[Stormflight] Big Dreams

Onderwerp: [Stormflight] Big Dreams zo 27 sep 2020 - 16:26

Eaglepaw liep richting de fourtrees, hij wist de weg al beter dan de vorige keer dat hij hier was. Laatste keer hadden de vier grote eiken met de rots in het midden grote indruk op hem gemaakt, en hij kon het niet laten om er nog een keer heen te gaan. Misschien kon hij wel op de grote rots gaan zitten, net zoals de Leaders altijd doen! Later wilde hij ook Deputy worden, en misschien wel leider van de hele Shadowclan. Eaglepaws gezicht klaarde op toen hij de Fourtrees voor hem zag verschijnen, en hij sprintte richting de rots in het midden. Toen hij was aangekomen ging hij zitten, en keek omhoog. Dat was de plek waar hij later ook zou staan, de plek waar hij zíjn katten toe ging spreken. Zou hij... zou hij misschien op de rots kunnen gaan zitten, voor maar heel even? De Starclan zou vast niet boos worden, toch? Er stond niks hierover in de Warrior code, dus... Eaglepaw stond op en liep voorzichtig richting de laagste plek van de rots, maar het voorzichtig hij vanbuiten ook was, vanbinnen ontplofte hij bijna van enthousiasme. Zonder al te veel moeite sprong hij op de eerste en laatste rots, en keek naar beneden. Hij kon best nog wel hoger! Stap voor stap klauterde hij omhoog, todat hij op het hoogste punt stond. Het uitzicht hierboven was geweldig, hij kon zo ver kijken! Eaglepaw schreeuwde zo hard als hij kon, en ging toen zitten, fantaserend over het leiderschap.

@Stormflight

Stormflight

Zijn tripjes naar Fourtrees hadden er al vaak voor gezorgd dat hij aangename katten had ontmoet. En hij wist dat hij niet naar dat soort uitstapjes uit mocht kijken, maar als hij loyaal was aan zijn Clan maakte het dan nog heel veel uit? Hij had aan al zijn taken voldaan en vanaf het moment dat hij een apprentice zou krijgen, zou hij echt weer meer bezig zijn met de training van zijn apprentice dan met nieuwe vrienden maken waar hij maar kon. Zijn vorige apprentice had hij ook binnen zes manen alles aangeleerd wat hij moest leren en die was nu al meer dan één maan een volleerde warrior. Hij nam aan dat hij dan wel eens wat uitstapjes mocht maken, toch? Stormflight besloot om er niet te lang met zijn gedachten bij te blijven en liep in plaats daarvan met een vaste tred naar Fourtrees. Hij wilde zijn aandacht net vestigen op de grote eiken bomen die zich voor zijn neus bevonden toen hij een hoop geschreeuw hoorde. Zijn oren schoten de lucht in en hij zette zich stevig af, maar zijn stevig tempo nam algauw af toen hij zag dat het maar een apprentice was die hoog op de rotsen stond. Het enthousiasme was er duidelijk van te zijn en Stormflight bewoog geamuseerd met zijn snorharen. “Ik wist niet dat Acornstar was afgetreden en een apprentice in zijn plaats leader had gemaakt,” zei hij op een geamuseerde toon tegen de apprentice terwijl hij zijn kopje naar boven richtte. De ShadowClan geur was hem duidelijk tegemoet gekomen, dus dit was een ShadowClan apprentice.

Elfje

Eaglepaw werd wakker geschud uit zijn fantasie door een stem van beneden. Geschrokken keek de apprentice omlaag, waar een grote kater stond. Hoe had hij hem niet kunnen opmerken, dacht Eaglepaw, hij was boos op zichzelf. Toen begon het door te dringen dat hij gesnapt was, hij was gezien op een plek waar hij niet zou moeten komen. De woorden van de andere kat vlogen bijna langs hem voorbij terwijl hij kwaad was op zichzelf, maar de zwart-rode kat kon nog een paar woorden opvangen. Acornstar, leader, apprentice, Shadowclan, dat waren de enige dingen die hem niet voorbij waren gegaan. Wat moest Eaglepaw hier op antwoorden? Vroeg de ander kat of hij een apprentice was, of dat Acornstar de leider van de Shadowclan was? Misschien vroeg de hij wel of Eaglepaw Acornstars apprentice was, dat leek hem de meest logische optie die hij kon bedenken, dus begon de apprentice aan een antwoord. “Nee, ik ben niet de apprentice van Acornstar. Mijn mentor is verwondt in een gevecht, dus ik heb tijdelijk geen mentor.” Eaglepaw vertelde zij verhaal met een zekere stem, niet door hebbend dat de kater iets heel anders vroeg.

Stormflight

Het antwoord van de apprentice liet Stormflight even zijn kopje scheef houden en met zijn oren draaien. Hij had zelf nog nooit op die rots gestaan, dus hij had geen idee… Nee, oké, hij loog. Hij had wel eens op die rots gestaan. Dat was echt heel lang geleden, toen hij nog maar net een apprentice was, waarschijnlijk even oud als de ShadowClan apprentice die voor hem stond. Toen had hij ook op de rots gestaan en gefantaseerd hoe zijn leven als leader zou zijn. Maar hij kon zich niet herinneren dat het daarboven zo hard waaide dat je de woorden van een ander niet kon verstaan. Hij besloot echter om het te laten zijn voor wat het was en de apprentice niet in verlegenheid te brengen door zijn woorden te herhalen. “Waarom kom je niet naar beneden zodat we iets beter met elkaar kunnen praten?” stelde hij op een vriendelijke toon voor. “Het is niet dat ik je uit de droom wil helpen, maar ik begin onderhand toch wel pijn in mijn nek te krijgen.” Dat liet hij er eerder plagerig op volgen en een kleine grijns ontstond om zijn lippen. En oké, misschien wilde hij de ShadowClanner ook wel behoeden voor een straf van zijn Clangenoten als er toevallig een andere ShadowClanner zou spenderen. De kans dat Acornstar langs zou komen, was vrij klein, maar hij kon zich voorstellen dat de leader het niet echt fijn zou vinden als hij zijn Clangenoot hier op de hoge rots zag staan. Het was immers nog altijd een speciale plaats die gereserveerd was voor de leaders van de vier Clans, maar StarClan, het uitzicht was echt adembenemend daar boven en hij kon het weten.

Elfje

De kater keek hem onbegrijpend aan en Eaglepaw twijfelde even, had hij iets verkeerd gezegd? De apprentice was blij toen de Riverclanner hem vriendelijk vroeg om naar beneden te komen, en hij knikte beschaamd, maar was opgelucht dat de warrior in ieder geval niet boos was. Eagelpaws gebrek aan respect voor oudere katten kwam weer terug toen die plagerig een grapje maakte over zijn nek. Hij rolde even met zijn ogen en zuchtte diep. ‘Ja hoor... tuurlijk mijn hoogheid.’ Zij hij sarcastisch toen hij naar beneden klauterde, gelukkig was hij een goed klimmer. Hij was misschien geen thunderclanner, maar met zijn behendigheid was niks aan de hand, en Eaglepaw stond in een paar seconden weer beneden tegenover de kater. ‘Dus, nog iets te zeggen?’ vroeg Eagelpaw toen ongeïnteresseerd, en keek de kater aan. Meteen had hij spijt van zijn chagrijnige woorden, de ander had hem namelijk ook gewoon meteen straf kunnen geven, en leek best vriendelijk. ‘Sorry...’

Stormflight

Nu was het aan Stormflight om met zijn ogen te rollen toen de apprentice op een redelijk sarcastische toon tegen hem sprak. Hij wist dat katten in ShadowClan nogal arrogant konden zijn en had dat ook vaak genoeg op een Gathering mee mogen maken, maar het kon soms lichtelijk irritant zijn om het weer terug tegen te komen. Al zeker als het van iemand kwam die jonger dan jou was. Stormflight was erg kalm aangelegd en kon veel dingen weglachen, maar hij weigerde om het disrespect van de apprentice die naar beneden kwam geklommen te ontvangen. De kater sprak hem op een ongeïnteresseerde manier toe en Stormflight’s bek trok tot een streep. De apprentice leek duidelijk in de gaten te hebben dat hij tegen iemand met een hogere rang sprak en de verontschuldigingen kwamen algauw. Stormflight gaf de ander een stijf knikje en ging vervolgens zitten. “Ik ben misschien van een andere Clan, maar ik heb hard gewerkt om deze rang te verdienen en heb al een hoop ervaring als warrior zijnde achter de rug. Het minste wat ik wel kan ontvangen, is een klein beetje respect van jouw kant,” gaf hij de ander een standje. “Je hoeft me niet te behandelen alsof ik de uitverkorene van StarClan zelf ben, maar ik heb je geen enkele reden gegeven om me zo ongeïnteresseerd te behandelen.” Zijn blik werd al iets milder en hij richtte zijn blik naar boven. “Is het een grote droom van je om in Acornstar’s pootstappen te volgen?” bracht hij het onderwerp naar iets anders, zijn blik weer op de apprentice richtend en bemoedigend naar hem glimlachend.

Elfje

Eaglepaw keek beschaamd naar beneden toen de grote kater hem een preek gaf over respect, en schuifelde ongemakkelijk met zijn poten. Hij zou nog steeds niet helemaal vriendelijk zijn tegen de Riverclanner, hij mocht natuurlijk niet zwak lijken, maar een beetje meer respect kon hij wel geven. ‘Ja, ...meneer‘, Zij Eaglepaw toen ongemakkelijk want hij wist niet goed hoe hij iemand van een andere clan moest aanspreken, of in ieder geval niet een warrior. Meneer zou vast goed zijn, het toonde in ieder geval wat respect, dacht de apprentice tevreden. ‘Ja, altijd al geweest’, antwoorde hij op de vraag van de kater voor hem. Het was al een grote droom geweest sinds hij wist wat een Leader was, en extra groot sinds hij tot apprentice werd benoemd. Toen was.. het ongeluk gebeurd, zijn vader die was aangereden. Eaglepaw wilde hem trots maken, en een net zo grote krijger als hem worden. Zijn clan laten zien wat hij waard was interesseerde hem niet zo veel, wat zijn clangenoten van hem vonden of van zijn meningen vonden ook niet. Het interesseerde hem echter wel wat zijn vader van hem dacht, en hij wilde zijn vader wel laten zien dat hij iets waard was. Maar ook voor het ongeluk wilde hij altijd al op de rots staan en de Shadowclan toespreken, zijn eigen clan.

Stormflight

“Dat is al beter, al mag je me wel gewoon Stormflight noemen, hoor,” grinnikte hij. Als de apprentice hem de hele tijd “meneer” ging noemen, voelde hij zich ook weer zo oud. “Wat is jouw naam?” vroeg hij geïnteresseerd aan de ander. Hij wist dat ShadowClanners soms nogal een behoorlijk trotse houding konden hebben naar anderen en dat sommigen al direct vijandig waren zonder dat daar een aanwijsbare reden voor was, maar Stormflight had wel het idee dat deze apprentice wel het één en ander wist van respect tonen. Elke apprentice verdiende eens in zijn leven een standje, zo was hij ook opgegroeid. Hij had nog nooit onrespectvol gesproken naar rangen die hoger waren dan hemzelf, maar er waren genoeg andere dingen die hij had uitgespookt en waar hij terecht een standje voor haar gekregen toen hij nog jong was. Stormflight gaf een knikje toen de ander aangaf dat hij graag in Acornstar’s pootstappen wilde treden. “Wel, als je hard werkt en je let goed op tijdens je trainingen, dan lukt het je misschien wel om dat doel te realiseren,” zei hij met een glimlach naar de ander. “Al denk ik dat het tot die tijd misschien beter is als je maar niet aan Acornstar wilt laten zien hoe graag je zijn plek wilt innemen,” zei hij met een plagerig knipoogje, knikkend naar de hoge rots waar de apprentice tot voor kort nog op had gestaan.

Elfje

Eaglepaw knikte toen de kater zij dat hij Stormflight heette, en was opgelucht dat hij niet de hele tijd meneer hoefde te zeggen. ‘Eaglepaw’, antwoorde hij kortaf toen hij zijn naam vroeg, dat iemand uit een andere clan aardig tegen hem deed betekende nog niet dat hij ook vriendelijk moest zijn, hooguit een beetje beleefd. Hard werken, goed opletten, dat was wat iedereen tegen hem zei. Eigenlijk niet, maar een of twee vertelden hem dat, de rest geloofde er niks van. Je word nooit Leader Eaglepaw, vergeet die droom. Dat had zijn moeder gezegd nog niet zo lang geleden, ergens na de dood van zijn vader. Zijn moeder was vriendelijk, maar dat was het ook. Ze had nooit in hem geloofd, iets wat zijn vader wel had gedaan, hij had hem altijd gesteund. Elke keer als iemand hem vertelde dat hij iets niet kon, dacht hij aan zijn vader, en dan kon hij de hele wereld aan. De apprentice liet zich niet vertellen wat hij wel en niet kon doen, dat bepaalde hij zelf wel. Eaglepaw liet de gedachte over zijn ouders los en keek omhoog toen Stormflight een opmerking maakte. ‘Ja, me... Stormflight’, zij hij vlug, ook al wist hij dat het niet ging lukken om uit de problemen te blijven. ‘Hoe was jij eigenlijk als apprentice?’

Stormflight

De kater stelde zich voor als Eaglepaw en Stormflight gaf een knikje. Hij eigende het feit dat Eaglepaw kortaf deed maar toe aan het feit dat hij een ShadowClanner was. Hij had tot dusver geen enkele ShadowClanner ontmoet die echt aardig kon doen en hij vermoedde dan ook dat het gewoon een beetje in het hart van de Clan zelf zat. Ze hadden allemaal een vrij trotse houding, al kon je dat van RiverClan ook wel zeggen. Stormflight had zelf ook een aardig portie zelfzekerheid, maar hij kon niet zeggen dat hij echt arrogant was of iets in die trant. De ander vroeg aan hem hoe hij was als apprentice en Stormflight grinnikte. De vraag verbaasde hem een beetje omdat hij had verwacht dat het de ShadowClanner niet veel kon schelen wat voor advies Stormflight hem kon geven, maar misschien kon hij Eaglepaw zo toch een beetje op weg helpen. “Zoals een apprentice zich diende te gedragen,” knipoogde hij naar de ander. “De regels opvolgen, heel hard je best doen en hier en daar toch wat rebels zijn en toch even iets doen wat niet mag. En dan is het gewoon een kwestie van niet betrapt worden, maar dat heb je niet van mij gehoord,” grinnikte hij. “Als je je honderd procent inzet voor je training en je draagt zorg voor je Clan, dan kunnen ze je ook niet te hard straffen voor de dingen die je uit rebellie wel eens doet,” stelde hij de ander met een klein knipoogje gerust.

Elfje

Eaglepaw luisterde naar het antwoord van de Riverclanner, en begreep het deels. Rebels was hij vast, hij vond het zelf niet, maar dat was wat de clan van hem vond. Dat niet gepakt worden was hij ook zeer goed in, en zijn donkere vacht hielp ook mee om na zijn nachtelijke uitstapjes het kamp in te komen zonder gepakt te worden. Maar regels volgen, dat was een van zijn minpuntjes. Regels zijn er om te breken, en hij was tot nu toe nog nooit gepakt en had nog nooit straf gekregen. 'Regels volgen lukt niet zo', zei Eaglepaw en maakte er een grapje van, door het net te zeggen alsof het niet zijn schuld was maar het gewoon niet lukte, zoals andere niet konden vechten. Na Stormflights volgende woorden knikte de apprentice, zich inzetten voor zijn clan lukte zeker. Hij volgde zijn trainingen altijd en zorgde dat hij voor hij kattenkwaad uithaalde prooi had geregeld voor de Elders en Queens. Hij moest een goede, nee, de béste Warrior worden, zodat hij later ooit een hoge rang kon krijgen, en anders gerespecteerd kon worden door de andere katten. 'Laten we het hopen...' De kans was helaas groot dat als hij gepakt werd, hij flinke straf zou krijgen, hoe hard hij ook werkte voor zijn clan. 'Vond jij alle regels en je strenge mentor niet irritant? Die van mij zeurt de hele tijd dat ik daar niet mag komen, en dat niet mag doen, en als ik er dan tegenin ga krijg ik weer een hele preek over respect...'

Stormflight

“Waarom verbaast me dat niet?” vroeg Stormflight op een plagerige toon. De apprentice had immers wel een beetje een attitude over zich heen hangen alsof hij zich niks aantrok van de regels, maar om eerlijk te zijn had de gemiddelde ShadowClanner dat gegeven wel. Ze hadden een bepaalde arrogante uitstraling die andere Clankatten niet of veel minder hadden, maar dat weerhield Stormflight er niet van om een praatje met hun te maken op the Gathering. En hoewel ze wel gewoon antwoord gaven, was het duidelijk dat er altijd een soort van terughoudendheid te vinden bleef in hun attitude en Stormflight vroeg zich af of dat soms met hun mentor te maken had. De apprentice begon hem vervolgens te vertellen wat hem op het hart lag en Stormflight probeerde zijn mondhoeken in de plooi te houden, al trilden zijn snorharen wel lichtelijk. Ah, een te strenge mentor. Daar had hij gelukkig nooit last van gehad, maar dat kwam ook wel omdat hij niet echt pogingen deed tot rebellie en gewoon altijd deed wat hem gezegd werd. “Ik denk dat je mentor vooral het beste voor je wilt,” zei hij op een warme toon tegen de apprentice. “Maar nee, dat probleem heb ik nooit gehad. Ik had eigenlijk best wel een goede band met mijn mentor, als ik het zo mag uitdrukken.” Een kleine glimlach gleed om zijn lippen. “Het beste wat je gedurende je hele training kunt doen, is gewoon luisteren en knikken. Tenzij het natuurlijk echt onrechtvaardig is, dan mag je gerust je mond openen en iets zeggen. Zolang je alles op een respectvolle manier doet, kan er vrij weinig gezegd worden van het feit dat je ergens tegenin gaat,” zei hij op een kalme toon tegen de ShadowClanner.

Elfje

Zijn mentor wilde het beste voor hem? ‘Dat lijkt anders niet zo...’ Zijn mentor leek hem alleen maar te willen stoppen van zijn avonturen, iets wat hij verschrikkelijk irritant vond. Eaglepaw keek verbaasd op toen Stormflight hem vertelde dat hij een goede band hadden met zijn mentor. Geen problemen kon hij nog wel voorstellen, maar een goede band? Dat kon hij absoluut níet voorstellen. ‘Hoe dan? Ik ken niemand die zijn mentor aardig vind.’ En dat was echt waar. Zoveel andere apprentices sprak hij niet mee, maar degene die hij goed kende hadden allemaal net zo’n hekel aan hun mentor als hij. Knikken en luisteren, klonk verschrikkelijk. Zijn mening niet uitspreken? Hoe goed hij ook probeerde om te glimlachen, knikken en ja zeggen hield hij gewoon niet vol, er kwam altijd wel iets verkeerds uit, hij kon zijn mond gewoon niet dicht houden. ‘Ik kan altijd nog een poging doen...’

Stormflight

Stormflight begon weer te lachen toen hij de reactie van de apprentice hoorde. “Geloof me, die apprentice versus mentor houding hebben veel katten op jouw leeftijd,” zei hij op een warme toon tegen de apprentice. “Ik denk dat als je een rondvraag in je Clan gaat doen dat er velen zullen antwoorden dat ze het niet goed kunnen vinden met hun mentor, zeker niet als ze nog maar net met hun training begonnen zijn. Je moet echter in je achterhoofd houden dat een mentor iemand is met veel ervaring en dat de dingen die hij zegt echt niet zomaar dingen zijn om je te belemmeren in je doen en laten, maar eerder om je te beschermen en je te wijzen op de gevaren van het Clanleven,” legde hij op een rustige toon uit. “Ik denk dat je wel gaat inzien wat ik bedoel naarmate je ouder wordt,” zei hij met een bevestigend knikje naar de apprentice. “Dan sta je daar bij je warrior ceremonie en dan denk je van: goh, die gekke RiverClanner had eigenlijk best wel een goed punt,” grijnsde hij naar de ander. Hij gaf een knikje toen de ShadowClan apprentice aangaf dat hij nog wel een poging kon doen. “Je zal merken dat een training veel vlotter verloopt als je niet constant het laatste woord wilt hebben,” adviseerde hij de apprentice. “En het bespaart je mentor weer flink wat hoofdpijn. Iedereen blij.” Zijn ogen twinkelden vrolijk terwijl hij de ander aankeek, al had hij weinig verwachtingen dat de ShadowClanner zijn woorden echt in zich op zou nemen. Op die leeftijd waren ze immers nog heel wispelturig.

Elfje