[HALLOWEEN EVENT] tears falling down at the party

Donkere wolken hingen al de hele dag aan de hemel en nu de avond was ingetreden, was het zachtjes begonnen te regenen. Als gevolg had Routnose zich wat dieper de Medicine cat den verplaatst. De rest van haar tijdelijke dengenoten leken al diep te slapen, waardoor een weemoedige zucht over haar lippen rolde. Haar nachten waren de laatste tijd rusteloos en gevuld met dromen die haar huilend lieten ontwaken. Het beeld van kleine Gorsekit was op haar netvlies gebrand. Iedere keer zag ze zijn kleine, bebloede figuur, zo koud en zo stil. En niemand zou ooit zijn echte verhaal weten, niemand zou ooit weten dat het zijn eigen moeder was die hem dit had aan gedaan. Niemand, behalve zij en Amberstorm zelf. Oh Starclan, wat had ze gedaan? De poes krulde zich strakker op en kneep haar ogen pijnlijk dicht, totdat ze dan eindelijk wegzakte in een rusteloze slaap. Enkel was het niet starclan die haar steun zou bieden.

Op sommige momenten was het duidelijk dat zijn tijd op aarde al een lange tijd vervlogen was. De kattin die hij nu opriep was zo iemand die hem dat duidelijk maakte. Apprentice van zijn dochter, nog niet eens geboren toen hij gestorven was. Een medicine cat met een goed hart die echter wel beïnvoedbaar bleek. Hij had toegekeken, had zijn clan nooit uit het oog verloren. Hij wist precies wat haar geheimen waren, welke dingen haar over het randje konden duwen. En hij zou duwen, zoals hij ooit de poes die hem de deputy rang gegeven had ook geduwd had. Toen was hij te zwak geweest, was hij bezweken aan het schuldgevoel. Maar die ervaring zorgde ervoor dat hij net op die gevoelens zou kunnen inspelen..

"Routnose..", fluisterde hij in haar oor, zijn zware stem meer een gevoel dan een geluid. Voor de gelegenheid had hij de sterren in zijn vacht teruggestoken; alsof hij nog tussen de sterren hoorde. Maar de blik in zijn tweekleurige ogen was te koud om in de warme velden van Starclan thuis te horen. De duisternis van Dark Forest had hem geraakt tot op het bot; en hij zou die kou doorgeven, totdat het woud bevroren was in een eeuwige winter.

Ze was inmiddels vaak genoeg in Starclan geweest. Vaak genoeg om te weten hoe het voelde alsof je uit je lichaam werd getild, om de sterren te zien fonkelen in de eindeloze velden. En toch, had ze niet direct door dat het niet Starclan was, waar ze die nacht naar toe werd getrokken. Met een koud gevoel in haar ledematen kwam ze overeind, een drukkend gevoel op haar borstkas. Direct zonken haar oren in haar nek, ze waren kwaad. Was het niet? Kwaad om wat ze had gedaan. Met haast tranende ogen keek ze om zich heen, maar in plaats van Gorsekit vond ze een witte kater die haar gewekt had. Geschrokken sprong ze overeind, starend in zijn verschillend gekleurde ogen. Ze had hem niet eerder in Starclan gezien, dacht ze, maar zijn verhaal was nog lang niet vergeten. Respectvol en ergens beschaamd boog ze haar kop iets. "W-Whitelion..."

Whitelion zweeg voor een moment. Zijn tweekleurige ogen keken haar aan. Ze was nog zo jong, nog zo onschuldig in feite. Maar haar rol was zwaar, dat had ze al meer dan genoeg mogen voelen. Starclan was niet mals voor haar volgelingen. En dat was ook exact waar hij vannacht op zou inspelen.

"Starclan is niet blij met jou, Routnose.", mauwde hij zachtjes, zijn zware stem bijna als het gerommel van een onweer ver, ver hier vandaan. Hij zou haar de wrok van de clan van de sterren eens laten voelen - zoals hij zelf nooit had mogen voelen, hoe hard hij dat ook nodig gehad had. Hij deed dit voor het goede, ook al was hij nu aan de kant van de schaduwen. Hij was ervan overtuigd dat dit noodzakelijk was, dat dit de toekomst beter zou maken voor Windclan.

De temperatuur in de donkere omgeving waar ze zich bevonden zakte gestaag tot hun adem in wolkjes naar buiten kwam. Het bevroor hen tot op hun botten. En de blik in zijn ogen was donker, dwingend en straffend. "Starclan ziet alles..." En zijn stem eindigde in een sissende toon, bijna als een slang die op het punt stond om toe te slaan met zijn giftige beet of zijn verstikkende wurggreep.

Zijn stem dreunde in haar borstkas. Een gevoel van walging en schuld overspoelde haar, gevoelens dat ze zo lang had proberen achter een muur te zetten. In Shadowclan had ze een andere taak, maar de spoken van die gebeurtenis bleven haar achterna jagen... Zelfs in Starclan. Routnose haalde moeizaam adem, ze moest haar best doen de tranen in haar ogen tegen te houden. Ze had zichzelf al ten schande gemaakt, Whitelion zou niet ook noch haar kinderlijke tranen moeten zien. "Ik-" de woorden stokten in haar keel toen de temperatuur opeens daalde, de vrieskou op haar korte huid. Angstig keek ze naar hem op. Dit was een kouder dan Starclan ooit had gevoeld, waar was dat vertrouwde licht? "H-het spijt me, ik wist niet wat het juiste was. I-ik zweer, het was echt, ik..." haar blik werd hopeloos, een gegronde pijn erin weerspiegeld. "Ik wist niet wat ik moest doen"