look me in the eyes and laugh

Deze middag had ze vrij. Het deerde niet wat men vond, ze had die ochtend zichzelf uit de naad gewerkt en zou dat vanavond even goed doen, maar nu trok de wind te verleidelijk aan haar vacht. Hoe de andere clans ooit opgesloten in hun bossen en rivier konden leven, was voor haar een wonder; ze vond de tunnels soms al vrij benauwd. De wind waar hun clan naar vernoemd was liet al het gras haast uitnodigend heen en weer bewegen en met een glimlach gaf ze toe. Zo snel als haar poten haar konden dragen rende ze over de velden heen, genietend van stormwinden die aan haar dikke vacht trokken. De poes rende van het kamp tot diep in het territorium totdat haar poten begonnen te zeuren. Hijgend liet ze zich in het zachte gras vallen, de Moorrunners benijdend om de vrijheid die zij hadden, en zich verbitterd afvragend waarom dat haar niet was gegund.

&Blazesong

Kort had ze haar ogen gesloten, simpelweg genietend van de wind die gierde en met haar vacht speelde. Het was echter die onoplettendheid die er voor zorgde dat ze zijn aanwezigheid pas door had toen het gras onder zijn poten knisperde. De poes opende één oog en keek geamuseerd naar de kleine, robuuste gestalte. Wat een eer, de deputy had besloten haar te vergezellen. Al was het niet echt hartelijk: Blazesong zag eruit alsof hij liever zo snel mogelijk weer door liep. Natuurlijk zag Rabbitcharm dat minder zitten. "Heerlijk," sprak ze en rekte zich overdreven uit, waarbij ze haar poten spreidde en haar hele, pluizige buik achteloos zichtbaar was. "Kom je er niet bij liggen, deputy?" opperde ze met een twinkeling in haar ogen. "Je ziet er zo gestrest uit..."

Blaze? Haar oortjes schoten wat verbaasd naar voren, al trok ze die heel snel weer recht. Heel eerlijk, ze had altijd gedacht dat Blazesong nogal een, wel, zuurpruim was. Hij zag er altijd wat opgefokt uit, zeker nu meneer ook nog een deputy was geworden. Een beetje de oudere broer die je vrienden naar huis stuurde als je stiekem een feestje gaf, of een van die leraren die je al op de vingers tikte als je enkel even lachte. Nu was het Rabbitcharm die een lach moest onderdrukken. Oh oh, zij bovenalles zou beter moeten weten dan zoveel vooroordelen te koesteren, foei. "Sorry, sorry, meneer," sprak ze, stiekem een beetje plagend. Het glimlachje op zijn gelaat gaf haar het idee dat ze er mee weg kon komen. Zo niet, had ze het waarschijnlijk alsnog gedaan. "Blaze, bedoel ik," even bekeek ze hem, hij zag er inderdaad gespannen uit. Toegegeven was dat niet vreemd. Immers was hij wat, enkele moons ouder dan haar? En Windclan had de reputatie om zeer rap door zijn deputies heen te gaan, ze kon zich wel inbeelden dat het hem hoog zat. Liever hij dan haar, dat dan wel. De poes wenkte nogmaals naar het gras naast hem, gezien haar staart te kort was om dat te doen. "Stress geeft je rimpels, weet je," vertelde ze met een glimlach, waarna ze haar poot voor haar mond legde. "Ik zeg niets, hoor," gewoon enkel zijn schouders ontsnappen, kort samen tijd spenderen op deze prachtige, winderige dag. Niets meer...

Haar ogen gleden van zijn rug naar zijn rossige achterste. Vele Windclanners hadden juist een lange staart, leek het, maar zij beiden niet. Ze vroeg zich af of hij ooit een ongelukje had gehad, een boze ex die wraak wilde. Die gedachte amuseerde haar, maar ze zag eerlijk Blaze niet aan voor iemand die veel rond speelde, al had ze dat misschien ook wel goed. Toch gokte ze dat hij er simpelweg mee geboren was, net als zij. Volgens haar moeder was het waar ze haar naam aan dankte. Het was een fijner idee dan enkel vernoemd te worden naar de prooi die Windclan het meest at. Bij zijn woorden wiebelde ze wat met haar oren, de arme man. Kort was het stil en Rabbitcharm wilde net een laatste poging doen om hem te overtuigen zich even te ontsnappen naast haar, toen hij kennelijk toch toe gaf. Met een zachte plof kwam ook hij op het gras te liggen, Rabbit haar oogjes fonkelden. "Hmmm," ze vernauwde haar ogen en kwam plots heel dichtbij, waarbij hij ongetwijfeld haar adem op zijn wang voelde. "Ja, dat dacht ik al, het is nog erger dan ik dacht," sprak ze melodramatisch en met een zucht rolde ze zich weer terug, waarbij ze nu toch vrij dicht naast hem lach. Rabbit vroeg zich af of ze teveel de grenzen aan het opzoeken was, maar stiekem was ze blij met zijn gezelschap. "Ik spot allemaal rimpels, Blaze, overal," de poes schudde haar kop. "Daar is maar één remedie voor..." haar blik was bijna promiscue en de stilte die ze liet vallen leek veel te zeggen... En toen draaide ze haar ogen weer naar de blauwe hemel. "Cloudgazing, ofcourse," ze wees naar eentje die ergens iets weg had van een rond, boos gezichtje. "Die lijkt wel een beetje op jou,"

Zijn ongemak was bijna te ruiken. Rabbitcharm vond het eindeloos amusant en deed dan ook net alsof ze niets door had. Oh, de sterke, dappere deputy van Windclan was nerveus door haar. Haar grapjes vielen ook voor dove oren, maar zij was degene die zich hier Oost-Indisch doof voordeed. Hij deed haar vrolijk gniffelen. "Hey, heb je nou vooroordelen omdat ik een tunneler ben? Rude," sprak ze zogenaamd beledigd en snoof, waarna ze nogmaals met heel veel aandacht van de wolk naar hem keek. Nogmaals kwam ze dichterbij, om zijn gezicht te inspecteren. Met aandacht bekeek ze iedere streep op zijn wangen, iedere spikkel in zijn ogen. "Nee hoor, de gelijkenis is sprekend. Twee druppels water, Blaze," ze knipoogde en liet zich naast hem vallen terugvallen in het gras.

Hij was niet blij met haar, natuurlijk niet. Was het erg dat ze moeite moest doen niet te grinniken? Rabbitcharm hield zichzelf in toom. Ergen voelde ze zich schuldig tegenover de deputy, aan de andere kant genoot ze vooral ook erg van de situatie en de manier waarop hij zo verward zijn emoties uitte. "Hey hey, wie zei dat het over jou ging?" sprak ze geamuseerd, alsof ze dat niet heel hard aan het insinueren was. Ze wist niet zeker meer of ze loog, maar toen haar verschillend gekleurde ogen de hemel in keken dacht ze over de vage vorm van een wolf te kunnen onderscheiden. Voor een fractie van een seconde verstarde haar gelaat, waarna ze zich weer tot hem richtte. "Zou jij het niet moeten begrijpen, met je hertje?"

Ze wist dat ze roet in zijn eten aan het gooien was, en hoewel ze zich daar misschien slecht over moest voelen vond ze het stiekem uitermate vermakelijk. Blazesong was niet iemand die zijn partner even zo vergeten in de bosjes met een ander, maar hey, er waren zoveel katten bij wie je dat kon zeggen - een groot deel zochten haar alsnog 's avonds op. Ach, ze maakte vast geen vriendjes met hem zo. Maar hey, zij was ook niet iemand die bekend stond voor haar vele vrienden.

Stiekem gluurde ze naar hem toen ze over zijn hertje begon, zag hem glunderen bij de gedachte aan zijn partner. En toen hij zei dat hij van haar hield, wist ze dat hij het meende. Haar blik gleed in stilte af naar de wolken en ze hoopte dat hij haar treurige blik niet zou zien. Zou Wolfstar zoiets ooit over haar zeggen? Met diezelfde liefdevolle blik in zijn ogen, waar geen hebberigheid in stond? Alleen liefde, alleen geluk en geen angst om de wereld te verkondigen dat ze samen waren. Ze betwijfelde het. Waar was ze ook mee bezig? Blazesong was een goede kater, een van de weinigen. En zij kwam hier om met zijn relatie te rotzooien enkel voor goedkoop vermaak. Hij en Fawnleap zouden vanavond in hetzelfde nest slapen, en ooit zouden ze met een glimlach kleine versies van hunzelf de wereld in helpen. Zij niet. Even was ze nog stil, waarna ze plots overeind kwam. De sombere blik was verdwenen. "Alright, dat was leuk maar de tunnels roepen, je weet hoe het is." ze knipoogde hem toe. "See you around!" toen ze buiten zijn gezichtsveld was verdween de glimlach direct van haar gelaat.