A lost for life

Featherpaw had het moment het liefste willen uitstellen, maar haar moeder had er op gestaan dat ze naar de nursery zou gaan om de nieuwe kroost van Frayhowl en Fallenflight eens te gaan bekijken. Hoewel haar moeder wist dat haar dochter overgevoelig was, wilde ze toch dat haar dochter zo veel mogelijk kans maakte om vrienden te maken en ook gewoon om haar respect te betuigen naar de nieuwe ouders. Waarschijnlijk was al een groot deel van de Clan komen kijken, maar Featherpaw had er geen behoefte aan om weer in een ruimte vol met prikkels te zijn. Ze wilde echter niet tegendraads doen en dus trok ze maar schoorvoetend naar de nursery. Ze hield haar adem in, maar de geur van melk drong nog steeds tot haar neusgaten door en hoewel het niet het meest onaangename ding was om te ruiken, voelde ze toch de drang opkomen om te niezen. De kittens waren gelukkig stil en de meesten leken te slapen, wat het voor Featherpaw al wat gemakkelijker maakte om naar binnen te gaan. De kattin vond de nieuwe kroost al snel en keek op ze neer, er niet echt iets bij voelend. Vroeger zou ze het misschien fantastisch hebben gevonden en zou ze nieuwsgierig zijn geweest, maar het slaapgebrek en de constante overlading aan prikkels haalde haar zin in het leven echt wel weg. Ze wilde net weggaan toen één van de kittens haar ogen opende en ongemakkelijk zijnde bleef Featherpaw staan. Ze gaf de kitten een simpel knikje en keek toen weg. Wanneer zou het beleefd zijn om weg te gaan?

De tijd was al gauw voorbij gevlogen en Poppykit was gegroeid. Iets van haar toekomstige personaliteit was al naar boven gekomen, maar dat zou binnenkort vervormd woorden door de onbalans in haar brein. Het had nog niet veel kans gekregen om naar boven te komen, maar haar leven was vooral ook rustig geweest en zolang ze bij een van haar ouders in de buurt was, dan voelde ze zicht niet onveilig. Toen ineens een schaduw over het nest viel, opende de jonge kitten haar oogjes. Een vreemd gezicht staarde haar aan en een licht onbehaagelijk gevoel kroop omhoog, samen met een nieuwsgierigheid die iedere actie van een kitten beïnvloedde. “Wie jwij?” Vroeg ze achterdochtig. Ze wist niet wie dit was, niet een van de katten uit de nursery, in ieder geval. Ze wist dus ook niet wat ze kwam doen.

Featherpaw kende de kitten niet. Of toch niet persoonlijk. Als haar moeder haar er niet op had gewezen dat het onbeleefd zou zijn als ze de nieuwe kroost niet eens zou gaan bezoeken, dan zou ze hier waarschijnlijk niet eens geweest zijn. De achterdochtige blik waarmee de kitten haar opnam, beviel haar helemaal niet en alles schreeuwde in haar om gewoon weg te gaan. Normaal gezien was ze heel erg sociaal, maar sinds ze te horen had gekregen dat ze hoogsensitief was, was niks in het leven nog echt leuk voor haar. Als ze iets verkeerds zou zeggen en de kitten zou het op een schreeuwen zetten, dan zou ze daar de rest van de dag de gevolgen van moeten dragen en dat was niet echt iets waar ze naar uit keek. “Featherpaw,” sprak ze op een zachte toon, hopend dat als zij zacht zou spreken dat de kitten dat ook zou blijven doen. “En wie ben jij?” vroeg ze. De namen van de nieuwe kroost waren volledig langs haar heen gegaan, dus het was misschien slecht, maar ze had écht geen idee wie er hier voor haar stond.

De ander stelde zich voor als Featherpaw, maar dat zei de kitten natuurlijk helemaal niets. Wat kwam zie hier doen? Ze hoorde hier niet thuis. Poppykit bleef haar aankijken, ze zou haar oogjes niet van de ander af halen, ook niet toen deze vroeg wie zij was. Toch twijfelde ze wel even of ze haar naam wel aan een vreemdeling moest vertellen. “Powpykit,” kwam er uiteindelijk toch uit haar bekje.

De kleine kitten antwoordde dat ze Poppykit noemde en Featherpaw gaf een knikje. “Dat is een mooie naam,” zei ze op een zachte toon en ze probeerde te glimlachen naar de kitten, maar ze merkte dat het maar half en half ging en dus hield ze er al snel mee op. Gelukkig waren kittens zo jong dat ze emoties van anderen nog niet opmerkten, dus Featherpaw hoefde in elk geval niet te rekenen op vervelende vragen. En het leek er ook op dat Poppykit net zo min wilde dat zij in de buurt was als dat Featherpaw dat zelf wilde. “Nou eh…” Ze wiebelde ongemakkelijk met haar oortjes. “Dan ga ik maar.” En ze maakte al aanstalten om zich om te draaien. Hoe sneller ze weg kon van dit ongemakkelijke tafereel, hoe beter.