Echoes

Bloodclan was weg en de vader van de kittens die ze gebaard had was dood, vermoord door haar eigen leider. Ze wist dat het niet goed was geweest om haar te laten verleiden door Cobra, maar ze had het toch niet kunnen helpen om zich mee te laten slepen en er waren twee prachtige kittens uit voortgekomen als ze heel eerlijk was. Ze zou ze voor geen goud willen veranderen, alleen was het wel lastig om niks te laten weten over de vader van de kittens. Tenslotte zou niemand haar waarschijnlijk vergeven als ze daar het antwoord op wisten en dus was het het beste om het voor haar te houden. Ze lag voor nu rustig haar vacht te wassen voor de nursery. Een voordeel van een queen zijn was dat je niet het kamp uit hoefde op patrouille, dat hoefde eigenlijk alleen maar wanneer je dat zelf wilde.

[Eerste post gereserveerd]

Snakekit trok met zijn oortje en richtte zijn blik naar buiten. Hij kon het niet helpen dat hij op dit tijdstip altijd naar het kamp aan het kijken was. Als zijn moeder niet mee was gegaan met de avondpatrouille, dan zou ze dadelijk uit haar den komen. En ja hoor, daar was ze al. Een steek ging door zijn hart toen ze niet eens de moeite nam om in de richting van de nursery te kijken. Ze was nu al een paar dagen niet meer in de nursery geweest en Snakekit vond de woorden van Snappingturtle, dat hij uniek en speciaal was op zijn eigen manier, nu al moeilijk om te geloven. Hoe kon hij daar optimistisch over blijven als zijn moeder niet eens moeite wilde doen om in zijn richting te kijken, als hij niet eens wist wat hij misdaan had? De kitten onderdrukte een zachte zucht en liet zijn blik door de nursery glijden, waar zijn blik kort op Bluebell viel. Ze was eigenlijk constant in de nursery sinds ze kittens had gekregen en Snakekit herinnerde zich met moeite dat ze de moeder van Clawkit en Brokenkit was. Clawkit en Brokenkit, wiens vader hij ook nog nooit gezien had. Maar Bluebell was er tenminste wel voor haar kittens. Snakekit trok aarzelend met zijn oortje en liep toen op Bluebell af. Misschien wist zij hem wel meer te vertellen over zijn moeder. "Bluebell," begon hij en hij gaf haar een knikje. Hij had geen idee hoe hij het gesprek moest beginnen en dus gooide hij er maar gewoon uit wat er in hem omging: "Heb jij een idee waarom mijn moeder mij negeert?"

Een kitten was naar haar toegekomen en leek haar eerst rustig te begroeten, alleen toen kwam er een vraag wat ze wel eens eerder van een kitten gehoord had. Tenslotte waren er wel meer queens die niet echt omkeken naar hun kittens, maar het kwam toch niet vaak voor en al helemaal niet meer na wat Acornstar had gedaan met Airwisp die haar kittens achter had gelaten. Dit was dan waarschijnlijk iets dat nog niet zo erg opgevallen was door de leader. "Dat zou ik zo snel niet weten, dat kan meerdere redenen hebben." Een was dat de queen helemaal niks gaf om haar kittens, maar ze hoopte eerlijk dat dat niet het geval was hier.

Bluebell leek niet het soort kat te zijn waar zijn moeder haar hart bij luchtte. Snakekit vroeg zich af of zijn moeder wel überhaupt vrienden had in de Clan. Hij had geen katers gezien die specifiek de hele tijd rond haar dwaalden, noch andere katten waar ze een praatje mee maakte. Meestal ging ze van haar den naar de tunnel en van de tunnel naar haar den, alsof ze buiten het kamp op iemand aan het wachten was. Zijn adem stokte in zijn keel en zijn bloed raasde door zijn aderen, maar hij klemde zijn kaken op elkaar en negeerde het ongemakkelijke prikkelende gevoel dat zich door zijn vacht leek te verspreiden. Zijn vader kon zich onmogelijk búiten ShadowClan bevinden, toch? Hij richtte zijn blik naar Bluebell, maar durfde niet om haar een vraag in die richting te stellen voordat ze elkaar beter hadden leren kennen. “Welke redenen dan?” vroeg hij aan haar, proberend om de lichte toon van wanhoop uit zijn stem te houden. “En hou jij veel van je kittens?” Hij nam aan van wel, maar het kon natuurlijk ook niet zo zijn.

Natuurlijk was de volgende vraag welke redenen er dan wel niet konden zijn. Ze wilde het ergens alleen niet aan de kitten vertellen, want straks vatte hij het verkeerd op. "Natuurlijk hou ik van mijn kittens," Ondanks wie hun vader was, maar dat was iets dat ze voor zich hield, voor altijd het liefst, maar ze wist dat haar kittens er mogelijk eens naar zouden gaan vragen en ze zou het niet voor eeuwig kunnen vermijden. "En qua redenen is het denk ik beter als ik je daar niet over vertel. Ik kan er tenslotte volledig naast zitten." En dat wilde ze niet hebben als ze heel eerlijk was.

Snakekit gaf een klein knikje toen ze aangaf dat ze van haar kittens hield. Zij wel. Waarom kon zijn moeder dat dan niet? Frustratie vulde zijn binnenste toen ze aangaf dat ze niet over die redenen wilde vertellen. Hij had zin om als een kleine kitten te gaan zitten jammeren tegen haar, maar hij wist dat hij daar niet veel mee zou bereiken en dus probeerde hij zo kalm mogelijk te blijven. “Maar misschien heb je het wel juist en kan ik er iets aan veranderen,” zei hij op een rustige toon tegen haar, al verscheen er nu wel iets van wanhoop in zijn ogen. “Hoe kan ik aan mezelf werken of mezelf veranderen voor haar als ik niet weet waarom ze me negeert? En jij hebt duidelijk wel een idee, dus waarom wil je dat dan niet met me delen?” Zijn onderlip begon te trillen en Snakekit richtte zijn blik snel naar de grond zodat het haar niet op zou vallen. Hij wilde niet zwak overkomen. Niet nu. “Wil je me soms niet helpen?” mompelde hij en hij haatte dat het zo verslagen klonk, maar zo voelde hij zich op dit moment wel.

Natuurlijk gaf de kitten het niet zo snel op en wilde hij nu weten wat de reden was. Maar het leek haar nog steeds niet een goed idee om maar gewoon een van de opties als antwoord te geven, want straks zat ze er naast. "Het ligt waarschijnlijk niet aan jou en je kan er ook niet veel aan doen." Dat was wel wat ze hem kon zeggen, want hoogstwaarschijnlijk wilde de queen gewoon terug naar haar warriortaken of was er wat anders dat zich voordeed. Maar in ieder geval lag het dan niet aan Snakekit, daar kon ze vrij zeker van zijn.

Zijn verslagenheid sloeg al snel om naar boosheid toen de poes tegen hem zei dat hij er niks aan kon doen en dat het waarschijnlijk niet aan hem lag. Waarschijnlijk. Dat wilde dus eigenlijk zeggen dat er een mogelijkheid bestond dat het ook wel aan hem kon liggen. En dat ze die mogelijkheid wel wist, maar dat ze die dus niet met hem wilde delen. “Bedankt, maar daar heb ik dus helemaal niks aan,” sprak hij dan ook op een boze toon tegen de kattin, waarna hij haar nijdig de rug toekeerde. “Ik snap niet dat je er niet meer dan dat over wilt zeggen tegen me terwijl je duidelijk ziet dat het me pijn doet. Ik dacht dat jij als mama zijnde je wel kon inleven hoe het voor een kitten moet voelen om afgewezen te worden en dat dat wel het laatste is wat je wilt voor je eigen kleintjes, maar misschien heb ik het ook mis.” Hij bleef nukkig voor zich uit kijken en weigerde om zich naar haar om te draaien. Dit gesprek was naar zijn idee klaar. Als zij geen antwoorden aan hem wilde geven, wilde hij niks met haar te maken hebben.

Kittens waren lastig, dat was zeker, vooral deze leek meer te willen weten dan dat ze vond dat ze hem kon geven. Maar hierdoor leek ze de ander wel te kwetsen, wat ook weer niet helemaal de bedoeling was. Het verbaasde haar dan ook niet dat hij haar de rug toekeerde, alleen dat hij vond dat ze er niet voor haar eigen kittens dan was waarschijnlijk schoot toch wel een beetje verkeerd. "Natuurlijk wil ik dat niet voor ze." Sprak ze dan ook. "En het is ook zeker niet goed wanneer een queen dat doet. Maar de echte reden kan je alleen maar meer kwetsen, vooral als deze niet waar blijkt te zijn." Want daarom wilde ze geen conclusies trekken.

Een schuldgevoel drong zich plotseling aan hem op vlak nadat hij zijn woorden had gesproken en de boosheid ebde nog meer weg toen ze haar woorden sprak. Hij keek met een verbaasde blik over zijn schouder naar haar en draaide met zijn oortjes. “Je bedoelt dat je het niet zeker weet?” Zijn huid werd warm onder zijn pels en hij vouwde zijn oortjes lichtjes in zijn nek. “Sorry,” murmelde hij. “Ik dacht dat je de reden wel zeker wist en dat je het me gewoon niet wilde vertellen.” Hij draaide zijn kleine lichaampje weer helemaal naar haar toe en keek haar twijfelachtig aan. “Sorry voor wat ik daarnet zei. Ik zei het ook alleen maar omdat ik kwaad was,” zei hij op een zachte toon, waarna hij zijn blik naar zijn pootjes richtte.

Dacht deze kitten nu echt dat iedere queen wist wat zijn moeder verborgen hield? Zo simpel was dat allemaal niet. Als een kat iets bewust verborgen hield kwam je daar niet zo makkelijk achter. Dan waren het vaak geruchten die niet eens de waarheid konden bevatten. "De enige die het goede antwoord weten zijn je ouders." Daarom ging ze niks zeggen, want wat als ze er naast zat? Dan had ze de kitten voor niks pijn gedaan hebben en dat wilde ze niet op haar geweten hebben,

Snakekit probeerde de schaamte van zich af te schudden terwijl hij luisterde naar wat Bluebell zei. Zijn ouders zouden het juiste antwoord hebben. Ja, daar was hij inmiddels ook wel achter gekomen, maar dat ging allemaal nog niet zo gemakkelijk als zijn moeder niet tegen hem wilde praten en als zijn vader niet in beeld was. “Ik zal het wel aan mijn moeder vragen dan,” sprak hij op een nukkige toon. “Jij bent toch mama van Clawkit, hè?” vroeg hij na een korte stilte. Hij kon zich de zwarte kitten met groengele ogen nog goed herinneren. En ook hoe ze het territorium hadden verkend nadat ze stiekem ontsnapt waren aan het kamp. Dat zou hij maar niet tegen haar zeggen, als ze de moeder van Clawkit was tenminste.

Ze had geen idee of de kitten antwoord zou krijgen van zijn moeder, maar ze hoopte van wel voor hem. Ze knikte dan ook alleen maar, want veel meer kon ze daar niet op zeggen. De volgende vraag was echter een die een kleine glimlach op haar gezicht bracht. "Ja dat ben ik." Had deze kitten wel eens samengespeeld met Clawkit? En misschien ook wel Brokenkit? Ze hield het verborgen wie hun vader was, net als dat de moeder van Snakekit dat deed. Maar het was beter zo. Hun vader was dood en het zou alleen maar problemen binnen de clan op kunnen leveren mochten anderen erachter komen. Wanneer de kittens ouder waren zou ze het hun misschien wel vertellen of wanneer ze er naar zouden vragen, maar niet nu nog.

De queen antwoordde dat ze inderdaad de moeder van Clawkit was en Snakekit gaf een knikje. “Hij is niet heel spraakzaam, maar hij is best oké om mee om te gaan,” zei hij tegen haar, zijn mondhoeken kort omhoog drukkend. Hij had met Clawkit al grotere avonturen beloofd dan met welke andere kitten dan ook in zijn Clan en dat wilde al wel wat zeggen. Hij wist dat als ze de moeder van Clawkit was, ze dan ook de moeder van Brokenkit moest zijn. “Brokenkit ken ik nog niet zo goed. Is hij ook zo stil als Clawkit of is hij helemaal anders?” vroeg hij aan de queen.

Het was waar dat haar beide kittens niet heel spraakzaam waren, maar dat was misschien juist makkelijker voor haar geweest. Ook al wist ze dat er een tijd zou komen waar ze de twee de waarheid zou moeten vertellen over hun vader. Het was niet iets dat ze verborgen wilde blijven houden, maar ze wilde dat ze er klaar voor waren. "Ze zijn beide niet de meest spraakzame kittens, maar ze hebben een goed karakter." Ook al was dat misschien haar mening als hun moeder.

Het leek erop dat zowel Clawkit als Brokenkit geen spraakzame kittens waren. Dan wist Snakekit in elk geval wat hij kon verwachten als hij Brokenkit eens zou ontmoeten. Hij wist dat hij zelf vrij weinig moeite deed om de andere kittens beter te leren kennen, maar hij had gewoon niet heel veel behoefte aan vriendjes maken. Het was voor hem dan ook een groot vraagteken waar hij dan wél behoefte aan had. Waarschijnlijk de liefde van zijn moeder krijgen, maar dat zou waarschijnlijk nooit gerealiseerd kunnen worden. Gelukkig had hij zijn pleegvader nog en vielen diens kinderen op Outkit na ook wel mee. En dan was er nog Sunpaw. “Denk je dat ik ook een goed karakter heb?” Het was niet eens zijn bedoeling om het te vragen, maar nu was het er toch uit en kon hij het niet meer terugdraaien. Dus was het maar wachten op wat het antwoord zou zijn.

Het was geen rare vraag die volgde van de kitten. Het was er zelfs een die ze misschien had verwacht, vooral met wat hij ervoor had gevraagd allemaal over zijn moeder. Ook al was ze zelf niet echt een om te oordelen over de kittens van anderen, maar ze begreep waar hij vandaan kwam en het was dan ook niet alsof hij een slecht karakter had. Hij had het allemaal alleen maar goed bedoelt in de hoop een antwoord te kunnen krijgen. "Ik denk van wel," Was dan ook het antwoord dat ze hem gaf. Het kon natuurlijk altijd nog veranderen, maar op het moment was dat niet zo.

Snakekit gaf een knikje toen ze aangaf dat ze dacht van wel. Hij wilde niet weten waarom dat ze dat dacht of redenen erachter zoeken. Het feit dat ze dat zei, stelde hem ergens wel een beetje gerust. Dat wilde zeggen dat hij katten niet afschrikte. Het was vaak onbedoeld dat hij een muur rond zich heen bouwde en dat brokkelde enkel af als anderen echt bleven proberen. Snakekit had nog niet veel vrienden, maar diegene die hij had, waren katten waar hij zich echt goed bij voelde. “Bedankt voor je eerlijkheid,” zei hij op een dankbare toon tegen Bluebell. Hij voelde zich wat slaperig worden en keek in de richting van zijn nest. “Ik denk dat ik nog maar even ga slapen,” meldde hij haar. “Bedankt voor het gesprek.” Hij gaf haar een knikje en maakte zich toen snel uit de voeten. Want het bleef toch wel awkward om iemand te bedanken en zijn dankbaarheid te uiten, vond hij zelf.