Hun pleegpapa had hen meegenomen, weg uit de chaos die erbuiten afspeelde. Er was veel gehuil geweest, veel geschreeuw, en al had hijzelf proberen zijn zusje te beschermen, toch viel het hem niet echt goed. De grijze kitten kroop het nest in en duwde zich wat in de staart van Icecream, waarna hij naar hem keek met zijn groene ogen. De grote kater zei dat ze hun hart mochten luchten en vragen mochten stellen. Zijn blik gleed over zijn siblings en hij keek toen terug naar zijn ‘papa’. “W-waarom deed Celestialpaw zo gemeen tegen Snowkit? W-waarom heeft tante Chivy ons verlaten?”, vroeg de kleine tom met een wat hogere stem dan normaal, een beetje nerveus zelfs. Nerveus voor het antwoord. Hij wilde Snow alleen maar beschermen in die tijd, wilde de grotere witte poes duidelijk maken dat ze wel iemand was en wel in deze familie hoorde. Andere katten hadden hun toespraken gedaan en nog wat andere dingen gezegd, maar hij zat niet op te letten, hij maakte zich enkel zorgen over zijn siblings toendertijd. Wilde dat ze veilig waren van slechte woorden en gevaarlijke dingen. En zijn tante- tante Chivy had hen verlaten. Hij was zo boos toen hij ondervond dat ze nooit meer zou terugkomen, hij kon er niet tegen. En nu was de kitten er wel wat overheen, maar het voelde nog steeds als een soort van verraad. Zijn groene ogen keken vol verwachting naar de grotere kater, in de hoop dat hij hem niet zou afkappen zoals Celestial bij Snow had gedaan toen zij een vraag had gesteld.

Met haar kopje laag, haar staart nog net niet tussen d'r pootjes en d'r oortjes in d'r nek gedrukt, was Snowkit achter haar oom aan gelopen. Ze liep achteraan de groep, het geschreeuw en de rest achter zich latend en niet wetend wat ze ervan moest denken. In haar idee had ze niets fout gedaan. Misschien had ze dingen niet goed begrepen, maar dat maakte haar geen slechte kat, toch? Ze huiverde eventjes en voelde hoe haar dunne vacht de kille wind erdoor heen liet glijden. Ze zou altijd kleiner en zwakker zijn dan haar siblings, maar ze wilde 't goede doen voor de clan en het zag er niet naar uit dat haar dat ging lukken op deze manier. Ze sjokte achter Icecream en Greykit de nursery in en luisterde naar wat haar oom te zeggen had. Ze mochten van alles vragen en Greykit branden meteen los. Aurorakit, die nog in de nursery had gezeten, volgde al snel. Snowkit besloot haar mond te houden en kroop gewoon tegen haar oom aan. Ze probeerde haar kleine lichaam te verbergen onder de lange vacht van Icecream, nu wilde ze niets meer ermee te maken hebben. Ze wilde slapen en hopen dat alles een slechte droom was.

Hij luisterde naar wat Icecream zou vertellen, en voelde hoe hij ondertussen een likje op zijn kop kreeg. Zijn blik werd wat verdrietiger toen hij hoorde dat tante Chivy hen niet had verlaten en altijd dichtbij was, en hij had voor een tijdje zitten denken dat ze hen expres had verlaten, hen had verraden. De grijze kitten voelde zich een beetje schuldig en drukte zich nog harder in ooms vacht, zoekend voor wat steun. En het antwoord op zijn andere vraag, over Celestialpaw, bleek dat het kwam door heftige verdriet. En het feit dat oom Ice ook nog was meegenomen in een kooi, dat kon hij zich niet goed inbeelden maar het moest verschrikkelijk geweest zijn. “H-het spijt mij”, piepte de kleine kater. “Ik dacht dat jullie ons hadden verraden door allemaal te verdwijnen”. Het was ook echt niet gemakkelijk om al die dingen te verwerken. Iedereen verdween en hij deed zo zijn best iedereen te beschermen, maar de schrik om ze allemaal te verliezen werd alleen maar groter. “E-en Celestialpaw deed zo gemeen tegen Snowkit. Ik wilde haar beschermen, maar ik wist niet dat dat kwam door pijn”. Voorlopig was zijn hart al een deeltje gelucht. Zijn glinsterende groene oogjes waren gericht op Snowkit, die nog niets had gezegd. Hij zou alles doen voor zijn siblings, hij zou ze beschermen, zelfs al was hij een kleine kitten.

Haar siblings spraken en Snowkit luisterde naar de antwoorden die Icecream gaf, terwijl ze zich verder oprolde in diens crème kleurige vacht. Ze snoof zachtjes en voelde zich steeds kwader worden met de antwoorden die Icecream gaf. Het was niet eerlijk, helemaal niets was eerlijk. Aurorakit vroeg nog iets en Graykit bood diens excuses aan. Op het moment dat ze Icecream's neus voelde tegen haar aan, haalde ze met een klein pootje uit, nagels een beetje uitgeslagen. Niet om haar oom pijn te doen, maar om aan te geven dat ze niets ermee te maken wilde hebben. "Het is niet eerlijk," miauwde ze zachtjes, voordat ze zichzelf iets ontrolde en haar siblings met vochtige blauw/roze ogen aankeek. "Wij zijn net zoveel Riverclan. Ze had dat niet mogen zeggen. Auntie Chivysniff hield van ons, maar toch wilde ze niet meer voor ons zorgen. Ze liet ons alleen toen we haar het meeste nodig hadden. Waarom? Waarom!?" Haar oogjes richtte zich naar Icecream en er flikkerde een kwade vlam in haar blik. "Waarom legde niemand ons uit wat er gebeurde. Jij was weg, maar er waren meer katten? Waarom wilde Coyotespirit niets zeggen? Het is niet alsof we niet bestaan hier ofzo." Haar woede zwakte een beetje af en vermoeid liet ze zich terug vallen in de vacht van haar oom. Ze snikte zachtjes, waarna ze haar kopje in de dikke vacht verstopte.