Tell me that you hate me more than love me all the time

Het werd duidelijk kouder. De dagen werden korter en kouder, maar daar had Thawrage vrij weinig last van. Hij was een Tunneler en hij was inmiddels gewend geraakt aan de koude temperaturen. Aangezien hij al vanaf het moment dat hij een apprentice geworden was constant in die tunnels zat, was hij gewend geraakt aan de kille temperaturen ondergronds en deden zowel Leaffall als Leafbare hem vrij weinig. De kater had sowieso betere dingen te doen dan constant te klagen over de kou en hij negeerde dan ook de stevige bries die op kwam zetten en hem bijna tot op het bot verkilde. De kater veerde van zijn pad af en ging naar het gedeelte buiten zijn territorium in plaats van richting de tunnels. Hij had daarnet opgevangen dat een groep van zijn denmates nog één kat zochten om mee te gaan op patrouille en hij wilde buiten hun bereik zijn als ze in de gaten hadden dat hij ook nog rondliep zonder taak. Hij had wel wat beters te doen dan zijn tijd te spenderen met die dwazen en dus ging hij in de richting van het Lost Territory, waar hij zijn tijd zou spenderen totdat hij zeker wist dat hij niet mee gevraagd zou worden op patrouille. Het trage tempo van die dwazen aanhouden zou één kwelling zijn, het constante gekwebbel en de leiderachtige houding van een dwaas op te moeten volgen die niet eens zijn deputy of leader was zou iets heel anders zijn. En dus liep Thawrage niet veel later door het verloren territorium, waar SkyClan ooit geheerst had. Nu hadden Twolegs het gebied in beslag genomen en hij trok zijn neus geïrriteerd op toen de scherpe geur van Twolegs zijn neusgaten binnen drong. De kater ging bij een groep verbrande stompen van bomen zitten en liet zijn ijskoude goudkleurige blik over zijn omgeving glijden.

Vandaag was ze er weer op uitgetrokken. Ze had vandaag een vrije dag en ze vond dat ze die ook wel had verdiend na al haar werk afgelopen dagen. Maar op haar vrije dag luieren was niet iets waar ze een ja op zou zeggen. Ze zou deze tijd gebruiken om iets anders te doen; een plek bezoeken. Het was niet heel bijzonder, maar in haar ogen was het heel veel waard. Zelfs al viel de wind erg hard tegen en bracht het allemaal kilte toe op haar witte vacht, ze viel niet voor zulke simpele dingen. De poes had al moeilijkere en hardere dingen meegemaakt. En die zou ze ooit wel eens rechtzetten, maar voor nu was het doodleuk naar een oudclanse territorium gaan. Er waren allemaal tekenen van vernieling, het gras hier was dood en de bloemetjes waren vertrappeld. Verderop zag de jonge kattin een bruine kater zitten met een WindClan geur. Hij leek te kijken naar de omgeving, een verwoeste omgeving. Die twolegs en hun monsters waren een schande voor hun bos. Daar was ze wel zeker over en op een dag zou ze wensen dat ze hun kreten zouden horen terwijl ze allemaal af zouden sterven, maar dat was enkel een bitterzoete droom geweest. Nu stapte ze wat dichter naar de kater toe maar zei nog niets. Ook in haar groene ogen was er nog niets af te lezen.

Het duurde alweer niet lang eer dat hij vergezeld werd. Deze keer was het echter niet door één van zijn Clanmates – wat hij eigenlijk sowieso al niet verwacht had – maar door een kat van een andere Clan. Thawrage leefde al lang genoeg en had al genoeg ervaring om te weten dat dit een ShadowClanner moest zijn. Van alle Clans wist hij dat WindClan als zwakste Clan werd ervaren en dat zeker de ShadowClan apprentices zich nog wel eens pesterig op konden stellen. Thawrage hoopte dan ook dat Oakpaw geen ShadowClanner tegen zou komen. Als hij dat ooit zou ontdekken, dan was de kat die Oakpaw pestte nog lang niet jarig. Thawrage’s koude blik ging naar opzij en ontmoette de groene blik van een poes die iets ouder dan hem leek te zijn, maar die hij nog niet eerder had gezien. Het was dan ook niet alsof hij echt veel aandacht besteedde aan introducties. Als hij op een Gathering was, dan hield hij zich afzijdig en luisterde enkel naar wat er gezegd werd door de leaders. En aangezien de problemen van andere Clans hem ook niet interesseerden, luisterde hij ook daar vrij weinig naar wat er gezegd werd. Er viel niets te lezen in haar blik en na een ongeïnteresseerde, koude blik van hem in haar richting wendde hij zijn blik weer van haar af. Hij had geen drang om iets te zeggen en dus zei hij ook niks. Als ze per se een gesprek wilde hebben, moest ze zelf maar beginnen.

De kater deed niet veel, hij zei niets en bleef gewoon zitten. Het enigste wat hij had gedaan was wat staren naar haar en verder niets. Ze ging zelf gewoon zitten en keek naar de verwoeste omgeving waarbij de wind zachtjes stof omhoog deed blazen. Het was een plek gevuld van stilte nadat de Twolegs hier hun werk hadden gedaan. Het moest niet zo hebben geëindigd. Maar het was wat het was, en wat er ook gebeurde, de Twolegs mochten niet nog meer vernietigen. De warrior had nu zelf een apprentice die ze moest trainen en alhoewel het soms niet vlot ging moest dat gebeuren. Niets ging echt vlot vlot laatste tijd, je had deze plek als voorbeeld en dan haar apprentice die ze moest trainen. Tja. Zelf had de witte kattin nu ook niets te zeggen tegen de onbekende windclanner die naast haar zat. Het was gewoon even stilte.

De kattin besloot ook om niks te zeggen, iets wat Thawrage wel kon waarderen. Hij hield van de stilte die hem niet vaak omringde in zijn Clan. Hij koos er dikwijls dan ook voor om uit het kamp te gaan om zo veel mogelijk drukte van anderen te ontwijken en nu deze kattin ook gesteld leek te zijn op de stilte leek dat perfect te combineren met zijn eigen nood aan rust. De stilte leek echter niet lang te duren. Niet per se omdat deze verbroken werd door de kattin naast hem, maar omdat een paar luidruchtige Twolegs net op dat moment op het toneel besloten te verschijnen. Thawrage ontblootte kort zijn tanden toen hij gekraak achter zich hoorde ten teken dat de Twolegs steeds dichterbij kwamen en na één korte blik in de richting van de kattin keerde hij haar de rug toe en besloot om een veiliger deel op te zoeken van het verloren territorium. Hoe zij hier uit geraakte, moest ze zelf maar uitzoeken. Hij was in elk geval weg hier.

Het was erg stilletjes. Het enigste geluid was de wind die huilde door de overige takken en de stof die je hoorde wegwaaien. Het deed wel deugd, zo’n goede rust. Jammer genoeg werd die rust al snel verstoord toen ze beiden gekraak leken te horen en de luide kreten van de twolegs. De kater maakte dat hij wegkwam door haar de rug toe te keren, en aangezien ze niet goed wist waar er veiligere plekken waren, besloot de witte poes maar snel de andere te volgen. Ze trippelde voorzichtig naar de ander toe tot ze netjes naast hem liep. De kattin hield niet erg veel van met anderen om te hangen, zeker niet met buitenclanners, maar als er twolegs waren hadden ze wel één en dezelfde vijand. Het betekende niet dat zij en die windclanner vrienden zouden worden op het einde, dat zeker niet. De emotie in haar groene ogen bestond dan ook alleen maar uit koelte, niets anders.

Ze volgde hem. Ze vólgde hem. Welke uitwerking op she-cats had hij in vredesnaam? Eerst Rabbitcharm, daarna Peonybell en nu deze kat weer. Het irriteerde hem mateloos dat de ShadowClanner naast hem ging wandelen en hij kwam dan ook abrupt tot een halt. "Ben je niet oud en wijs genoeg om zelf een uitvlucht te zoeken?" stelde hij zijn vraag op een koude toon aan haar. Het gekraak achter hun werd terug erger, maar Thawrage besteedde er niet al te veel aandacht aan. Zijn goudkleurige blik bleef strak op de ShadowClan warrior gericht terwijl hij wachtte op een geldig antwoord.

Natuurlijk deed de kater alleen maar irritant, want zo waren WindClanners nu eenmaal. Allemaal stomme konijnenvreters die alleen maar om hunzelf gaven. En nog een bonus! Ze hadden niet eens bomen in hun territorium. Het was zo flauw allemaal. “Doe niet moeilijk.”, begon de witte poes streng. “We zoeken allebei een uitweg van het gevaar in de buurt. Het is altijd beter met z’n tweetjes dan alleen.”. De koelte in haar groenblauwe blik kaatste terug naar de gouden ogen van de kater. Snel keek ze achterom en snelde toen haar pas wat, waardoor ze de ander zelfs wat voorstak en haar pluizige staart bijna in zijn gezicht sloeg, maar het was toch dichtbij genoeg om over te komen als een kleine last.

Thawrage rolde met zijn ogen toen de ShadowClan kattin zei dat hij niet zo moeilijk moest doen en toen vervolgens begon te brabbelen over iets dat een uitvlucht zoeken met tweeën gemakkelijker was dan alleen. Of zo iets. En hij maar denken dat ShadowClanners katten waren die helemaal niet op buitenstaanders gesteld waren. Het feit dat ze leek te denken dat hij haar ging beschermen als er iets zou gebeuren, was een feit dat hem bijna aan het lachen maakte. Die drang zakte echter al even snel weer als dat hij gekomen was toen ze haar staart half tegen zijn gezicht zwiepte. “Weg met dat ding of ik breek al je botten in je staart,” waarschuwde hij haar terwijl hij de walm van zoete geur die van haar af kwam zo goed en zo kwaad als het ging probeerde te negeren. “Zie ik eruit alsof ik het type ben dat in een team wil werken? En al zeker niet met iemand van een andere Clan. Zoek je eigen pad en donder een eind op, ja?” Hij richtte zijn koude blik op haar en versnelde zijn pas waarbij hij haar makkelijk achter zich liet met zijn grote poten.