Courage is hard to find

Ze was nog klein, heel klein. Haar oogjes waren nog niet lang open en ze was nog maar net in staat om rond te wandelen. Ondanks haar fragiele verschijning, zat ze vol met energie en leven. Ze was scherp, dat was iets wat nu al duidelijk was. Bij elk geluidje, elke verschijning vlogen haar oortjes de lucht in en schoot haar blik naar dat was haar aandacht trok. Ze was ze hyper, soms tot vervelends toe. Maar de nursery uit..? Ho maar. Dat ging niet gebeuren. Ze zag wel hoe haar broers op avontuur gingen. Stormkit en Legacykit maakte nu al avonturen mee in het kamp. Vixenkit kwam niet verder dan de opening van de nursery. Ze vermaakte zich wel daar waar het warm en veilig was, waar alles niet zo overweldigend was. Gewoon, warm in de nursery. Misschien tot ergernis van de andere kittens en de Queens. Nu ook.

Het waaide een beetje en daardoor bewoog net een gemiste takje in het nest van een andere Queen. Dat takje bewoog heen en weer en gefascineerd richtte Vixenkit haar heldere, blauwe oogjes op het takje. Ze bewoon heen en weer, op haar achterpootjes. Haar dunne, pluizige staartje tikte zachtjes op de grond. Onhandig en stuntelig bewoog ze naar voren, naar het nest toe, waarna ze sprong, haar evenwicht verloor en klunzig door de nursery tegen het nest aan rolde. Stukjes mos dwarrelde om haar heen, waarvan één of haar neus lande. Ze nieste en plaatjes haar klauwtje op het stukje mos. "Hebbes!" piepte ze dan ook, alsof ze zojuist de dikste vis ooit had gevangen. Dan wist ze nog niet eens hoe vis smaakte.

- Open

Thornkit liet zijn blik door de nursery glijden. Nu dat hij wat ouder werd, begreep hij steeds meer en meer van zijn omgeving en had hij ook al een iets meer volwassenere houding. Hij vond het amusant om te zien hoe de kittens die jonger waren dan hem vrolijk speelden en hoe de oudere kittens al gesprekken hadden alsof ze volleerde apprentices waren. Hij vond het altijd leuk om nieuwe dingen te ontdekken, andere katten te ontmoeten en zelf stiekem ook wat te fantaseren over zijn toekomst als apprentice zijnde, dus de leeftijdsverschillen zaten hem zeker niet dwars. Momenteel volgde hij met zijn blauwgrijze oogjes een rode kitten die met wat mos aan het spelen was. Hij giechelde lichtjes toen er mos op haar neusje terechtkwam en hij kwam overeind toen dat ze de mos wist te vangen. “Goed gedaan!” complimenteerde hij haar. “Jij wordt zeker een hele goede jaagster in de toekomst!”

De oudere en grotere kittens waren eng. Soms waren ze zo luid en wild dat Vixenkit zich achter haar moeder zou verstoppen. Nu was haar moeder haar poten aan het strekken en was Vixenkit zo goed als alleen achter gebleven in de nursery. Vixenkit was een kitten met twee kanten. Aan de ene kant was zijzelf hartstikke druk en hyper, altijd alert en snel afgeleid. Dat, terwijl ze nog maar een halve moon was, ongeveer. Anderzijds was ze heel angstig en terughoudend, snel overweldigd. Zo was ze niet te stoppen en dan was ze weer niet in beweging te krijgen. Ja, ze was nog maar aan het begin van haar leven, alles kon nog alle kanten op gaan.

En nu was ze niet te stoppen. Het mos was haar slachtoffer, haar prooi en zou niet van haar afkomen tot ze klaar was. Ze stak haar kleine, dunne nageltjes in het stukje mos die ze te pakken had. "Goed gedaan!" hoorde ze plots. Een piepje verliet haar bek en haar staartje werd meteen dik. Verrast keek ze op, met haar oortjes naar achteren gevouwen. De grote kitten zei nog meer, wat Vixen niet goed kon volgen. Waarschijnlijk had het een compliment moeten zijn, maar dat besefte de kleine kitten niet. "Niettes!" Reageerde ze argwanend, niet wetend waar ze precies op reageerde.

Thornkit trok wat verward met zijn oortjes toen de kitten haar reactie gaf. Eh…? “Waarom niet?” vroeg hij uiteindelijk dan maar. Hij kon haar houding niet goed beschrijven, maar het kwam in elk geval niet zo open en vriendelijk over als dat bij Specklekit, Bitterkit en Tearkit was geweest en Thornkit vroeg zich af of het soms beter was als hij haar gewoon met rust liet en zou kijken of er een andere kitten was die met hem wilde praten. Hij wilde haar echter wel een kans geven om een uitleg te geven en haar niet zomaar aan de kant duwen, dus wachtte hij geduldig af op wat ze ging zeggen.

Ze was nog jong en begreep zoveel nog niet. Daar kwam nog eens bij kijken dat ze een erg defensief poesje was en meer als een aanval zou opvatten dan iets wat goed was. In haar kleine, jonge kop, was de hele wereld één groot gevaar. De oudere kitten vroeg haar waarom niet, waarvoor hij had gezegd dat ze een goede jaagster zou worden. Dat was haar compleet ontgaan en ze had meteen gereageerd dat het niet zo was. Verward draaide zij nu haar oortjes naar achteren, terwijl ze de oudere kitten met grote kittenoogjes aankeek. De oudere kitten leek rustig te zijn, maakte geen aanstalten en zijn rust maakte dat zij nu ook rustiger werd. Ze fronste. "Ik snap het niet meer," piepte ze dan ook verward met een klein stemmetje.

Thornkit moest een kleine giechel onderdrukken toen ze aangaf dat ze het niet meer snapte. Hij wist echter ook wel dat als hij dat deed, ze het misschien zou opvatten als hij haar aan het uitlachen was en dat was iets wat hij juist wilde vermijden. En dus hield hij zijn gezicht in de plooi. “Ik zei dat je een goede jager zou worden omdat je dat stukje mos had gevangen en jij zei van niet. Waarom zou dat niet zo zijn?” vroeg hij aan haar, rustig en duidelijk uitleg gevend zodat hij de situatie voor haar kon schetsen. Hopelijk zou ze nu wel begrijpen wat hij bedoelde en anders zou hij het haar nog wel een keertje uitleggen. Dat had hij er wel voor over.