Not a question

Een koude blik was in zijn ogen te vinden terwijl hij op patrouille ging met een stel andere dwazen waar hij niet eens de moeite voor had genomen om hun namen beter te leren kennen. Het was de patrouilleleader die opdracht gaf aan bepaalde katten om mee te gaan op patrouille en hij had daar dan weinig tegenin te brengen, jammer genoeg. En dus ging hij dan gewoon met ze mee, maar keurde hij ze geen blik waardig en deed ook niet mee aan het opgewonden gepraat dat zich zo nu en dan wel eens voordeed tussen de katten die in zijn groepje zaten. Vooral de apprentices wisten soms niet dat ze hun klep moesten houden en Thawrage deed geen moeite om de afgunst in zijn blik te verbergen toen hij één blik wierp over zijn schouder naar de twee oudere apprentices die mee waren gegaan. Ze hielden gelijk hun bek toen ze de kwade blik van Thawrage zagen en wendden snel hun blik af. Hah. Dwazen. Thawrage offerde zichzelf op om achter te blijven zodat hij de grens kon markeren en zag tot zijn opluchting dat de andere vier dwazen door renden. Mooi, was hij daar ook weer vanaf. Hij markeerde zijn grens en liet zijn blik wat afwezig afdwalen naar de andere kant van de grens, waar hij de ogen van een apprentice ontmoette. Innerlijke diepe zucht. Niet wéér. Thawrage gunde haar niet eens een knikje en liep gewoon verder de grens af, waar hij af en toe markeringen plaatste. Hij had geen zin in een gesprek en deze apprentice mocht van zijn part opdonderen.

Meneer de WindClanner. Het was echt zijn geluk weer dat als hij eens op een niet brutale manier aangesproken werd door een apprentice, het weer zo’n mormel van een andere Clan moest zijn. Thawrage deed niet veel moeite om respect terug te tonen en keek in plaats daarvan met een koude blik over zijn schouder naar haar. “Wat?” bromde hij op een koude toon naar haar, zijn lichaam een kwartslag draaiend zodat hij zijn lichaam half in haar richting had staan en half in de richting van waar hij naartoe wilde gaan. Zijn gouden ogen namen haar in zich op en hij zag dat ze echt nog maar een jonge apprentice was, wellicht nog maar net uit de nursery. Dat verklaarde in elk geval waarom ze zo beleefd was. Als ze ouder zou worden, zou ze echt wel merken dat beleefdheid haar niet overal ging brengen en Thawrage was er zeker niet de beroerdste in om haar dat nu al duidelijk te maken. Zo behulpzaam was hij dan wel weer.

Haar ogen stonden warm, zacht en vriendelijk. Het soort blik dat hij wel herkende van sommigen in zijn Clan. Dat soort blikken waar hij de kriebels van kreeg en die hij het liefste wilde verpulveren met zijn woorden. Ze dachten allemaal dat de wereld vriendelijk tegen hun was als zij dat ook tegen de wereld zouden zijn en deze apprentice was geen uitzondering. Thawrage zag hoe ze hem geschrokken aankeek, duidelijk niet verwachtende dat de kater zo zou reageren. Ze vroeg of ze iets fout had gedaan en hij trok met zijn oortjes. “Heb ik dat dan gezegd?” vroeg hij op een langzame, half treiterende manier. Ze had niks fout gedaan, nee. Behalve dan het feit dat ze bestond en dat ze hier aan de grens stond om hem iets te vragen. “Wat moet je?” vroeg hij vervolgens op een koude toon, de spottende blik in zijn ogen verdwijnend. Als ze nu niet snel ging zeggen waarom ze zijn aandacht had getrokken, dan was hij weer weg. En dan zou hij de volgende keer dat ze op een respectvolle manier zijn aandacht trok niet reageren. Voor dit soort dwazen had hij geen tijd.