze voorstelde dat ze een verhaaltje zou vertellen, en Indi dan gewoon kon luisteren. Haar lip begon een beetje te trillen toen Seamist zei dat ze niks tegen haar grote broer zouden vertellen. Die zag het toch wel.. Die keek vanuit de sterren op hen neer. Maar ze hield haar mond en ze draaide iets meer terug naar de ander, waarna ze ook ging liggen. Maar wel met genoeg afstand tussen haar en de ander. Ze luisterde.}

Seamist glimlachte zachtjes. De stilte van de jonge kat als een aanmoediging ziende. als ze geen verhaaltje wilde, dan had ze het maar moeten zeggen toch? Of weg moeten lopen, maar dat had Seamist dan wel weer een beetje gemeen hoor. Dan had Seamist zichzelf wel een beetje in de steek gelaten gevoeld. Ze nam echter diep adem en begon met vertellen. "Er was eens een warrior.. genaamd Whitepelt. Sommige katten zeggen dat ze van Thunderclan is.. andere Shadowclan, maar in mijn clan, geloven ze dat ze van Riverclan was. En Whitepelt, was een prachtige witte poes met heldere blauwe ogen. Maar ondanks dat Whitepelt mooi was, waren de tijden waarin ze leefde niet.. want weet je Indigopaw, bladkaal was lang en de prooi was heel erg schaars.. Katten hadden honger, katten werden ziek.. En de sneeuw.. de sneeuw bleef maar komen. begon Seamist, zelf ook opgaand in het verhaal.

_{Het verhaaltje begon met de hoofdpersoon, Whitepelt. Wat was dat een prachtige naam, precies zoals een clannaam hoorde te zijn. Want Whitepelt was een mooie witte poes, en haar naam omschreef haar perfect. Maar Whitepelt maakte geen fijne dingen mee; honger en ziekte, dat was niet leuk. Indigo had soms ook een beetje honger. De muizen uit de greenhouse begonnen bang te worden en ze had er ook gewoon al veel van opgegeten. Insecten waren lekker, maar ze moest er zoveel van eten als ze vol wilde zitten! Echter dacht ze daar nu niet aan, niet bewust. Nee, ze hing zonder het expres te doen ontzettend erg aan de lippen van Seamist. Er kwam sneeuw, maar wat nu? Met grote ogen keek ze naar de ander, en haar staart zwiepte fel in nieuwsgierigheid heen en weer. Ze wou weten wat er verder ging gebeuren!}

De jonge kat hing met grote ogen aan de lippen van Seamist, wat Sea uiteraard veel deugd deed. Ze vertelde wel vaker verhaaltjes aan de kittens. Dat deze jonge kat er zo goed op reageerde betekende alleen maar dat ze het nog steeds kon. "De clanleider van Whitepelt, Houndstar, was een dappere en eerlijke clanleider.. maar hun buurclan had Rowanstar aan de macht.. En Rowanstar besloot, als mijn eigen gebied niet meer genoeg eten heeft.. dan zorg ik maar dat ik Houndstar zijn clan wegjaagt.. Dus, diep in de nacht, in het donker.. slopen Rowanstar en zijn clan door de bosjes.. op weg naar het kamp van Houndstar.."

_{Het verhaal ging verder. Seamist vertelde over de leider van Whitepelt, diens naam was Houndstar. En het was een erg goeie clanleider, want hij had bepaalde karaktertrekken die goed waren, zoals dapper en eerlijk. Bloodpaw was ook erg dapper geweest.. Seamist vertelde verder over Rowanstar van de andere clan, die Whitepelt's clan wou gaan wegjagen! Verontwaardigd krabbelde Indigo overeind. "Maar dat kan toch niet!" blies ze. "De clans mogen helemaal geen grenzen oversteken, dat staat in de warrior code!" vervolgde ze hoofdschuddend. Indigo kwam tot de conclusie dat Rowanstar geen goeie clanleider was, want hij was niet eerlijk en ook niet dapper.}

Seamist knipperde eventjes verbaasd met haar twinkelende tweekleurige ogen toen Indigopaw begon met protesteren. Ah, ze was zo opgegaan in het verhaal dat ze niet meer doorhad dat ze niet mogen praten. Seamist besloot hier niks over te zeggen en ging gewoon verder met haar verhaal. "Dat klopt Indigopaw, maar zijn warriors hadden honger.. kittens gingen dood. Rowanstar was wanhopig. En in het diepst van de nacht.. vielen ze aan. Het kamp klonk vol gekrijs van de katten van beide clans. Rowanstar's missie was duidelijk, de hele clan verjagen.. Whitepelt vocht voor haar leven.. En toen zag ze hoe een van haar eigen clangenoten zijn klauwen boven een apprentice van Rowanstar hield, een jonge kat.. even oud als jou, om te doden..." Ze ging zachter en zachter praten terwijl ze sprak, de spanning erin houdend.

_{Hmm.. Misschien was het toch niet zo zwart wit als goed en fout. Want Seamist legde aan haar uit dat er warriors waren die honger hadden, en er zelfs kittens dood gingen.. En Indigo wist dat de dood heel erg was. Want door de dood sprak ze nu Bloodpaw niet meer. Ze vond het meteen geen leuk verhaal meer.. Ze kroop wat dichter naar Seamist toe, en toen ze begon over krijsende katten keek ze een beetje sipjes weg. Ze vond het lastig om het verhaal nog goed te volgen als ze alleen maar aan Bloodpaw kon denken. "Oh, wat erg..." fluisterde ze over het laatste wat Seamist vertelde, waarna er een voorzichtig traantje in haar ooghoek verscheen, maar deze nog niet viel. "Ik haat de dood." deelde ze toen mee. De ironie in deze uitspraak ging haar volledig voorbij.}

Seamist stopte met haar verhaaltje toen het jonge katje tegen haar aankroop en keek om, een bezorgde glans in haar tweekleurige ogen. Vooral toen er een traantje verscheen in de ooghoek van de jonge kattin, drukte Seamist haar oren wat naar achteren en krulde ze haar staart beschermend om haar heen. "Oh Indigopaw het spijt me.. vond je het verhaaltje naar?" vroeg Seamist, haar een zachte lik over haar hoofdje gevend. Misschien dat niet-clankatten wel minder gewend waren aan oorlogsverhalen..

_{Haar ogen gleden wat schuldbewust naar haar poten toen de mevrouw haar staart om haar heen sloeg, want ze had zo erg beloofd aan Bloodpaw dat ze dat nooit zou toelaten. Maar Seamist was vriendelijk, ook al was haar verhaal niet leuk. Bovendien was de nabijheid en de lik over haar oor eigenlijk heel erg fijn. Ze verlangde ergens ontzettend naar aangehaald worden, naar aandacht. "Ik hou niet van dood," vertelde ze toen met een verdrietige uitdrukking op haar gezicht. "Mijn grote broer is ook dood."}

Een steek van schuldgevoel ging door haar hart heen toen Indigo vertelde dat de haar grote broer dood was. Wellicht was ze daarom alleen.. Misschien kon ze dan maar beter haar verhaaltje over hoe Whitepelt de helderste ster in de Silverpelt werd maar niet afmaken. "Oh nee Indigopaw.. Dat spijt me zo voor je.." miauwde ze, haar kruin zachtjes schoonwassend. "Dan zal ik het verhaaltje niet afmaken.. oké? Dat maakt helemaal niet uit"

_{De ander zei dat het haar speet en kort keek ze wat verdwaasd naar haar. Waarom speet het haar? "Ken jij grote broer?" vroeg ze dan ook. Het kleine meisje wist niet dat het normaal was om zoiets te zeggen tegen iemand die een familielid verloren had. Een kort glimlachje trok over haar gezicht toen Seamist haar begon te verzorgen. Dat voelde fijn. Een korte spin verliet haar bek, maar echt helemaal op haar gemak was ze niet. Nee, ze bleef alert, want dat had Bloodpaw haar altijd verteld om te zijn. "Misschien een ander verhaaltje, als je die hebt," sprak ze, want eerlijk gezegd vond ze verhaaltjes wel heel leuk. Plots schoot haar iets te binnen. "Heb jij verf?" veranderde ze spontaan het onderwerp. Oh, dat wou ze toch graag weten!}