Let the darkness comsume you

De dagen begonnen nu echt wel saai te worden. En het zou nog anderhalve maan duren eer dat hij apprentice zou worden ook. Niet dat hij dacht dat zijn dagen er dan opwindender van werden, maar het feit bleef dan wel dat hij het kamp uit mocht, dat hij weer een stapje dichter zou zijn bij het worden van een warrior en dat het niet meer zo’n obstakel leek om leader te worden. Hij had al wel wat ideeën wat hij door kon voeren als hij leader zou worden en hij dacht niet dat die dwazen hier dat echt zo leuk zouden vinden. Sharkkit liet zijn blik door de nursery glijden en bleven kort hangen op Sunkit. Ugh. Was zij niet het zusje van dat mormel, Morningkit? Voor zijn part mocht heel dat nestje door een stel vossen opgegeten worden. Dat verdienden ze wel. Hun blikken kruisten elkaar en Sharkkit wierp haar een kille blik toe, waarna hij zijn blik weer van haar afwendde. Ze was zijn tijd en moeite niet waard, that’s for sure.

Sharkkit had het meestal wel in de gaten dat hij aangekeken werd. Nu dat hij meer gesprekken begon te hebben met anderen en ze er achter begonnen te komen hoe dat hij was, was hij iemand waar katten of erg voor terug deinsden of iemand die ze uit wilden dagen. Zijn blik gleed weer terug naar de rode kitten en hij ontmoette, zoals verwacht, haar blauwe blik. Sharkkit wierp haar een kille blik toe toen dat hij zag dat ze op een geniepige manier naar hem aan het kijken was en hij stond op, waarna hij zijn weg moeiteloos naar haar vond. “Is er soms een probleem, Sunkit?” vroeg hij op een kille toon aan haar. Hij hield zijn afstand van haar, maar boorde zijn groene blik in de hare en zwiepte traag met zijn staartje terwijl hij afwachtte op wat ze ging zeggen. Als ze een probleem ging maken over het gedoe met Morningkit, dan zou hij haar moeiteloos een mep geven als dat zou moeten. Hij was niet echt terughoudend puur omdat ze een she-cat was.

Zo, zo. Het poesje durfde te spreken, dat kon hij haar wel nageven. Ze was dan misschien van het vrouwelijke geslacht, maar ze had al bewezen meer ballen aan haar lijf te hebben dan die pieperd van een Morningkit ooit zou hebben. Sharkkit zou zijn hart al vasthouden als die dwaas apprentice zou worden. Als je hem naar een oorlog stuurde, zou hij het zeker niet overleven zonder de hulp van zijn Clanmates. Maar goed, misschien zouden er een paar dwazen samen met hem sterven in het gevecht en dan was dat ook niet zo heel erg. Sharkkit richtte zijn donkergroene strak naar Sunkit en hij lachte om de vraag die ze stelde, al was het geen echte lach. Het was een sadistische lach en zijn gifgroene ogen flikkerden kwaadaardig terwijl hij in haar richting keek. “Een goede reden?” Hij haalde zijn schouders op. “Morningkit wilde spelen en ik ging daar in mee. Ik kan er toch niks aan doen dat zijn visie van spelen anders is dan het mijne?” Hij haalde zijn schouders op, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat hij ervoor had gezorgd dat Morningkit nu met een wonde rondliep. Niet zijn probleem. Hij snoof spottend toen hij haar naar achteren zag stappen. “Heel stoer om met zo veel pit op me af te komen en dan vervolgens als een bange mus weg te stappen. ShadowClan kan echt trots zijn op zo’n toekomstige apprentice.”