All my mistakes are slowly drowning me

Heel eerlijk wist ze niet zo goed wat ze met zichzelf moest, wat ze met hem moest. Routnose was niet vaak boos en wist ook niet altijd even goed hoe ze daar mee om moest gaan, zeker niet tegen iemand wiens bewustzijn heen en weer leek te slingeren. Een zucht verliet haar lippen en ze wreef over haar slaap. Door het gebrek aan nachtrust had ze al dagen last van hoofdpijn, en de huidige stand van zaken maakte niets er beter op. Achter zich hoorde ze gerommel en direct kwam ze overeind. "Hey, hey, blijf liggen," murmelde ze warm maar strenger dan ze normaal was. Met zachte stappen kwam ze op hem af. Hij was nog lang niet stabiel genoeg om naar zijn eigen den te gaan. Het was lastig, want ze wilde ook niet hebben dat hij meer katten besmette. De poes knarste haar tanden en verdween even, alvorens terug te kregen met een bundeltje kruiden en een hapklare muis. "Probeer dit op te eten," ze sprak zacht, om haar hoofdpijn en mogelijk de zijne te verzwakken. Ze zou hem nu niet op zijn fouten wijzen.

Hij was in een behoorlijk slechte conditie en het leek ook niet te verbeteren. Routnose knarste met haar tanden, gefrustreerd over dat haar medicatie niet aan leek te slaan. Nu hielp het ook niet dat hij er enkel tegenaan neusde, maar zelfs dat wat ze naar binnen kreeg haalde weinig uit. Een zucht rolde over haar lippen, en ze keek kort even naar boven - al was er geen hemel te zien door het dikke bladerdak. Zou dit haar straf zijn van Starclan voor haar acties? "Straf dan niet hen, alsjeblieft," murmelde ze verslagen, al wist ze stiekem ook dat zijn ziekte niet uit het niets kwam. Hij had zichzelf te ver gepusht, maar het was haar constante schuldgevoel dat er voor zorgde dat ze dingen begon te projecteren.



De poes kwam overeind en rommelde kort wat rond, waarna ze terug kwam met wat honing op een blaadje. Ze doopte de kruiden erin en gaf ze vervolgens weer terug aan de leader. "Acornstar, het is heel belangrijk dat je deze neemt, alleen dan wordt je beter. Alsjeblieft," ze sprak langzaam en duidelijk, maar kon alleen hopen dat haar woorden binnen zouden komen bij de zieke leader.

Of het de honing was of haar eigen aanmoedigingen wist ze niet, maar Acornstar begon toch was van zijn kruiden op te likken, tot haar grootste opluchting. Dat was een van de weinige dingen die ze niet kan, katten ergens toe forceren. Oh, ze kon dingen aansmeren, katten ompraten en vanalles aan iedereen wijsmaken, maar nooit dwingen. En Acornstar, die bijna geen energie had om alles op te eten, ook niet. Toch tikte ze zachtjes tegen zijn kop. "Nog een klein beetje, je bent al zo ver," sprak ze en tikte nog eens tegen zijn kop om hem wakker te houden. "Daarna kan je slapen, zoveel je wilt,"

Nee, nee, nee! Hij mocht nog niet slapen. Zachtjes probeerde ze hem bij bewustzijn te houden en tot haar opluchting werkte het. De kater at moeizaam verder aan zijn kruiden, amper nog energie. Het baarde haar zorgen. Misschien had hij meer levens dan alle andere katten hier, maar dat maakte zijn leven niet minder waardevol. De poes zuchtte vermoeid en wreef de slaap uit haar ogen. Ze wilde hem zoveel zeggen, de frustratie die zich opkropte in haar bortskast op hem uitlaten - maar ze wist wel beter. Zijn ogen stonden glazig en hij keek haar enkel afwezig aan. "Ga maar slapen Acorn, het is goed," murmelde ze.