[SPOOKTOCHT] When the sun goes down

Eaglepaw liep zo zacht als hij kon richting de uitgang van het kamp, en keek behoedzaam om zich heen, op zoek naar iemand die hem kon tegenhouden. De kust leek veilig en de apprentice rende met en paar vlugge passen het Shadowclan territorium in, eindelijk vrijheid. Hij had de hele dag taakjes moeten doen, mos verschonen in de nursery en prooi naar de elders brengen. Soms was apprentice zijn zo saai, en soms super spannend. Konden ze niet altijd vecht bewegingen leren en in bomen klimmen? Dat zou beter zijn voor iedereen, of in ieder geval voor hem. Eaglepaw keek nog een keer om zich heen en zag dat de zon langzaam naar beneden zakte en de maan al bijna volledig zichtbaar was, hij zou eigenlijk al in zijn nest moeten liggen. Maar hij zou niet lang wegblijven, en had een klein uitstapje wel verdiend. Als het echt laat werd zou hij het kamp wel weer insluipen en niemand zou iets van zijn afwezigheid merken, hoogstens een van de andere apprentices en die zouden hem echt niet verraden. Eaglepaw stond stil en dacht na over waar hij nu heen kon gaan, hij had bijna alle plekken al verkent, dus misschien een tripje door het héle territorium deze keer?

Terwijl hij om zich heen keek, zag Eaglepaw drie paden. Hij dacht goed na over waar hij wel is heen was gegaan, en keek nog een keer goed. Het pad dat duidelijk een pad was had hij al vaak op gelopen, met de training en met uitstapjes zoals deze. Het was tijd voor avontuur en nieuwe dingen, dus dat pad ging hij absoluut niet in. De andere paden herkende hij niet, en de apprentice twijfelde waar hij heen zou gaan. Het was al laat, dus hij koos een goed begaanbaar pad, hij hoefde ook geen vieze poten nu. Vrolijk liep hij het pad in, en keek om zich heen bij elke stap die hij zette. Het Shadowclan territorium was geweldig, en er was altijd wel wat nieuws te ontdekken, zeker nu hij nog maar net apprentice was. Enthousiast liep hij verder terwijl er af en toe een tak tegen zijn poten aansloeg, maar het interesseerde hem niet. Hij was vrij, voor heel even vrij van alle regels.

-Keuze B

Eaglepaw liep verder, en niet veel later kwam hij aan bij een onbekende plek. Het was een rivier, of zo leek het in ieder geval in zijn ogen, maar het water stroomde toch redelijk snel. Voor hem, een apprentice die nog nooit een stroompje had gezien, was het enorm obstakel, een die hij het liefst vermeed. Hij kon maar beter niet in de buurt komen, wie weet viel hij wel in het water, en er was niemand die hen kon redden nu de zon bijna onder was. Een beetje avontuur was leuk, maar hij verdronk liever niet, nog niet. Dit betekende dat hij het pad niet verder kon vervolgen, hij moest dus ergens anders heen. Zijn oog viel op een nieuw pad die naast de oever liep, perfect dus. Enthousiast liep Eaglepaw verder, hij had wel lang genoeg gewacht, het was tijd om verder te gaan.

-keuze C

Na nog een stuk gelopen te hebben, merkte hij opeens dat de lucht ondertussen helemaal donker was geworden. Gelukkig was de maan er nog om zijn pad te verlichten, en kon hij zonder problemen verdergaan, zijn scherpe ogen hielpen ook mee natuurlijk. Opeens werd de stilte verbroken door een harde schreeuw, uit het niets, en verdween evensnel als hij gekomen was. Zenuwachtig keek de apprentice om zich heen, maar zag niets. Waar kwam het vandaan? Hij moest het uitzoeken, en wel nu, het kon belangrijk zijn. Zonder er over na te denken rende hij de richting op waar hij dacht dat de roep vandaan was gekomen, verder langs het riviertje.

Eaglepaw liep behoedzaam verder, maar er was nog steeds geen spoor van waar hij dan ook naar opzoek was. Geen enkele nieuwe aanwijzing, geen geluid of iets waar de schreeuw vandaan kwam. Toen plotseling uit het niets lag daar iets, langs de oever van de rivier. Een lichaam, het lichaam van een kat. Zijn hart klopte in zijn keel, en bloednerveus liep hij dichterbij. Wat was er iemand dood was? Geen tijd te verliezen dus, en de apprentice zette het op een rennen. Hij was nu dichtbij het.. het lichaam, en herkende welke kat het was. Scarletpaw, een van zijn mede-apprentices. Snel liep hij de laatste passen richting de poes en bleef in paniek staan. Wat moest hij nu doen?! Hij was geen medicine cat, en had geen flauw idee wat er aan de hand was. In het ergste geval was ze dood, en dat maakte hem alleen maar meer in paniek, wat als ze écht dood was? Snel luisterde hij naar haar ademhaling, die er gelukkig nog was. Alleen flauwgevallen dus... maar hoe dan? Waarom was ze flauwgevallen? Was het een ziekte, of misschien iets waardoor ze geschrokken was? Er was nu geen tijd om na te denken over de oorzaak, het belangrijkste was nu om de apprentice wakker te maken, het zou nog een lastige tocht worden terug naar het kamp met het gewicht van de poes om mee te dragen. Zachtjes schudde hij Scarletpaw heen en weer, en wachtte op een reactie.

- Optie A

Gelukkig, ze leefde nog. Opgelucht haalde Eaglepaw adem toen de poes haar ogen opende, ook al leek ze er nog niet helemaal bij. Het zou nu allemaal goed komen, ze zouden terug gaan naar het kamp en de medicine kat zou naar Scarletpaw kunnen kijken. Het was veilig. Toen merkte hij dat de blik van de ander ergens anders naar keek, iets achter haar. Ze zou vast gewoon moe zijn, dat was alles. Nog voordat de jonge kater iets tegen haar kon zeggen, hoorde hij dezelfde keiharde schreeuw als een tijdje geleden, en hij kwam van Scarletpaw. Na een paar seconde bedacht hij om achterom te kijken, maar het was al te laat. Een harde klap raakte zijn nek en alles werd zwart.