Candy Cane Lane

Onderwerp: Candy Cane Lane di 15 dec 2020 - 15:22

Het was avond en hij had Eveningglow maar heel even gezien. Ze was een kennis van hem en natuurlijk ook de deputy van de clan, maar sinds ze zwanger was, was ze anders. Dit gebeurde wel eens vaker met poezen. Ze werden veel zachter of net veel feller. Hij nam een kleine muis van de prooistapel en liep op een stevige tred naar de Nursery. Daar aangekomen propte hij zijn grote lichaam in de kleine den. Hij liet zijn vaalblauwe ogen wennen aan het licht. Ze lag wat verder van de ingang. Nightgrackle schraapte zijn keel. Hij liep op haar af en liet de prooi vallen voor haar neusje. "Goede avond Eveningglow, ik zag je niet tijdens Sharing Tongues, dus ik dacht, laten we deze bevallige dame een bezoekje brengen.", miauwde hij met een zware stem. Hij speelde graag met woorden, al vond niet iedereen dat even grappig.

Onderwerp: Re: Candy Cane Lane za 19 dec 2020 - 11:14

Ze was wakker en lag een beetje te kniezen. Soms als de pijn wat minder was, had ze vaak zo’n moment. Dan werd ze wat chagrijnig, omdat ze zich dan realiseerde hoe weinig ze eigenlijk kon. De blik in haar felgele ogen stond wat donker terwijl ze voor haar uitstaarde. Ze keek op toen er iemand binnen kwam. Vaak was het een moederkat of een vader van kittens. Dat was dit keer alleen niet het geval. Het was Nightgrackle die binnen kwam. Verrast keek ze naar de kater die haar kant op kwam. Naast de gezamenlijke patrouilles hadden ze nooit echt een band op gebouwd. Nou was dat niet gek bij haar. De enige kat die ooit echt dichtbij was gekomen, die geen familie of apprentice van haar was, was Glazeheart. En ja misschien Thornstar ook wel, maar dat was toch weer anders. Voor de rest hield ze iedereen op afstand. Ze trok even geïrriteerd met haar oren toen hij bevallige dame zei. Hallo, hij hoefde het er nog niet even in te wrijven. Ze mocht niet meer snauwen van haarzelf. Toch was dat vrij lastig met die vervelende hormonen in haar lijf en de pijn die haar zo belemmerde. Ze toverde een gemaakte glimlach om haar lippen. “Dag Nightgrackle,” Miauwde ze toen. Ze keek naar de muis die hij voor haar had meegebracht. Iedereen nam nu altijd iets voor haar mee. Ook zoiets wat ze maar moeilijk kon accepteren, als wist ze dat ze geen keus had. Ze kon het simpelweg zelf niet meer.