True beauty will never return

Icepaw klemde haar kaken geïrriteerd op elkaar terwijl ze het kamp uit stormde. Ze had de spottende blikken van haar broers heus wel gezien. Het was niet haar fout dat ze niet in hetzelfde nestje was geboren en dus vier maanden achter liep met haar training, wat niet echt bevorderd werd door het feit dat haar vorige mentor ziek was gevallen en Irishunter haar training over had moeten nemen. Niet dat ze Irishunter in twijfel trok, maar het was allemaal gemakkelijker geweest als Clawtongue nog gezond was geweest en haar training voort had kunnen zetten. De kans dat hij dat echter nog ging doen, was ontzettend klein en Icepaw kreeg al een zwaar hart bij het idee wat er kon gebeuren als hij binnen dit en een paar dagen geen verbetering zou laten zien. Icepaw’s gedachten dwaalden weer af en het was dan ook om die reden dat ze niet echt bezig was met de richting van waar ze naar ging. De kattin stond pas stil toen ze het zacht gezoem van wespen hoorde, al was deze veel minder aanwezig dan in de warmere seizoenen. Ze liet haar blik naar voren glijden en zag dat de takken die eens zo vol stonden met bloesems nu alleen nog maar kale takken hadden. Icepaw slikte toen ze terugdacht aan het moment dat ze haar ronde had gedaan met Clawtongue en de takken toen nog vol hadden gestaan met bloesems. Het ding was… de bloesems kwamen wellicht volgend jaar nog terug, maar viel hetzelfde te zeggen over Clawtongue?

Alle takken waren kaal. Er waren geen bloesems meer en ook geen bladeren. Alle bladeren lagen met een bruine kleur op de grond en ze waren bijna volledig verrot dat ze bijna volledig verteerd waren door de natuur. Dit was een teken dat leafbare echt om het hoekje schuilde, en daar keek ze zeker niet naar uit, het was zo koud, en net dan moesten haar kittens apprentices worden. Het viel haar echt niet mee, want wat als ze niet konden wennen aan de koude sneeuw? Wat als ze niet goed konden leren jagen omdat er zo weinig prooi was? De kattin was ergens wel bang voor ze, maar ze hield zich in door diep in en uit te ademen. Verderop zag de queen een andere poes, eentje met een witte vacht. “Icepaw?”, vroeg de poes toen. De kattin was al een queen toen ze nog maar Icekit was en kon haar daarmee al herkennen. Ze leek zoveel volwassener nu vergeleken met vroeger, en daar kon ze ook niet aan wennen. Ze kon aan niets wennen.

Icepaw’s gedachten werden onderbroken door een zachte stem. Hoewel Icepaw meestal bekend stond als iemand met een sterk karakter en iemand die ook wel bits kon oeverkomen, was ze dat niet naar katten die ze mocht. Ze liet haar blik naar opzij glijden en zag dat het Mistynose was, waardoor er een zachte blik in haar grijze ogen verscheen. Mistynose was al queen geweest toen dat Icepaw nog maar een kitten was en Icepaw had zich altijd thuis gevoeld bij de zachtaardige kattin. Ze had vier prachtige kittens op de wereld gezet die binnenkort ook apprentices zouden worden. Icepaw stond op en liep dichter naar Mistynose toe, waarna ze naast de queen ging zitten. “Hallo,” begroette ze de kattin op een zachte toon. “Hoe gaat het met je? Je zal vast wel heel trots zijn nu dat je kittens bijna apprentice worden.” Ze richtte haar blik naar opzij en een kleine glimlach verscheen om haar lippen terwijl ze op het antwoord van Mistynose wachtte.