One day I'm going to take up your crown

Eindelijk. Eindelijk had ze een nieuwe mentor en kon ze haar training voortzetten. Het was op zijn zachtst gezegd een nogal excentriek type, maar het was goed genoeg. Zijn beloftes waren veelbelovend en als Aura in zijn ogen keek, kon ze niet bepaald insinueren dat hij loog als hij zijn woorden tegen haar sprak. Ze hoopte dus maar dat hij het waar kon maken en dat ze een paar stappen dichterbij haar final assesment zou komen. En dat ze Orchis van zijn troon kon stoten, natuurlijk. Over Orchis gesproken. Aura liet haar blik naar voren glijden en zag dat de commander ook in het kamp was. Ze bevond zich op het moment in de hoogste toren van de young one’s tower en kon dus letterlijk op iedereen neerkijken, iets wat best wel een mooie positie was. Ze liet haar groene ogen dan ook zonder schaamte op hem neerkijken terwijl ze haar ambitieuze gedachten volop hun gang liet gaan. Het zou inmiddels vast wel geen geheim zijn dat ze de zijde aan haar moeder graag wilde innemen, maar er was natuurlijk een verschil tussen iets willen en iets krijgen. Ze was echter vastberaden om haar doel te halen en als dat ten koste zou gaan van die naar verrotte orchideeën ruikende crowfood wat daar beneden liep, dan was het maar zo.

Aura gaf geen reactie toen Orchis zijn kopje naar beneden boog en het blijkbaar nodig vond om zijn gereedschap te wassen waar heel het kamp naar kon kijken. Ze vroeg zich voor één moment af of het daar zo proefde als dat hij rook en ze kon zweren dat een beetje gal op kwam zetten in haar keel. Aan de andere kant was het ook wel een grappige gedachte en Aura grinnikte terwijl ze zichzelf wegduwde van het gat en besloot om naar beneden te gaan. Ze nam rustig de treden om naar beneden te geraken en toen ze beneden stond, richtte ze haar groene blik op Orchis. Die was zichzelf inmiddels daar nog altijd aan het wassen en ongegeneerd liep Aura naar hem toe. “Weet je nog iets interessants te doen of heb je soms belangrijkere zaken om te doen?” Ze kon het niet laten om een nadrukkelijke blik op de vacht tussen zijn benen te werpen en richtte haar kille blik daarna weer op hem. Ze had niet echt zin om een gesprek met hem te hebben, maar ze had nog minder zin om toe te kijken hoe hij zichzelf daar op die specifieke plek waste en zich daarbij allerlei vragen te stellen waar ze eigenlijk geen antwoord op wilde hebben.

Aura wist haar kille blik te behouden toen Orchis haar toesprak, maar ze kon zich voorstellen dat een kat die minder sterk in haar poten had gestaan of een jonger iemand dit als tamelijk choquerend had kunnen ervaren. Het deed haar bloed koken bij het idee dat het Cheriey was die hier voor hem had gestaan. Ze kon zich voorstellen dat haar zusje er helemaal ongemakkelijk van zou worden en het liefste had ze de konijnenfreak gewoon kei hard een mep willen verkopen tegen zijn harses aan. Ze dacht niet dat het voor zijn IQ wonderen ging doen, maar voor die van haar in elk geval al wel. “Je slap hangend slangetje zal misschien niet bijten, maar ik kan niet beloven dat de tanden die zich naast mijn tong bevinden dat ook niet doen,” sprak ze met een zoet stemmetje tegen hem, al bleven haar groene ogen kil naar hem kijken. “En ik was eigenlijk ook nog niet van plan om flauw te gaan vallen, dus ik sla het voor deze ene keer af.” Ze wierp nog een nadrukkelijke afkeurende blik op het gevalletje dat tussen zijn benen hing en keek daarna weg van hem. Jakkes. Wie dacht hij wel niet wie hij was?

Aura’s snorharen trilden geamuseerd toen Orchis een bedreiging teruggooide in haar richting. Voor een buitenstaander klonk het misschien als een opmerking vol kinderlijke onschuld, maar Aura wist wel beter. Ze wist dat hij zijn woorden kon realiseren als ze dat echt wilde, maar het maakte haar niet echt bang. Ze voelde te veel afschuw voor hem om ook maar iets van angst voor hem te voelen, al had ze veel katten in de Elite gezien die daar anders over dachten. Ze wist dat Orchis van een heel ander level van gestoord was vergeleken met de rest van de verknipte zielen die ronddwaalden in de Elite en hoewel Aura soms haar momenten had dat ze wel op haar woorden paste, deed ze dat nu niet. Het ging haar te ver om haar op die manier toe te spreken en ergens was er ook dat deel in haar dat wilde laten zien dat ze een echte dochter van Brat was en dus geen angst kende, ook niet naar deze idioot. “Als je een interessante taak voor me weet te vinden, dan wil ik dat gerust doen.” Ze klakte afkeurend met haar tong. “Khada is weer nergens te bekennen, dus we zullen het zo maar op moeten lossen.” Katers en hun loze beloftes. Ze kon zich nog herinneren hoe hij haar had beloofd om… hoe had hij het ook alweer gezegd? Ze wist het niet meer, maar het had zogenaamd veelbelovend moeten klinken en toch hadden ze tot dusver maar bar weinig trainingen gehad. Dan moest het maar op een andere manier.