Boys will be bugs

Hoewel zijn poot nog niet volledig meewerkte, lukte het hem om korte stukken te lopen. Zo kon hij weer een beetje in het kamp rondhangen. De wond op zijn borst was inmiddels wel geheeld, al moest hij voorzichtig blijven. Het was de andere apprentices ongetwijfeld opgevallen dat hij mank liep en dat haatte hij. Hij haatte het om zwakte uit te stralen. Ze zouden ook nooit begrijpen wat hem was overkomen, al hoorden ze het verhaal duizend keer. In hun ogen zou hij altijd de jongen die is afgemaakt door zijn zus blijven. Met een vertrokken gezicht van pijn trok hij een muis van de prooistapel, te klein om het een maaltijd te kunnen noemen. Als hij niet kon jagen dan zou hij daar geen misbruik van maken. Bovendien had hij niet eens echt honger. Het was dat iedereen er zo op hamerde dat hij goed moest eten.

Toen hij zich omdraaide zag hij Rampaw, die weet hij veel wat ging doen. In een ander, dramaloos leven hadden ze best vrienden kunnen zijn. Hij leek hem wel lachen, leuk om dingen mee uit te halen. Maar in dit leven had hij geen vrienden, op zijn zusje en Myrtle na dan. "Yo." zei hij zo nonchalant mogelijk door de muis in zijn mond heen.

Het was het einde van weer een werkdag in Riverclan. Vandaag had Rampaw niet gespeibeld met zijn training; puur alleen omdat zijn mentor hem duidelijk had gemaakt dat als hij het in de nabije toekomst nog eens deed, hij geen avondeten zou krijgen. Rampaw hield wel van wat vlees om zijn geweldige lichaam te voeden, dus was hij maar gekomen. Dat het echter alleen maar gezeur en gezeik was geweest en strenge regels, dat was niets nieuws. Het had de kater erg geïrriteerd en een paar keer had hij dan ook zijn mond opengetrokken. Hij was dan ook zeer in de mood om wat stoom af te blazen toen hij naar de prooistapel heen liep om zijn deel mee te nemen. Low en behold was daar Hermitpaw; een apprentice een moon ouder als hem, maar ook een die finaal in elkaar geslagen was door zijn veradelijke zusje. Dat was wel een gedachte om over te lachen; dat hij zich zomaar in elkaar liet slaan door een meisje.

Blijkbaar vond Hermitpaw het nodig hem te begroeten. “Hé manke,” groette hij dan ook terug. Vast iets was een gevoellige snaar zou raken bij de oudere apprentice, maar dat was de bedoeling. Rampaw wilde stoom afblazen en Hermitpaw was daar nu nou eenmaal het perfecte slachtoffer voor. Anders zou hij Snailpaw weer helemaal op moeten gaan zoeken en daar had hij ook niet echt zin in. Veel te veel werk. “Ik heb niet gezien dat jij iets gedaan heb om dat stuk prooi te verdienen. Behalve als in elkaar geslagen worden door een meisje telt,” Jende hij nu.

Meteen al had hij spijt van dat hij hem begroette. Geïrriteerd trok hij met zijn oor, waarna het alleen maar erger leek te worden. De vuile rat begon over zijn zusje. Met een vurige blik keek hij de ander aan en liet hij de muis voor zich neer vallen. "Hou je kop." snauwde hij, te beschaamd om in te gaan op dat hij inderdaad niet kon jagen. Hij had beter moeten weten dan Rampaw begroeten. Blijkbaar was hij ook een verschrikking voor apprentices zoals hijzelf, die normaal gezien duidelijk bovenaan stonden. "Wat heb jij bereikt dan?" Behalve een grote muil hebben vast niet veel.