[Task] Duty is calling

Ze moest mos gaan vervangen. Met een knikje had Moonpaw naar Seddleddust gekeken voor de eerst naar de kraamkamer toe trippelde. Alle moederkatten en hun kittens waren er even uit gekomen. Zo kon ze in alle rust alle mosnesten bij een schrapen en er een samen gerolde en geperste mosbal van maken. Deze wrong ze de kraamkamer uit en duwde de mosbal voorzichtig om niemand te storen over de open plek en door de tunnel om het oude mos weg te gooien op de gebruikelijke plek wel ver genoeg van het kamp, maar ook weer niet te ver weg om niet aan overtredingen te moeten plegen. Daarna trippelde ze naar de mos oogst plaatst, maar zoals de deputy al gezegd had was het mos super nat! Het los krabbelen ging ook al moeilijker, maar Moonpaw weigerde zichzelf gewonnen te geven en ging door tot ze zeker voor het eerste nest genoeg mos had. Daarna rolde ze het tot een bal en liep ermee naar een boom en drukte de mosbal met haar voorpootjes er tegen aan. Er liep een aardige straal water uit die snel weer opgenomen werd door de aarde tussen de boomwortels. Nu moest ze het mos nog zo droog mogelijk zwaaien. Het schildpad poesje pakte de mosbal stevig tussen haar tanden en begon met haar kop te schudden. Druppels water sproeide in het rond en sommige vielen op haar vacht maar de meeste landen overal ergens anders. Zo ging ze door tot het mos voor het eerste nest droog was. Half versuft door het geschud wankelde ze eerst een paar passen voor ze weer terug naar het kamp liep.

Haar brein werkte nog wat traag na het geschud, maar bespeelde haar fantasie haar of zag ze daar tussen de struiken wat glimmen? Het was overal druip nat dus het mos zou meteen weer vocht op nemen als ze het ergens neer zou leggen. Moonpaw voelde wel de drang om te gaan kijken, wat als het om een verdwaalde kittypet ging? Of nog erger een hond of tweebeen die zich in de struiken verstopt had... Of was het misschien zo'n tweebeen ding??? Ze wilde echt niet door tweebenen mee genomen worden en dan dezelfde behandeling krijgen als Hoarsepaw had meegemaakt! Toch was er een zekere nieuwsgierigheid daar. Dus besloot Moonpaw om het anders te doen. Ze ging zitten om er zeker van te zijn dat ze haar staart zo krulde dat ze de mosbal er veilig en droog erop kon leggen, want met het bedmos tussen haar tanden kon ze onmogelijk haar omgeving op geuren afspeuren. Dan rook ze enkel het mos. Moon opende haar bekje en liet de geuren in het bos dat opgefrist was door de regen scherper roken dan normaal.

De glinstering Leek verdwenen te zijn, maar de geur die Moonpaw rook was vreemd, anders dan normaal. Het was aanlokkelijk, maar het was iets dat ze nog nooit geroken had. Moonpaw had haar buik vol van mysteries, maar nieuwsgierig was ze wel. Dus pakte ze de droge mosbal weer op en zocht eerst een droog plekje, maar vond die niet. Als ze eerst het mos zou gaan weg brengen kon de geur misschien wel weg zijn? Het was geen prooi die zij kende dus misschien was het wel een grote buit als ze die zou kunnen vangen voor haar clan. In dubio zwenkte ze richting het kamp, maar ook richting de struik. En als het nu geen prooi was... Maar een vermomde kat? of een ander jager die zij nog niet kende? Moonpaw keek nog even richting de struik en bad tot Starclan dat het geen dier was die op hun zou jagen. Maar ze wilde het mos niet onnodig weer nat maken dus koos ze eerst voor haar clan en zetten de spurt erin. Ze kon na het af leveren van het eerste bedmos van de kraamkamer alsnog gaan kijken of ze het glinsterende vreemd geurende ding weer zou kunnen her vinden. Met grote sprongen concentreerde ze zich met haar oren naar achteren gedraaid. Maar hoorde geen grove pootstappen achter haar. Moon begon kalmer te lopen zodra ze het kamp in het oog kreeg en trippelde door de tunnel en zo over de open plaatst. Ze wilde eerst meer weten voor ze iets ging vertellen. Moonpaw legde het mos in de kraamkamer neer en verdeelde het na genoeg in haar haast een beetje. Een van de Queens kwam aan getrippeld en maakte het af voor ze erin ging liggen. De blauwe schildpad knikte voor ze weer snel naar buiten trippelde om zo snel mogelijk weer bij de struik aan te komen. Een beetje buiten adem kwam Moonpaw weer op de plaatst waar ze net nog gezeten had en opende haar bekje in de hoop de geur weer op te vangen of de glinstering opnieuw te zien. Voorzichtig deed ze een paar stappen tot ze bij de struik aan kwam en ging er voor zitten waarna ze met haar voorpootjes de bladeren opzij begon te duwen. Misschien kon ze zo zien waar de schittering gebleven was of wat het veroorzaakt had?

Als verstijfd blijft ze ineens stil zitten. De geur... Deze geur vulde haar bekje alsof ze net in een prooi had gebeten om die te doden. Maar dit leek sterker te zijn. Voorzichtig liet ze de bladeren en takjes weer op hun plek zakken en trok Moonpaw zich een paar stappen terug. Smakkend met haar bek en slikkend probeerde Moon de ijzer smaak weg te slikken, maar hoewel de bladeren van de struik de geur net als de regen verhulde de geur een beetje, maar het was er nog. Lag daar een verse prooi? Misschien achtergelaten door een clangenoot??? Haar brein maakte overuren. Haar ogen zochten naar een poging om te achterhalen of het om een kat gedoden prooi ging of dat een tweebeen een val voor haar en haar clangenoten had gezet. Ze had de verhalen gehoord van hoe er katten van schaduw clan verdwenen en weer naar een paar dagen terug kwamen al waren ze zo veranderd, toch bleven het haar clan genoten en als ze hen kon helpen door een tweebeen ding te vinden dan kwam er toch iets van haar schuld af die ze bij haar clan gemaakt had? Haar ogen vielen op een oude tak die al seizoenen daar al lag van een boom af gewaaid waarschijnlijk. Hij was iets langer dan zijzelf was en op een dikte als die van een leerlingen staart die tussen de 7 of 8 manen zou zijn. Moonpaw pakte de tak op ongeveer de helft op en wilde niet net als Hoarsepaw en de andere door tweebenen veranderd worden. Moonpaw ging vlak voor de bladeren van de struik staan en stak de tak er dwars door heen. De blauw gevlekte schildpad leerling voelde nog net hoe iets smal en kouds langs haar lip gleed en de stok door midden knakte Van schrik door het plotselinge vreemde gevoel sprong Moonpaw opzij wat een stekende pijn deed doordat ze haar snorren uit haar lip trok. De vreemde tweebeen ding zwiepte opzij en sleepte de half afgebroken tak over de grond. Angst overviel haar opnieuw en haar lichaam schreeuwde dat ze moest vluchten! De eerste paar sprongen had ze net gemaakt toen de woorden van haar vader opnieuw door haar gedachten galmde. Moon stampte op de noodrem en kwam slippend tot stilstand. Modder vloog in het rond en niet alleen de bomen en struiken waren bezaaid met spetters, maar zelf zat ze ook helemaal vol met modder omdat ze zo hard geremd had. De schildpad poes sloot haar ogen en schudden haar kop. Haar lichaam riep en voetterde haar uit dat ze stom was om te blijven stil staan om te stoppen, ze moest weg gaan rennen ver van alle gevaren die hier op het schaduw territorium te vinden was. Moonpaw grauwde en draaide zich om. Haar staart nat van de regen en de modder. Haar pootstappen gingen moeilijk en voelde zwaar aan, maar ze zetten door hoe hard haar instincten haar ook tegen spraken. Haar lip bloeden door de plotselinge uitgerukte snorharen, maar die pijn negeerde ze net zo als de angst kreten die haar lijf tegen haar wierpen die elke stap zo moeilijk en zwaar maakte. Er lag een lange dunne zilveren ding die vanuit de struiken naar het onbeschutte gedeelte was geslingerd en die altijd nog om de tak die zij gebruikt had gekruld lag. Het had zich in het hout gevreten als een hongerig dier, maar nu zag Moonpaw ook dat haar snorharen tussen dit gevaarlijke ding en de stok zaten. Ze huiverde en haar rug vacht zetten zich op van niet alleen angst, maar ook van de wetenschap dat zij hetzelf had kunnen zijn geweest inplaatst van de stok. Haar ogen waren groot en haar poten trilde hevig. De stok was rot, maar dat was wel haar redding geweest al deden haar tanden en kaak pijn merkte ze nu. Het was gelukkig geen blijvende schade. Toch kon dit niet ongemeld blijven, het was een tweebeen ding dat moest wel, want Moon kende geen kat die zulke dingen zouden gebruiken. Zelfs de dassen en de vossen zouden dit nooit neer kunnen planten. Wie kon ze hier het beste over gerichten? Settleddust of haar vader Acornstar? Moonpaw wist dat ze ook beide zou kunnen berichten en een van de twee was altijd aanwezig in het kamp. Ze kon het ding niet meenemen omdat Moon niet wist of ze het los zou kunnen krijgen dus zou ze haar leider of deputy weer mee terug naar deze helse plek mee moeten nemen! Eindelijk kreeg haar lijf toch zijn zin. Moonpaw draaide zich om en zetten het op een lopen, maar niet richting de grens. Nee ze moest haar clan berichten wat ze net meegemaakt had en wat meerdere levens zou kunnen kosten als ze het zou verzwijgen! Haar poten glibberde zo nu en dan over een glad stukje waar te veel modder lag, maar ze hervond haar evenwicht of als ze toch viel stond Moon weer op. Een bemodderde en licht bebloede schildpad leerling stormde door de tunnel heen en haar blik zocht naar de twee belangrijkste katten die ze nu zou moeten spreken. Ze vond ze niet direct en dat verontrusten haar des te meer. 'Acornstar, Settleddust!?' haar stem was schril, maar toch riep ze zo hard als ze kon. De poes rende direct naar de leiders hol toe. als ze niet op de open plek waren, misschien waren ze dan in het hol van haar vader?

Open voor @Acorndust en of @Settleddust

Gelukkig was Settleddust er en rende ze op hem af zodra de bruine kater zich op zijn poten hees. 'Er is iets gevaarlijks in ons territorium. Het kan een kat zijn leven kosten of misschien wel een van zijn leden maten. Mij heeft het mijn snorharen ontnomen!' ratelde ze alsof een slechtvalk in duikvlucht was. Paniek straalde van haar af, maar haar stem klonk vast al wiebelde ze nog wat onvast op haar pootjes. 'Kom dan laat ik je hem zien voor het de kans heeft weg te kruipen!' wist zij veel dat metaal niet weg kon kruipen, enkel opnieuw klaar gezet worden als een tweebeen het weer zo zou spannen als het gestaan had. Niet wachtend op zijn verdere reactie draaide Moonpaw zich om en stormde er direct weer vandoor.

Er wilde net een clan genoot door de doorntunnel lopen, maar deed geschrokken een paar passen achteruit met prooi tussen de kaken toen de kat haar door de tunnel zag stormen. 'Sorry!' riep Moonpaw, maar ze sprong meteen weer verder. Settledust volgde haar dat kon ze horen, maar ze wilde er snel zijn voor het de kans had om te verdwijnen. Wel vertraagde ze haar pas iets na zijn zijn laatste waarschuwing. De natte grond was best glibberig, maar dat hield haar niet tegen. De plek waar ze aangevallen was kwam dichterbij en ze kon tussen de regen door nog net iets zien glimmen. 'Het is er nog!' riep Moon over haar schouder en vertraagde haar pas nog meer uit voorzichtigheid. Het glimmende ding lag er nog altijd hoe ze het achter gelaten had. Een stuk tak nog altijd strak in zijn grip alsof het nog niet door had dat zijn prooi een simpele tak was. Haar snorren zaten er ook nog tussen de draad en de tak in geklemd. 'Kijk Settledust, het doet net of het dood is, maar het is super gevaarlijk. Dit ding zat verstopt in die struik daar. Ik vertrouwde het niet en stak een tak tussen de takken van de struik en daar greep het de tak vast die door de schok doormidden brak en mijn snorharen eruit trok waarna het hier bleef liggen.' legde Moonpaw uit en ze heeg nog na van het heen en weer rennen, maar haar staart wees even richting de struik waar het zich verstopt had gehad. Moon wist niet of de deputy er raad mee wist?