"Every 60 Seconds In Africa, A Minute Passes"

De rode poes had veel dingen gehoord, maar een echte conclusie trekken kon ze nog niet. Het was ook bijna onmogelijk om te doen. Het was letterlijk "damned if she didn't and damned if she did" Dus besloot ze maar gelijk naar het hart van het probleem te gaan, met niemand er bij dit keer. Enkel hun twee. Brat knikte naar de wachters en liep de schuur binnen. Met waakzame blik keek ze de beschutting rond tot ze zijn bekende schim zag. 'Coacaze, ik ben hier om te praten. Dus spreek.'

Coacaze only-

THERE ARE THINGS OUT THERE THAT YOUR LITTLE MINDS WILL NEVER COMPREHEND

Hij had tijd gehad om na te denken, tijd gehad om zijn acties te herdenken. Tijd gehad om na te denken over alles wat hij ooit heeft gezegd en alle woorden van vroeger die in zijn kop ronddwaalden. Hij lag gewoon neer, zijn rug naar de ingang toegekeerd. Hij had geen zin om nog te hopen want stilletjes aan begon de tom zelf te geloven dat hij wel schuldig was. Als de witte kater van in het begin had opgemerkt dat Kaa zo koppig was geweest had hij haar misschien toch kunnen verwijzen om wel mee te gaan en dan was ze waarschijnlijk niet dood gegaan. Maar zo slim was hij niet nee. Achter hem hoorde de bloodclanner de stem van de leader en hij keerde zijn kop. Ze wilde met hem praten. Over wat? Over het weer, over eten? Huh? Even keek hij verward op, maar toen besefte hij het. Oh, over de moord ja. Dat leek hem wel logisch. Er kwamen nog geen woorden, hoe zou hij zich hier over moeten voelen? De wit met grijze tom werd inmiddels gewoon in een domme donkere schuur vol met spinnenweb gegooid gewoon omdat hij huilde naast een kind. En nu wilde de leider met hem ‘PrAtEn’, maar waarom zou ze ook iets geloven van wat hij zei. “Laat me met rust”, bromde hij even. Hij had geen zin om te spreken. Niet tegen haar.

If I do think I am awesome...
"Every 60 Seconds In Africa, A Minute Passes" Coa_si11

then I am awesome, regardless of what others say.

Met haar wenkbrauwen omhoog keek ze de kater even zwijgend aan. Was- meende hij dit nou? Zij- de leider van de Elite. Die bekend stond om het feit dat ze geen tweede kansen gaven. Was zo vrijgevig genoeg om hem er een te bieden en zo bedankte hij haar? Allemachtig- hij maakte het wel verdomt moeilijk voor zichzelf. 'Je wilt niet spreken prima. Onthou dan wel dat ik net als iedereen je als je schuldig beschouwt.'

reaction:

THERE ARE THINGS OUT THERE THAT YOUR LITTLE MINDS WILL NEVER COMPREHEND

Het enigste wat de poes te zeggen had was dat zij hem ook gewoon als schuldig zou beschouwen. Maar dat deed iedereen toch? Er was geen enkel stofje bewijs te vinden dat hij het niet gedaan had, er was geen enkele getuige bij. Het was enkel hem en het lijk van zijn young-one. Zin om te praten had hij niet, maar hij wilde liever geen slechte gevolgen hebben. “Goed dan”, mauwde de witte tom waarna hij een diepe zucht slaakte. En als ze het niet geloofde maakte het hem even niet meer uit, als het voor hem waarheid was was het voor hem waarheid, zo simpel was het. “Het was een mooie dag, of dat dacht ik toch, misschien regende het- nee wacht dan was mijn vacht nat- nee nee nee er was een storm- nah het was waarschijnlijk mooi weer”, begon de kater. Hij moest ook van alles een verwarring maken, of niet soms. Rustig ging hij verder. “Op die ‘waarschijnlijk’ mooie dag besloot ik m’n young-one is mee te nemen op training, dus ik liep naar haar toe- nee wacht, ik stond op een afstand- nee, ugh, momentje”. Eventjes de exacte herinnering ophalen, het moest exact zijn. Perfect. “Ik stond op een afstand en ik riep haar om mee te komen en ik ging alvast voorop. Toen was ik, alleen, aangekomen bij de trainingsplek maar ik dacht dat ze mij zat te volgen. Toen ik na een korte tijd- nee, na een lange tijd had beseft dat ze er niet was, keerde ik boos terug naar het kamp, ik was heeeeeel woedend, bijna een inferno. Dus ik stapte de tower binnen, bozig stappend op die trappen, en toen ik boven kwam vond ik Kaa die sliep in al die viezige troep”. Even ademde de bloodclanner diep uit en ging verder met het laatste detail. “En ja, ik dacht van ok, ze slaapt, tja, niet veel drama hier. Maar toen kreeg ik haar dus niet wakker en daarom schreeuwde ik, en toen uh, voelde ik me erg… Slecht. Een soort van slecht gevoel in m’n kop die zei dat ik gefaald had en ja, sadness, sadness en meer sadness, toen kwam jouw dochter, en toen kwam jij, en toen kwamen al de rest, belandde ik hier en… Hier zijn we dan”

If I do think I am awesome...
"Every 60 Seconds In Africa, A Minute Passes" Coa_si11

then I am awesome, regardless of what others say.

I'll never miss a chance to remind you of what a brat you were. A gloriously beautiful and very spoiled brat @Coacaze Het was duidelijk dat de kater de hele situatie niet serieus leek te nemen. Dat bleek maar weer eens door de onzin die hij allemaal uitspuwde. Brat stapte dichter naar de kater toe en keek hem diep in zijn ogen aan. Ogen werden vaak als 'ramen tot de ziel' beschouwt; dus groef ze zoekend naar; angst, voldoening, verwarring. Iets wat ze in haar beslissing kon meenemen- Maar ze vond niks. Geirriteerd drukte de poes haar oren in haar nek en stapte opzij. 'Maybe I shouldn't banish you.' Klonk haar stem luid, de stilte waar ze beide in geplaatst waren ter plekken gebroken. 'I could just let you rot away in here.'

MONTY

THERE ARE THINGS OUT THERE THAT YOUR LITTLE MINDS WILL NEVER COMPREHEND

De poes zag er niet al te blij uit na zijn verhaal. Had hij iets verkeerds gezegd? Hij had toch niet dat stuk gezegd waarbij hij aan het dansen was in het steegje of wel…? Een verwarrende blik kwam tevoorschijn maar het bleek al snel dat ze zei dat ze hem misschien niet zou moeten verbannen. “Eindelijk iemand die me ge- woooow wat”. Hoe durfde ze, hoe durfde ze hem goede hoop te geven en het vervolgens af te breken. Zijn oren gingen wat dichter naar zijn nek toe en de witte kater bekeek haar boos aan. “Moeder van Madame Word Twister, mag ik er op wijzen dat ik en rotten in een schuur niet samen gaan?”. Alles dat hij wilde was om uit deze domme schuur te geraken, zijn gewoon leventje weer te lijden en alles te vergeten dat er was gebeurd maar nee, niets ging zo gemakkelijk als dat. Helemaal niets. Elk pad dat de tom nu eenmaal nam leidde naar pijn. Fysiek of mentaal, het maakte niet uit, het was altijd pijn. Hij had de waarheid verteld, het echte verhaal, het perfecte verhaal, en niemand geloofde hem. De rest van zijn leven in deze schuur… Zo alleen, zo eenzaam, zo saai. Na wat stil te zitten staren naar de kattin besloot hij z’n bek nog één keertje open te doen. “Ik ben Coacaze en ik heb de waarheid verteld, en als jij me niet gelooft dan ga ik…. Dan… dan ga ik uh… ”… Eventjes denken… De bloodclanner trilde wat zachtjes, keek alle kanten op om wat te bedenken, en besloot om maar wat willekeurigs uit zijn bek te schieten. “Weetje wat ik dan ga doen huh? Ik, ‘Moordenaar’ Bosbes, ga dan een grote wraak op je nemen, en jij gaat 't niet leuk vinden ehehehe”. Hij had niet eens idee waar te beginnen, maar ja. Top idee.

If I do think I am awesome...
"Every 60 Seconds In Africa, A Minute Passes" Coa_si11

then I am awesome, regardless of what others say.

I'll never miss a chance to remind you of what a brat you were. A gloriously beautiful and very spoiled brat @Coacaze Ze liep cirkels rond de kater, die op zijn beurt weer begon te spreken. Al luisterde ze niet helemaal naar wat hij zei. Het maakte immers vrij weinig uit, de kansen waren zo dusdanig tegen hem opgestapeld. Dat zelfs al het werkelijk probeerde, hij zichzelf er niet meer uit kan praten. Kalm legde ze een van haar poten een op vogel schedel dat hier wie weet hoe lang had weten rotten. Langzaam legde ze steeds meer druk op het botte voorwerp tot het de druk niet meer weerstaan en in stukken brak. Brat trok aan haar oor toen hij een bedreiging naar haar hoofd toe hag gegooid. Een duivels lachje ontsnapte uit haar bek terwijl ze haar blik aanscherpte. 'So you admit it hmm?' Ze schudde met haar hoofd en tikte met haar staart op de grond 'Well at least it sounds like a solid confession to me.'

MONTY

THERE ARE THINGS OUT THERE THAT YOUR LITTLE MINDS WILL NEVER COMPREHEND

Hij merkte op hoe de poes rondjes om hem heen liep, vervolgens een vogelbot brak en zei dat hij het wel toegaf dat hij de moordenaar was. Wat- dat had hij absoluut niet gezegd! Dit was dus exact waarom de kater niet met haar wilde praten. Hallo, de moeder van Madame Word Twister, is daarmee nog beter in woorden verdraaien dan zij. Had hij kunnen zien aankomen, maar dat had hij dus niet. Een zucht kwam uit zijn bek. “Ok, ok ik geef toe. Ik geef toe dat ik Koi- uh, Kakao, nee-- Kaa heb vermoord omdat ik het totaal niet heb gedaan en omdat je me anders toch niet zal geloven dus eh, win win?”. Zijn stem klonk alsof hij dit leuk vond, leuk vond om een leugen te verzinnen die totaal niet zou werken. Waarom deed hij zelfs moeite, het was Coa at the line, de gast die het IQ van een baksteen had. Maar ach, de tom probeerde tenminste en dat was belangrijk. “Nou, vertel me eens, Bratificious, waarom vinden anderen je zo eng en zo monsterlijk en vinden ze mij een grap? Ik ben toch super eng ik bedoel like come on! Het is me niet eens gelukt een stomme kitten af te schrikken ugh”. Hij probeerde het onderwerp te veranderen. Hopen te ontsnappen uit de imaginary kooi van klauwen die ze om hem heen had geboord. En… Eerlijk gezegd wilde hij ook wel weten waarom ze haar zo eng vonden. Hij vond zichzelf al super eng, dus waarom de anderen niet? En het feit dat ze alleen maar moest lachen om zijn bedreiging. Dit liep niet goed.

If I do think I am awesome...
"Every 60 Seconds In Africa, A Minute Passes" Coa_si11

then I am awesome, regardless of what others say.

The night is dark, and full of terrors. @Coacaze Ze had gekregen waar ze naar zocht dus er was geen reden meer voor haar om veder te gaan met dit belachelijke gesprek. Brat klemde haar tanden rond een stukje bot dat er erg scherp uit zag. Langzaam bewoog ze naar de grijze kater tot ze eenmaal recht voor hem stond. Ze was veel groter dan hij en tuurde dan over hem heen, als haar vele tanden of de verschrikkelijk uitziende wond aan haar oog er niet voor zorgde dat ze er angstaanjagend uitzag. Zal het scherpe object dat zeker wel doen. Vooral omdat zij het niet enkel voor show zou gebruiken, nee ze zou zo het voorwerp door zijn keel booren. Brat vroeg zich lichtjes af of hij dan nog een grote mond had, hmm. Waarschijnlijk niet, praten gaat immers lastig als bloed je mond in stroomt. De poes bleef even zo staand, zwijgend. Tot ze uiteindelijk het bot los liet. En met dat liep ze naar de uitgang van de schuur. Ze klopte aan de deur en de wachters buiten opende het voor haar. Maar ze kon niet helemaal verdwijnen zonder iets te zeggen, dat zou te makkelijk zijn. De poes stond in de deur opening en keek de kater strak aan. De licht die naar binnen scheen was een sterk contrast tot de donkere schuur. "I've made a decision if you couldn't tell." Sprak ze zonder enkele emotie. "You shall stay here, and the food and water provided will lessen every month. Until the day comes where you don't receive anything." Brat stapte over de drempel heen en gebaarde naar de wachters dat ze poort konden sluiten. "I do wonder how long it will take before you starve."

-Topic uit

MONTY

THERE ARE THINGS OUT THERE THAT YOUR LITTLE MINDS WILL NEVER COMPREHEND