Oh jolly, oh jolly, it's Holly

Hij had zijn positie verraden. Mousebrain! Waarom kon hij niet gewoon goed zijn in jagen? Nu holde hij zijn eigen poten voorbij in de hoop om zijn prooi nog steeds te vangen, maar de muis was snel. Te snel. En hij kon het niet bijhouden; zijn voorpoot haakte achter zijn achterpoot en auch, daar lag hij met zijn gezicht op de grond. Een onaangename warmte verspreidde zich over zijn snuit en linkerwang en al gauw werd deze gevolgd door een prikkelende pijn. Frostpaw histe in pijn, frustratie, vernedering, noem maar op. Hier was hij, prooi achterna aan het rennen terwijl hij eigenlijk zou moeten leren hoe hij het beter moest vangen. Maar de twolegs hadden Eveningglow gestolen en nou zat hij mentorloos. Hij wilde ook geen andere mentor aangewezen kregen, want hij wilde dat de kattin terugkwam. Thunderclan had hun deputy nodig, en die deputy was Eveningglow en niemand anders. Thornstar had ook nog geen nieuwe deputy aangewezen, wat de jonge kater iets van hoop gaf, maar die hoop dwaalde ook steeds meer af met iedere nieuwe dag. Waar kon ze zijn en waarom moesten die stomme tweepotige wezens haar meenemen. Wilden ze hun clan beetje voor beetje kapot maken? Hij slaakte een gefrusteerde zucht. Waarom kon alles niet gewoon makkelijk zijn. Simpel en goed verlopen zoals het hoorde. Het leek wel alsof dat nooit gebeuren kon, alsof de wereld het hem altijd moeilijk wilde maken.

Hollypaw first!