favourite boy

Wat? Wat!? Ze was net terug van haar patrouille toen ze de opgewonde fluisteringen mee kreeg dat ze een 'gast' hadden. Twistedheart, de zoon van Acornstar was in hun kamp, omdat haar leider deze had meegenomen. Tenminste, ze ging ervanuit dat hij niet uit zichzelf langs was gekomen voor een gezellig theekransje. Rookchirp smeet haar muis op de grond en liep rechtstreeks naar de Leadersden, geen achtslaande op wie dan ook die haar van dit plan af zou proberen te zien. Zonder zich aan te kondigen stormde ze naar binnen, haar korte vacht piekte vijandig overeind. "Waar ben je in Starclansnaam mee bezig! Je gaat hem nu terugbrengen!" brieste ze woedend, haar blauwe ogen vol koud vuur en onbekommerd over de toon die ze aansloeg tegen de leader. "Ik weet niet wat je van plan bent met hem, maar je doet exact hetzelfde al Windclan bij mij heeft gedaan! Zo zijn we geen haar beter dan die hazenvreters, is dat wat je wilt?" hoeveel nachten ze in angstzweet wakker was geworden omdat ze Sabrefangs tanden in haar nek dacht te voelen, hoe vaak ze met een kloppend hart had gewacht tot de terug keer van haar familie omdat ze wist dat hij zijn dreigement waar zou maken, als hij het kon. Nee, hoe durfde ze. "Laat hem gaan,"

&Crystalstar

Ze had Twistedheart nog niet ondervraagd, maar wist dat het feit dat de clan van zijn aanwezigheid afwist problemen zou bezorgen. Vroeg of laat zou iemand op morele gronden eisen dat hij mocht gaan. Crystalstar zat in haar den. Twistedheart was nog overtuigd dat hij zou helpen met het voorkomen van een oorlog, dus die zou niet vluchten. En daar kwam dan de morele hoogte, in de vorm van Rookchirp. De leader bleef rustig zitten terwijl ze de tierende kattin aankeek en uit liet spreken. Natuurlijk maakte ze een goed punt, en de Crystalshell van enkele seizoenen geleden zou misschien gezwicht hebben. Maar Crystalstár niet. "We zijn niet zoals zij, Rookchirp. Ik doe dit niet om Shadowclan te pijnigen, maar om Riverclan te beschermen." Daar draaide dit alles om: het beschermen van haar clan. Dat was haar missie en haar levensdoel. "Ik moet hem spreken. Zodra hij gepraat heeft zal ik hem laten gaan, het liefst vanavond nog." Ze sprak kalm, ze wilde dat Rookchirp haar gelijk zou geven. De twee hadden al niet de beste start gehad, en deze situatie zou niet gemakkelijk verbetering brengen.

De woorden van de ander maakten haar alleen nog maar kwader. Haar dunne, gevlekte staart zwiepte van links naar rechts. "En je denkt niet dat Sabrefang het op precies dezelfde manier recht probeerde te praten?" haar stem was fel en het was te merken dat ze echt boos was. Ze was meer dan loyaal aan Riverclan, en had echt haar best gedaan om Crystalstar te accepteren in deze den - maar dit niet. Ze zou niemand die verdomde nachtmerries wensen, de angst om nergens meer veilig te zijn. Het maakte niet uit dat het nu een warrior was en geen kleine apprentice, ze mochten niet dezelfde fout maken. "Nee, je moet hem nu laten gaan," brieste ze. "Denk je dat hij zomaar alle geheimen van Shadowclan gaat verklappen?"