Dead is the song of life

Het was wellicht een koude dag, maar dat weerhield Nelthilta er niet van om naar buiten te komen. Er was een reden waarom de albino kitten nooit zielig in een hoekje zat. Haar papa mocht misschien overleden zijn voor Bloodclan en haar mama mocht wellicht een vieze, smerige Shadowclanner zijn maar zij was Nelthilta, en zij kon als een van de weinige kittens bij Orchis komen. Haar ome Orchis die haar had geleerd een muis te doden. Die haar leerde gefascineerd te zijn door pijn van anderen en de dood, want het einde mocht er wellicht zijn maar bang was het witte bolletje onschuld nog niet. Ze had weinig te vrezen, ze was nog te jong om te begrijpen dat dood soms met pijn kwam, dat pijn soms een kat kon beangstigen. Kon doen verstijven. Haar blauwe ogen gleden naar een andere Bloodclanner toe voordat ze voorzichtig op haar af sloop - in haar geval denderde - en diens staart aan viel. Ja, de dappere Nelthilta was alvast met haar training begonnen, zacht grommende geluidjes verlieten haar keel. De staart, de giftige slang moest dood!

Nelthilta was een kitten die onder de indruk moest zijn van de kracht van een ander om daadwerkelijk diens grenzen te respecteren. Het was simpelweg omdat de albino kitten enkel door gestoorde katten werd opgevoed, dat zijzelf deze gekte als de norm zag. Ze was heel normaal, haar fascinatie met de dood was ook gewoon zoals het was. Ze zou wellicht een heel andere kitten zijn geweest als ze was opgegroeid in Shadowclan maar haar vader en Ome Orchis hadden haar bemachtigd. Ze was een Bloodclanner met vies bloed. Dit betekende dan ook dat de kleine albino zo af en toe andere Members zou treiteren met haar nog kleine maar scherpe tandjes en nageltjes. Gewoonweg omdat ze zich verveelde en wilde laten zien dat ze sterk was. Ondanks het feit dat de zon soms pijnlijk was in haar ogen en ze anders was qua vacht en uitstraling. Een paar diepblauwe woeste ogen werden op de kitten gericht toen deze de staart - slang - aanviel. De gedeeltelijk vlamkleurige kattin keek haar woest aan. In een paar seconden had ze een rode poot op haar lichaam waardoor de albino snel de greep op de staart verslapte. De druk werd steviger waardoor de kitten haar oortjes in haar nek drukte. Het duurde niet lang voordat ze op werd geschept en weg werd geslagen. Gelukkig was ze net als elke kat in staat om op haar pootjes te landden en hierdoor voelde het voor haar enkel als een spel aan. Ze vloog! 'God riddance, blijf met je psychopate pootjes van mijn staart af Nelthilta!' snauwde de kattin kwaad waardoor de albino kitten haar kleine, tere lichaam uitschudde en met een vies gezicht naar haar nu vieze vacht keek. Immers zorgde het vliegen ervoor dat ze haar vacht besmeurde met wat er op de grond had gelegen. Haar blauwe ogen gleden naar de kattin voordat ze er met een betreurd kopje op haar af stapte. 'Nu ben ik bah,' Piepte ze gefrustreerd terwijl ze naar haar licht besmeurde vacht keek. Het prinsesje was komen spelen, ze was nu even niet gefocust op het verslaan van de grootheden maar meer op haar vacht dat er perfect uit moest zien en natuurlijk het vliegen. Misschien kon ze nog een keer vliegen? Als ze van diens rug sprong? Nieuwsgierig stapte ze dichterbij. 'Nog een keer?' Murmelde ze zachtjes tegen niemand in het bijzonder. Misschien was vies worden niet zo erg als ze even zo heeeeeel groot was.

Nelthilta was niet bepaald opgevoed zoals een kitten in een normale Clan opgevoed zou worden. Orchis was haar voorbeeld en daarnaast had ze al zeer jong te maken gekregen met de dood. Het zag er voor haar meer uit als een avontuur dan iets dat ernstig was. Wellicht ook omdat het niet altijd vervelend was dat iemand verdween, de dood was een magisch gegeven voor de albino kitten. Ze was nog jong, maar duidelijk al gevormd door haar ervaringen in Bloodclan. Misschien was ze een ander soort kattin geworden als ze bij haar moeder in Shadowclan was blijven wonen. 'Nee Nelthilta, je moet persoonlijke grenzen kennen.' Mauwde Hyzenthlay waardoor de witte kitten haar blauwe ogen samenkneep en haar kop ruw schudde. De ander zou boeten voor haar vieze vacht! De kitten mopperde er dan ook over, want ergens bleef het een klein prindesje. 'Bah is vies, je bent vies en vuil, niet bah. Je moet eraan leren wennen kleintje, je gaat nog vaak vuil worden.' Als zij zich ongemakkelijk voelde, dan zou Hyzenthlay dat ook doen. Ze negeerde dan ook de zucht voordat ze uit wraakt met haar vieze poten op de vacht van de grotere kattin drukte. Ha, haal dit er maar eens af! Haar blauwe ogen gleden naar haar vieze vacht, waarna de kitten gegeneerd met haar staart zwiepte. 'Ik haat vies. Ik niet vies zijn alleen.' Taal was ook iets waar ze nog aan zou moeten werken, wellicht hielp het niet dat ze niet meer werd opgevoed door een Shadowclanner en dat haar vader er niet was om haar de juiste manieren te leren. In Bloodclan waren manieren echter niet altijd, van belang. De sterkste zouden overleven.