step into my candy store

Na lang te hebben rondgedwaald met de pijn die hij in zijn hart meesleurde besloot hij naar de twoleg place te gaan, een plek van kittypets, bloodclanners en twolegs. Veel zou hij hier niet kunnen vinden, maar hij dacht dat hij overal wel moest zoeken naar de plek waar hij wel hoorde, een plek voor katten zoals hij. De kater voelde ergens alsof hij zijn Clan had verraden en zijn eigen apprentice waar hij zo goed mee overweg kon. Maar het kon hem niets meer schelen, het was zijn eigen keuze. En misschien was het beter zo. Hij voelde zich al een stuk beter toen hij niet meer bij de shadowclanners rond hing, ookal voelde het soms alsof hij iets kwijt was. En elke keer als zijn naam werd uitgesproken, voelde het alleen maar slechter. Het had wat tijd gekost, maar eventueel besloot hij eens dichter bij te komen, bij al die twoleg nesten. En een keuzeprobleem te hebben over wat hij hier zou gaan doen hoefde hij niet te hebben, want een BloodClanner kruiste zijn pad al. Ergens voelde hij alsof hij haar al eerder had gezien, maar hij kon niet exact herinneren wie ze was. De tom voelde dat hij zowat geobserveerd werd, maar bleef koeltjes. “Dat weet ik maar al te goed”, gaf hij als antwoord. Een vrij simpel antwoord voor hem in ieder geval. Normaal gezien zou hij zijn hele uitleg geven, maar dat was bij katten… Katten die hij nu al een tijd niet meer had gezien. Daar hoefde hij niet aan te denken nu, hij was gestart aan een nieuw leven, en die stomme shadowclanners hoefden zijn pad niet meer te kruisen.

De kattin grijnsde om zijn woorden, en voor de eerste keer in een lange tijd voelde hij zich niet oncomfortabel als iemand dat deed. Ze stelde zich voor als Brat, de leader van de Elite. Ah ja, nu wist hij het inderdaad weer, het was ook opmerkelijk aan haar halsband gevuld vol van vele hondentanden. Nou, oh, hij moest zich waarschijnlijk ook voorstellen. “Aangenaam, Brat”, begon de kater. Het enigste dat hem dwars zat was dat hij zijn naam niet fijn vond, het deed hem nog altijd aan trauma’s denken in het oude ShadowClan. En onderweg had hij een rogue ontmoet die hem gewoon een bijnaam gaf instead die hij wel leuk vond klinken, dus tja. De kater haalde in zijn hoofd even zijn schouders op. “Well, mijn naam was Coldheart, maar iedereen noemt me tegenwoordig Kígyó”, stelde hij zichzelf voor. Piece of cake toch? Zolang deze leidster maar begreep waarom hij hier was en wat hij hier wilde bereiken. Hij dacht dat dit de plek was waar hij hoorde, en de naam maakte niet veel uit, alhoewel een pijnlijke naam dragen niet zo fijn was dus hemzelf voorstellen met een ander kon geen enkele vlieg kwaad.

De naam was inderdaad zeer bijzonder, heel specifiek. En eerlijk gezegd, toen anderen hem zo begonnen te noemen, voelde hij zich er eerlijk gezegd wel goed mee. Het paste wel bij hem vond hij. “I get called Kigyo because they do refer my attitude to that of a snake ”, begon de kater met een kleine grijns. “But don’t worry, I don’t bite when I have no reason for it”. Toen hij die stel van rogues had ontmoet, hadden ze hem zo genoemd omdat hij zowel koud als ambitieus was, net als een slang. Lange, kronkelinge beesten gericht op hun doelen; net zoals hij. Sinds de grijsbruine tom ShadowClan had verlaten had hij manen gezocht naar zijn ware plaats, zijn echte bestemming; waar hij echt hoorde te zijn. En hij had het gevoel dat dit het moest zijn, deze plaats. Tijdens hun poging tot zijn voormalige Clan over te nemen had hij hen in actie gezien, ze waren zo sterk en zo zelfzeker van hunzelf. Het maakte niet uit wat een ander over hen dacht, ze deden gewoon wat er voor hun gevoel moest gebeuren. En de kater zag dat wel zitten, want dan hoefde hij geen pijn meer te lijden aan wat anderen over hem dachten.