and all that remains

Wederom was er een dag gepasseerd waarop hij in zijn ééntje moest trainen. Hij had zichzelf voorgehouden om elke dag te trainen, zich fysiek en mentaal sterker te maken voor zijn moeder. Ze was alleen al een hele tijd niet meer komen opdagen, iets wat hem toch wel zorgen baarde. Waar was ze, waarom kon hij haar niet bereiken? Hij kon het niet even aan zijn clangenoten vragen, of ze iets geroken hadden, want dat zorgde meteen voor argwaan. Het enige wat hij wist, was dat hij moest blijven gaan. De moord die hij voor haar gepleegd had zou niet de eerste zijn en dat zou hij aan haar bewijzen. Nu was hij net klaar met zijn persoonlijke training en was de kater op de terugweg naar het Thunderclan territorium, toen hij plots een luide schreeuw hoorde. Hij spitste zijn oren. De naam die hij hoorde was een clannaam, ééntje die hij herkende van de tocht naar de bergen. Tallfright bleef staan toen hij in het zicht kwam van de bron van het geluid. De poes was nu stil, bleef nu staan en zag er allesbehalve gelukkig uit. Hij bleef staan war hij stond, liep niet weg maar benaderde de poes zelf ook niet. Hij zou haar niet aanvallen, wetende dat zoiets gepland moest worden, moest hij ermee weg willen komen. Maar haar benaderen om een babbeltje te gaan doen, was ook niet iets wat hij meteen zou doen. Hij bleef dan ook gewoon een eindje verder staan en nam de situatie eerst in zich op.

De kater bleef staan waar hij stond. Zijn oren stonden lichtjes naar voren en zakten wat naar achteren toen hij de poes naar hem hoorde roepen. “Wat zit je te loeren, bemoei je met je eigen zaken, Thunderclanner,” Oké, hij was geprikkeld nu. Hij spande zichzelf op om géén stap naar voren te zetten. De poes was alert, had zijn geur geroken. Met dat hij op haar rug keek, zag hij dat ze kort een poot op tilde om deze nadien weer neer te zetten, waarna ze zich met een ruk naar hem omdraaide. De spanning die in zijn lichaam zat, liet hij ontsnappen door zijn nagels in de grond te duwen. Hij was enorm alert, zo kwam hij toch over naar de buitenwereld toe. Bij het zien van haar verwarde blik, fronste hij met als gevolg. Hij kon haar verwarring plaatsen, was zelf verward bij het aanzien van deze poes voor haar. Zijn oren draaiden dan ook naar voren, de spanning verdween en maakte plaats voor een lichte nieuwsgierigheid. Wie was dit? Toch zette hij een klein stapje achteruit, niet goed wetende hoe hij hier op moest reageren. Hij was van nature niet bepaald het 'nieuwsgierige' en praatgrage type. De ogen van de poes blonken, lieten blijken dat ze eerst een andere emotie had gehad voor deze was veranderd in hard, en verward. Hij tilde zijn kopje wat op en haalde even één wenkbrauw op. "Wie ben jij, Shadowclanner?" Het was een korte vraag, niet heel fantastisch, maar misschien kon hij aan de hand van haar naam wel iets meer te weten komen. Langs de andere kant drong hij ook niet aan om te weten wat de link tussen hen beide was. Dit was oké toch? Nogeens was bewezen dat hij niet de meest fantastische prater was. Geef hem maar wat actie, vechttechnieken en alles wat daar mee te maken was. Daar was hij op getraind.

De grote kater had zijn poten wat steviger neergezet. Hij was uiteraard op zijn hoede bij deze onbekende poes maar dat nam niet weg dat er iets met haar was dat zijn interesse wekte. Haar geur had al weggegeven dat ze van Shadowclan en het duurde niet lang voordat ze haar nam deelde. De manier waarop ze haar naam zei, viel hem op. Alsof ze niet achter haar naam stond. Ohwel, daar kon hij ook wel over meespreken. Zijn naam was gelinkt aan de argwaan die Silverstar naar hem had gehad. Tallfright had er zich echter niet druk om gemaakt aangezien het waarschijnlijk wel de waarheid was, een waarheid die altijd mooi verborgen was gebleven. De geheime trainingen en verschillende opdrachten die hij van zijn moeder had gekregen, waren van groot belang geweest. Dat ze er nu niet meer was, had hem in een gat laten vallen. Het doel waar hij samen met haar naartoe had gewerkt was in één klap verdwenen. Hij moest de plannen wijzigen. Nu was hij vooral bekend als de voorbeeldige senior warrior, in afwachting tot hij terug aan de slag kon gaan. Plannen maken was belangrijk, hij was niet echt impulsief. Alhoewel, de aanval op Acorndust, die op dat moment Acornstar bleek te zijn, was een impulsieve actie geweest. Het nieuws van Sinclaw's dood was hem dan ook niet echt goed bevallen. "En wie mag jij voorstellen?" Het puntje van zijn staart zwiepte heen en weer en kort trok hij met zijn oor. Uiteraard wilde de poes tegenover hem eenzelfde antwoord weten. "Tallfright," sprak hij. Wolfblood had haar rug recht gemaakt en de kater ontspande zich ook iets meer.