And I would love you for so many centuries afterwards

Verdomme, dan hadden die rot boskatten nog gelijk ook. Met een zware hoofdpijn kwam hij overeind, en even was hij heel verward over in welke vreemde plek hij zich nu weer bevond. Even dacht hij de rails van Azola te herkennen, maar dat was enkel zijn verbeelding. Als een slechte droom leek de pijn van hem af te glijden en tegelijk de herinneringen op hem in te slaan. Blinkende honden tanden, de afgrijselijke pijn en het bloed dat hij op het graf van zijn geliefde had gesmeerd. Somber keek hij achter zich, maar met pijn in zijn ogen was de wereld waar hij slechts zo kort geleden was geweest niet meer te zien. Hij was dood. Hij was dan toch echt, eindelijk dood. Gefeliciteerd aan al zijn haters, ze hadden hun zin. Goh, had nog best lang geduurd, en alsnog was hij ontevreden. Nog steeds deed het hem pijn dat hij nooit zijn kleinkinderen had kunnen zien opgroeien, of kunnen weten of zijn twee dochters het goed hadden in niemandsland. Een zucht verliet zijn bek en hij rolde met zijn schouders, ergens geërgerd dat hij alsnog bestond. Wat moest hij nu? Rust vinden in een land van dooie? Jezus man, hij zou zich nogmaals dood vervelen. Was hij hier echt alleen dan? Geen ziel om lastig te vallen? Zijn geel-groene gingen over het grasveld dat zachtjes danste in een wind die hij niet kon voelen. En toen zag hij het... Nee, toen zag hij haar. Dat was genoeg voor hem om voor altijd in vrede hier te kunnen zijn, een nieuwe eeuwigheid met haar te spenderen die op aarde zo snel van hen was weggerukt. Oh, ze was nog net zo mooi als de dag dat ze voor het eerst elkaar hadden ontmoet. Haar vacht straalde, en hij kon haar rode ogen zien glanzen in de zon. Ze was hier, en ze waren samen. Na al die nachten dromen en jammeren en een leven in zoveel spijt leven, was ze hier. En er was geen dood meer die hun ooit zou kunnen scheiden."Zira," sprak hij ademloos, waarna hij het op een rennen zette en zonder enige acht zich op haar gooide. Oh, ze haatte al dat kleffe gedoe maar come on - hij had zoveel jaar moeten wachten, liet die oude man even. "Je kan maar beter zeggen dat je mij gemist hebt," hij lachte zijn oude bulderlach. Hij lachte voor het eerst in jaren uit niets anders dan blijdschap

&Zira