Never forget it

Thornkit doodde zijn tijd vooral met het proberen om fatsoenlijk te kunnen lopen. Naarmate de dagen verstreken, begon hij steeds meer controle te krijgen over dat wiebelende, onvaste lijfje van hem en wist hij te verhinderen dat hij een paar keer stevig op zijn smoel zou gaan. De kitten kreeg een trotse glimlach om zijn lippen toen hij zelfs van zijn nest naar het nest naast hem kon lopen zonder dat hij omviel. Hij had zich hoopvol omgedraaid om het aan zijn moeder te laten zien, maar die was natuurlijk weer net in slaap gevallen. Thornkit haalde zijn kleine schoudertjes op en richtte zijn blik weer onbezorgd de andere richting uit. Hij zou het een ander keertje wel aan haar laten zien. Nu was hij te druk bezig met andere dingen te ontdekken. Zijn blik gleed naar de uitgang van de nursery toen hij een beweging vanuit zijn ooghoek zag en hij werd er even stil van toen een grote she-cat de nursery binnen kwam wandelen. Thornkit herkende haar alleen maar omdat zijn moeder haar had aangewezen toen ze het over de leader had. Ze was de moeder van Tearkit. Thornkit kreeg een brede lach om zijn lippen en enthousiast stond hij op, waarna hij op haar af waggelde. “Hawwo Cwywalswar!” sprak hij enthousiast, al ging dat er niet echt zo soepel uit als dat hij gehoopt hij. Hij trok even een moeilijk gezicht. “Cwywalswar,” herhaalde hij nog eens, maar het was niet veel beter dan de vorige keer en hij haalde zijn kleine schoudertjes op naar zijn leader. Tja. Meer kon hij er niet van maken!

Na een lange dag van patrouilles erop uit sturen, zelf op patrouille gaan en de clan toe te spreken over de huidige stand van zaken was Crystalstar doodop. Toch besloot de kattin niet in de doodse stilte van haar eigen den terug te trekken maar bij haar dochters te komen liggen. Ze had de drie kleintjes al een tijdje minder tijd kunnen geven, en dacht dat ze het wel verdienden om in ieder geval weer eens met hun moeder te slapen. Toen ze de nursery binnenliep werd ze echter onderschept door een heel ander iemand: Thornkit was op haar af gewandeld en begroette haar met duidelijk groot plezier. De kitten probeerde haar naam nog eens, maar had weinig meer succes dan de eerste keer. "Hallo, Thornkit. Heb je nog met Tearkit gespeeld vandaag?" Vroeg ze, zo lief als haar vermoeide staat haar toeliet.

Thornkit had niet in de gaten dat zijn leader moe was. Dat soort dingen ontgingen hem. Hij zou pas op latere leeftijd de emoties van anderen begrijpen, wat ook de reden was waarom hij niet echt boos werd als anderen hem op een plagerige manier toespraken of een keer opzettelijk tegen hem botsten. Hij gaf er simpelweg niet heel veel om omdat het hem niet al te veel opviel. “Jwa!” bracht hij trots uit toen ze vroeg of hij nog met Tearkit had gespeeld. “Ik hweb haar nog maar pwas ontmoet, mwaar ze is hweel lief!” brabbelde hij op een enthousiaste toon tegen zijn leader. “Mwaar volgens mij swlaapt ze al.” Hij probeerde langs zijn leader heen te kijken om dat statement te bevestigen, maar hij kon het niet goed zien en hij verloor zijn evenwicht bij het proberen. Hij giechelde toen hij languit op zijn zij viel en krabbelde al snel weer overeind. Zo, dat ging een stuk beter dan voorheen, zeg!

Het maakte hem eigenlijk vrij weinig uit of zijn leader hem nu had zien vallen of niet. Hij nam aan dat veel kittens zich ervoor zouden schamen, maar hij vond het niet meer dan normaal dat hij nog geen goed evenwicht had en zo nu en dan eens viel. Wat verwachtten ze eigenlijk ook van hem? Hij was nog niet eens anderhalve maan oud! Zijn blik gleed naar zijn leader toen deze aan hem vroeg of het ging en hij toonde haar een brede, geruststellende grijns. “Jwa hoor!” Hij giechelde. “Ik vwal wel vaker, mwaar ik kom ook altwijd weer overeind!” Hij stak zijn borst fier naar voren. “En stwaks, als ik later gwoot ben, zal ik hweel goed voor mijn Clan en voor mwama zorgen!” voegde hij er nog op een trotse toon aan toe. Ja, hij ging de beste warrior van RiverClan worden!

Thornkit’s hartje zwol van trots toen Crystalstar aangaf dat het goed was om te horen wat hij daarnet had gezegd. Hij zei het echter niet om een wit pootje bij haar te halen: hij wilde écht goed zijn best doen voor zijn Clan. En dan vooral voor zijn moeder. Hij had al gemerkt dat ze het soms wat moeilijk had en hoewel hij nog niet volledig het besef had van waarom dat zo was, wilde hij graag dat ze zich weer beter zou gaan voelen. En daar wilde hij voor zorgen. Thornkit’s blik gleed terug naar zijn leader toen ze vroeg of hij al een beetje had geoefend en hij wiebelde met zijn oortjes. “Jwa, kwijk maar!” zei hij uiteindelijk na een korte stilte, waarna hij een geconcentreerde uitdrukking op zijn gelaat kreeg en overeind kwam op zijn pootjes. Hij begon vervolgens al wankelend te lopen naar zijn eigen nest, maar kieperde natuurlijk weer halverwege omver. Een brede lach kwam om zijn lippen en hij keek over zijn schouder naar zijn leader. “Ik moet nog veel leren, mwaar Tearkit zal me dwenk ik wel helpen om hier bweter in te worden,” snorde hij. Ze had immers tegen hem gezegd dat hij lief was en hij nam aan dat dat wel teken was dat ze zijn vriendje wilde worden en hem wilde helpen. Ze had ook meer ervaring dan hem, dus het zou voor hem een eer zijn om het van haar te mogen leren.