Fool me once, fool me twice

Silentpaw liet haar blik onzeker door het kamp gaan. Sinds dat Acornstar van zijn rots gevallen was, zag ze dat steeds meer katten ziekjes richting de medicine cat’s den gingen. Zij had zelf nog geen last van iets, maar ze wist niet of dat nog lang ging duren. Ze was niet per se bang om ziek te worden, maar ze vond het idee dat ze anderen aan kon steken wel eng. Zeker als dat katten waren met een zwakkere weerstand dan die van haarzelf. Een steek ging door haar hart toen ze een moederkat met een zieke kitten aan haar zijde naar de medicine cat’s den zag wandelen en ze wendde haar blik af. Ze besloot om buiten het kamp te gaan zodat ze kon gaan jagen. Ze had gezien dat Darktrail zich ook niet lekker voelde en vroeg zich af of ze een nieuwe mentor nodig zou gaan hebben. Ze maakte zich niet echt zorgen over het later worden van een warrior, maar wilde eerder dat hij beter zou worden zodat hij in elk geval veilig zou zijn van de ziekte. Ze liep het kamp uit, haar kopje vol met gedachten. Ze keek daardoor niet echt waar ze liep en knalde dan ook aan het einde van de tunnel vol tegen iemand op. “Sorry!” bracht ze geschrokken uit, haar oortjes naar achteren zakkend. “Sorry, sorry!”

+ @Lovebird