They all lose their way out in the chase

Het was nog steeds raar dat zijn broertje niet meer leefde nu en dat hij ook niet meer terug zou komen. Hij had er inderdaad de uitleg over gehad, want anders had hij niet eens geweten wat er precies gaande was. Toch kon hij het lichaam van zijn broertje maar niet gemakkelijk uit zijn kop halen en bleef hij er maar aan denken, ook terwijl hij eigenlijk zou moeten spelen met de andere kittens. Dit was dan ook de hele reden dat hij zonder echt op te letten bedenkelijk door het kamp heen aan het lopen was.


[Eerste post gereserveerd]

Het beloofde weer een frisse dag te gaan worden, wat de laatste tijd steeds vaker zo was. Featherkit wist niet of het aan haar lag, maar ze had echt dagen dat ze heel veel last had van de koude wind en dat ze zich het liefste in haar nest wilde verstoppen en niet meer naar buiten wilde komen. Ze wist echter ook wel dat het alleen nog maar kouder ging worden en dat ze haar best moest doen om haar lichaam te laten wennen aan de koude temperaturen zodat de koude van later haar niet heel erg overviel. Toch kon de kleine kitten het soms niet laten om zich te verschuilen in haar nest wanneer het weer eens heel koud was naar haar idee en het was alleen Sandkit’s rusteloosheid dat ervoor zorgde dat ze dat nu niet deed. Featherkit was inmiddels oud genoeg om te begrijpen dat er hem iets dwarszat en haar groene oogjes hadden hem gevolgd toen hij overeind was gekomen en uit de nursery was gegaan. En dat zonder eerst naar een queen te gaan! Featherkit voelde wel lichte bewondering voor hem en na kort aarzelen – en een blik in de richting van de aanwezige, slapende queens te hebben geworpen – was ook Featherkit overeind gekomen en trippelde ze voorzichtig achter Sandkit aan. Ze zette haar vacht op tegen de ijskoude wind en knipperde met haar oogjes, maar ging toch achter Sandkit aan en haar poten voelden verkleumd aan tegen de tijd dat ze hem bereikte. Had Sandkit hier geen last van? “Hé, Sandkit,” zei ze op een harde toon om zijn aandacht te trekken. “Is alles in orde?” Bezorgdheid en verlegenheid streden om een eerste plaats in haar blik en de bezorgdheid won het uiteindelijk waardoor Featherkit haar blik op hem gericht kon blijven houden.

Alles leek nu anders te zijn en als hij eerlijk was dan hielp dat niet echt. Het was hem uitgelegd, maar toch leek hij het nog niet helemaal te kunnen begrijpen. Hij wist dat Gorsekit niet terug zou komen meer en dat hij in Starclan was, maar verder, wat er allemaal gebeurd was en hoe was hem niet duidelijk. Hij merkte daardoor ook eigenlijk niet dat het best wel koud was buiten en stapte gewoon door. Dat was in iedergeval tot hij zijn naam hoorde. Hij draaide zijn kop kort om, om een andere kitten te zien en fronste lichtjes. Vroeg ze nu echt of alles goed was? Want ze kon toch ook wel bedenken dat dat niet echt het geval was? "Denk je dat het goed gaat?" Vroeg hij dan ook aan haar, verder niks zeggende.

Featherkit knipperde verward met haar ogen toen hij de vraag aan haar stelde en ze groef diep in haar geheugen om na te gaan of ze soms iets had gemist. Ze wist dat bepaalde dingen haar soms konden ontgaan omdat ze niet altijd energie had om deel te nemen aan de gesprekken van anderen, maar Sandkit leek wel heel erg defensief. “Nee,” zei ze uiteindelijk op een zachte toon tegen hem. Ze merkte dat het pijn deed aan haar oren als ze te hard praatte en ze merkte dat de kou ook veel erger bleef hangen bij haar, alsof zij er meer last van had dan Sandkit. Het kon natuurlijk ook komen omdat ze nog nooit naar buiten was gegaan, maar Featherkit kon zich niet herinneren dat de kou ooit zo bijtend had aangevoeld als dat het nu deed. “Het is daarom ook dat ik het vraag,” vervolgde ze na een poosje op zachte toon, hem bezorgd aankijkend.

Alles was anders zonder zijn broertje en het was ergens ook iets dat hij maar niet gewend aan leek te kunnen raken. Het zou vast wel beter gaan met de tijd, maar nu nog niet. "Ik mis hem nog steeds." Sprak hij alleen maar, geen idee hebbende of de kitten zou weten wat hij bedoelde. Zijn moeder sliep ook niet meer bij hun en ook was Gorsekit er niet meer. Alles was anders en ergens beviel het hem niet.

Nadat hij zijn woorden had gesproken, viel het haar opeens in. Dit was Sandkit. Het broertje van Gorsekit. En Gorsekit was overleden. Ze wiebelde wat met haar oortjes en vroeg zich ondertussen af hoe stom ze was, maar daar had hij nu weinig aan. Voorzichtig kwam ze wat dichterbij en drukte haar pels vederlicht tegen de zijne aan. Hij zou dat misschien zo aanvoelen, maar voor haar voelde het alsof ze half op hem stond. Het voelde ietwat ongemakkelijk aan, maar niet erg verkeerd en dus bleef ze waar ze was. “Ik heb van mama gehoord dat katten die naar StarClan gaan over ons waken,” zei ze op een zachte toon tegen hem. “Ik weet zeker dat hij je daarboven ook mist.” Was dat het juiste om te zeggen of zou hem dat enkel boos maken? Ze wist voor de rest niet wat ze kon zeggen om hem beter te laten voelen, dus drukte ze enkel haar pels maar troostend tegen de zijne aan. Hopelijk was dit goed genoeg.

Hij hoopte wel dat het waar was, dat zijn broertje over hem waakte, maar hoe kon hij zeker weten dat hij ook daadwerkelijk daar was? Moest hij daar maar gewoon op vertrouwen? Dat voelde ergens zo raar, maar hij wist niet hoe er anders over te denken. "Hoe kan je weten dat Starclan over je waakt?" Vroeg hij dan ook aan de andere kitten. Of ze een antwoord voor hem had was maar de vraag, maar als ze er wel een had, dan zou hij zich er misschien gemakkelijker bij voelen.

Sandkit stelde best wel een moeilijke vraag en Featherkit trok kort met haar oortjes. Wat voor antwoord moest ze daar nu weer op geven? Toch deed ze haar best om diep in haar geheugen te graven, op zoek zijnde naar de dingen die haar moeder haar verteld hadden over StarClan. En toen kwam ze op een antwoord dat misschien wel zou helpen. “Wel, dat lijkt me wel duidelijk,” zei ze op een rustige toon tegen Sandkit, een lichte glimlach spelend om haar lippen. “Als StarClan niet over ons zou waken, hoe komt het dan dat onze leaders elk negen levens krijgen om voor onze Clan te zorgen?” Ze richtte haar blik weer naar de hemel. “Mama heeft me verteld dat elke ster ’s avonds aan de hemel voor een Clankat staat die zich gevoegd heeft bij StarClan. Denk je niet dat het mogelijk is dat tussen die duizenden sterren die ’s avonds aan de hemel staan Gorsekit daar deel van uitmaakt?” Het klonk volgens haar wel een logische beredenering. En haar mama had altijd gelijk.

Het was waar dat leiders negen levens kregen, ook al had hij zijn vader er nog geen zien verliezen. Had hij er echt negen gekregen van Starclan? Hij was er ergens wel benieuwd naar. "Dan raak ik mijn vader nog niet snel kwijt in ieder geval." Ook al zou hij dood gaan, dan zou hij terugkomen. Althans dat hoopte hij. Elke ster stond voor een dode clankat? Dus misschien ook een voor Gorsekit? Hoe kon hij weten welke ster het was? "Hoe kan je bepalen welke ster bij welke kat hoort?" Dan zou hij misschien makkelijker contact kunnen proberen te leggen.

“Je vader lijkt me sowieso een te sterke kat om snel te verliezen, Sandkit,” sprak ze op een zachte, bemoedigende toon tegen de kitten. Ze had Wolfstar nog maar een paar keer gezien, maar het was genoeg om te weten dat hij een sterke kat was om WindClan te leiden. Sandkit hoefde binnen de kortste keren zeker nog niet te vrezen dat hij zijn vader zou verliezen, al zeker niet omdat StarClan aan zijn zijde stond. Sandkit stelde opnieuw een moeilijke vraag, eentje die Featherkit deze keer zelfs met alle eerlijkheid niet kon beantwoorden. “Ik weet het niet,” zei ze dan ook op een simpele toon. “Mama heeft alleen gezegd dat de ster dat voor ons het hardste fonkelt vast diegene moet zijn die je mist.” Featherkit had zelf niemand dierbaar verloren, dus ze speurde de hemel ook nooit af naar hevig fonkelende sterren. “Misschien moet je het eens aan je vader of aan een medicine cat vragen. Die zullen vast beter je vragen kunnen beantwoorden dan dat ik dat kan,” opteerde ze op een zachte, voorzichtige toon, haar blik naar opzij glijdend.